Hoe kan een nacht waarin je zo slecht slaapt toch zo geweldig zijn? Het antwoord op deze vraag is net zo kort als makkelijk.: We zijn in Moremi National Park! In Botswana, in Afrika!

Nadat we de laatste kilometers hebben afgelegd komen we op onze campsite aan. Gelukkig slapen we vanavond in een ‘prefab tent’, die groot is, een eigen douche en toilet heeft én heerlijke bedden heeft! Nu al een succes. Over de tenten op de auto hoeven we ons geen zorgen te maken, over het eten wel. Geen echte zorgen, we hebben immers al onze etenswaren gekoeld in onze auto liggen. Enige wat we moeten doen is de bereiding. Terwijl de bavianen op de campsite worden weggejaagd maak ik de barbecue aan, met, zoals het een goede kok betaamd, een hete en een warme kant. Vanavond eten we pasta met een soort biefstuk.

Ook vandaag hebben we weer buren uit Zuid-Afrika (Port Elisabeth). We maken kort kennis met ze en vertellen dat onze eerste Afrika reis ons naar Zuid Afrika heeft gebracht en we vanaf dat moment heel veel van het continent zijn gaan houden. Zodra de avond invalt staan de buren met gigantische schijnwerpers het hoge gras aan de rand van de campsite te verlichten. Plots hebben ze beet, hard fluisterend naar ons maken ze duidelijk dat er een hyena over de camping wandelt. Niet veel later stuift het gezinnetje naar de hoger gelegen veranda, het kampvuur achterlatend. Een gigantisch nijlpaard staat op slechts een paar meter van onze tent te grazen.

Als de zon onder is legt San Floor in bed. Zelf blijven we nog heel even op ons terras zitten. Kijken maar vooral luisteren. Floor valt niet direct in slaap dus we besluiten om bij Floor in bed te kruipen. Ook al willen we niet, we vallen nu alle drie, door alle indrukken van deze dag snel in slaap. Hoe lang we precies geslapen hebben weten we niet, maar San en ik worden wel tegelijkertijd wakker. Trompetgeschal, en heel dichtbij. We horen takken knappen en zijn muisstil. Het is alsof het beest naast ons staat! We blijven luisteren terwijl we in de verte een volwassen mannetjes leeuw horen brullen. Langzaam maar zeker vallen we weer in slaap om na enige tijd weer wakker te worden van ´onze´ olifant, maar ook alle andere dieren rond onze tent. Wat heerlijk.

Als aan de nacht toch een eind moet komen, is de olifant nog steeds aanwezig. Inderdaad op slechts een paar meter van onze tent. Het beest staat rustig wat te eten terwijl wij de eieren met spek aan het bakken zijn.

Ondanks dat we rustig aan doen zitten we vroeger dan gedacht weer in de auto. Navigator San heeft een geweldige route voor ons in petto vol met dieren, zand en zogenaamde watercorssings. Het eerste wat we te zien krijgen is een meertje vol met nijlpaarden. Van massatoerisme is in dit park geen sprake. We staan met slechts twee auto’s te kijken naar deze imposante beesten. In korte tijd tellen we minimaal veertig beesten. Het licht is geweldig dus we maken geweldige foto’s.

De tweede stop heeft te maken met zand en is niet geheel vrijwillig. Kortom, we zitten vast. We komen niet meer voor of achteruit en dat betekent maar één ding uit de auto. Floor blijft min of meer verongelijkt achter in de auto, ook zij wil er uit. We zijn echter nog steeds in een wildpark dus dat is geen goed idee. Inmiddels heb ik de schep gepakt om de wielen vrij te maken en staat San op de uitkijk. Na wat gefriemel met takken, hoge en lage gearing en uiteindelijk zelfs het sperdifferentieel komen we uit het diepe zand. Helaas hebben we de rust niet genomen om het tafereel te filmen of te fotograferen.

In de route heeft San twee keer het doorkruisen van water opgenomen. Het eerste watertje reikt tot halverwege de wielen en is geen enkel probleem. Het tweede water is beduidend dieper. Veel dieper, maar dat weten we nog niet als we er voor staan. De eerste meters gaan nog wel, daarna neemt de neus van de auto een enorme duik! Floor die al gewaarschuwd heeft dat de ramen dicht moeten heeft gelijk. Een flinke sloot water komt terecht in onze auto. Ik houd de motor van de auto aan de praat, geef gas en rijd gelukkig de wal weer op. Van de zenuwen en uiteindelijk de opluchting moeten we ontzettend lachen.

Het laatste obstakel deze dag vormt een kudde olifanten. Omdat de dieren in Moremi nog niet gewend zijn aan auto’s kunnen ze agressief reageren, zeker als er jonge olifantjes in het spel zijn. Terwijl we de kudde naderen, komt moeder olifant in zicht, en moeder olifant is zeker geen moedertje. Het zekere voor het onzekere nemend, zet ik de auto in z’n achteruit en geef gas. BAM!! Een boom. De hilux is een sterke auto en schade nemen we zo snel niet waar. Het lijkt erop dat de boom enkel het chassis van de auto heeft geraakt. Opgelucht vervolgen we onze route. Wel horen we opeens allerlei geluidjes. We stoppen een paar keer om onder onze auto te kijken. We zien echter niets en rijden op ons gemak naar de uitgang. Hadden we gisteren de dag van Floor dan is dit de dag van de auto…