Na alle hoogtepunten van de afgelopen weken, beleven we er vandaag weer eentje. Eigenlijk hebben we twee hoogtepunten. Eerste hoogtepunt is natuurlijk de verjaardag van Floor. Gisteravond terwijl onze dame sliep hebben we slingers opgehangen en vanochtend hebben we voor haar gezongen. Vandaag is ook een beetje mijn verjaardag, dat wil zeggen vandaag krijg ik mijn verjaardagscadeau. Vandaag vliegen we met een cesna over de Okavano Delta! Dat lijkt me ook een hoogtepunt.
Na een rit van een klein half uur komen we alle drie redelijk opgetogen aan het de luchthaven van Maun. We kijken al maanden uit naar deze vliegreis. Als we ons melden op het kantoor van de luchtvaartmaatschappij en willen betalen, blijkt dat ze in het geheel niet flauw zijn… Zodra San de creditcard te voorschijn haalt, wordt de ticketprijs zo maar met vijf procent verhoogd. De vriendelijke jufrouw wijst ons gelukkig de weg naar een pinmachine aan de andere kant van de straat. Het pinnen lukt niet en even denken we terug aan onze vakantie twee jaar geleden. Het zal ons toch niet weer gebeuren. De machine is gelukkig gewoon leeg en is daarmee geenszins van plan om ons in onze geldbehoefte te voorzien. Er zit niets anders op dan de vijf procent opslag voor lief te nemen. Voor Floor ligt in het kantoor nog een kleinigheidje klaar voor haar verjaardag. De Nederlandse eigenaresse van de lodge waar we een paar dagen eerder hebben geslapen is zo attent en geeft Floor voor haar verjaardag een klein armbandje.
We worden door grondpersoneel naar ons vliegtuigje geloodst en voorgesteld aan de piloot. De piloot blijkt in het totaal niet geïnteresseerd in ons en heeft geen zin om ons te entertainen. Geen probleem, de vlucht en haar vergezichten zullen dat ongetwijfeld wel doen. De cesna vertrekt en brengt ons snel naar een hoogte van zo’n hondervijftig meter. Het is voor ons de eerste keer dat een we in zo’n klein vliegtuigje zitten. Omdat het vliegtuigje zo klein is en daarmee ook gevoelig, voelt het vliegen heel intens. De uitzichten zijn inderdaad adembenemend. Het is duidelijk te zien dat het de laatste maanden erg droog is geweest. Grote delen van de delta zijn drooggevallen. Dit neemt voor ons niet weg dat we intens genieten van de vlucht. “We” is hierbij niet het goede woord. Terwijl Floor en ik alles zo goed mogelijk in ons op proberen te nemen, wordt San een beetje wit rond de neus, ze is misselijk en is meer bezig met het binnenhouden van eten dan van het genieten van haar omgeving. Op dat moment zijn we nog niet eens zo heel lang onderweg…
Flink wat dieren die we de afgelopen periode hebben gezien passeren ook nu weer de reveu. Geweldig! Olifanten, zebra’s en giraffes zijn vanuit de lucht goed te zien. Als uitsmijter worden we getrakteerd op een gigantisch grote groep met buffels.
Het uur zit er dan bijna op en het wordt tijd om te gaan landen. Terwijl de piloot de laatste bocht inzet gaat het mis met San. De vlucht heeft voor haar net te lang geduurd en ze moet overgeven. Een zure lucht dringt door in de cockpit van het kleine vliegtuigje. Direct na de landing opent de piloot z’n raampje en taxiet als een gek naar z’n standplaats. Hij springt uit het vliegtuigje en keurt ons verder geen blik meer waardig en laat ons aan ons lot over. We friemelen onszelf uit het vliegtuigje en lopen richting uitgang. Nog even mopper ik op San, maar dat komt met name omdat ik het zo vervelend voor d’r vind.
Op het terrasje tegenover het internationale luchthaven drinken we een kopje koffie en thee met taart ter ere van de verjaardag van Floor. Met San gaat het gelukkig al weer een stuk beter, ze heeft ondanks de misselijkheid toch nog een beetje kunnen genieten van de vlucht!
Nadat de koffie op is, rijden we ons op gemak terug naar onze lodge. We slijten de dag verder met lezen en het doen van spelletjes.
