Hoewel ons huisje niet de meest geweldige is deze reis, is het toch vervelend om afscheid te nemen. De ligging van deze lodge is zo uniek en één nacht is eigenlijk te kort. Ook Gerda is niet gelukkig met ons vertrek. Had ze eindelijk een speelvriendinnetje vertrekt die al na een nacht.

De bootreis terug is wederom enig. Gelukkig heeft de ´chauffeur´ enige compassie met ons, doet rustig aan en stopt hij bij de laatste dieren die we in dit waterland zien. Het lijkt alsof de waterbokjes massaal naar ons zijn komen kijken om afscheid te nemen.

Eenmaal op het asfalt aangekomen is ons volgende doel Botswana. We hebben nog steeds geen bandendrukmeter. Het terrein wordt langzaam ruiger dus hebben we zo’n apparaat langzaam maar zeker nodig. We rijden naar een middelgroot dorp waar ze zo´n ding ongetwijfeld zullen hebben. Komen wij even bedrogen uit. In de twee tankstations die we vereren met een bezoek vissen we achter het net. Net zo als de twee supermarkten die we ingaan, laat staan bij de autospeciaalzaken. San waagt er zelf nog een telefoontje aan richting autoverhuurbedrijf maar ook zij geven niet thuis. We kunnen in ieder geval zeggen dat er alles aan gedaan hebben. Mochten de banden echt leeg moeten laten, dan kunnen we dat nog altijd op ons gevoel doen. Lucht terug erin zal lastiger worden, maar dat doen we dan maar bij een tankstation. Terwijl ik door het dorpje slof, merk ik dat ik toch wel heel erg blank ben. Een vreemd gevoel. Zonder bandendrukmeter dus richting grens, waar we tegen het volgende probleem aanlopen: Permits. We weten namelijk niet zeker of we een permit voor de auto moeten kopen en als we dat al moeten doen waar. San vraagt het bij het laatste tankstation van Katimo Mulilo om informatie. Een man uit een vaag kantoor gebiedt ons zijn kant op te komen. Hij pakt de sticker van de voorruit en met een grote stempel wordt onze ´groene kaart´ letterlijk als Expired bestempeld. San is trouwens helemaal van slag als gevolg van de eenvoud waarop de man de sticker van de ruit verwijderd. Omdat het ding zo verschrikkelijk in de weg zat heeft ze tijdens de gamedrive in Etosha geprobeerd om de sticker los te krijgen, zonder succes dus.

Grensovergangen zijn in deze landen blijkbaar de grootste hobby van de overheid. De eerste overgang stelt niets voor, dat is de grenspost van Namibië. Hier hoeven we alleen maar te melden dat we Namibië verlaten, briefje invullen, handtekening erop en stempel in het paspoort. De tweede post is onze Welkom-in-Botswana-post, hier krijgen visumformulieren die we in moeten vullen. Overigens hebben we niet echt een Welkom gevoel. De ene beambte is nog chagrijniger dan de ander. Bij de derde post wordt het wat lastiger. Deze post gaat blijkbaar over de auto en het groene formulier. Ik probeer zo goed mogelijk uit te leggen wat er in Katimo Mulilo is gebeurd. Uiteraard wordt er een collega bijgehaald en leg ik het verhaal nog een keer uit. Uiteindelijk halen de mannen hun schouders op, stoppen het groene formuliertje in een brievenbus en laten me gaan. Het zal allemaal wel, nu eerst zorgen dat we wegkomen voordat ze zich bedenken. We zijn er dan nog steeds niet, we moeten stoppen voor een veterinaire controle post. Blijkbaar is er pauze dus er komt niemand naar buiten. Gewoon doorrijden dus. Inmiddels krijgen we een dropje uit de zak van Sandra, blijkbaar een nieuwe regel, we krijgen een dropje als we de grens gepasseerd zijn. Maar… Nee hoor, nog niet. We moeten nog één keer de auto uit om een aantal stempels op te halen. We ondergaan het gedwee en zien de humor er wel van in. We zijn in Botswana. Als we naar een paar kilometer weer moeten stoppen, hebben we het wel gehad. Deze keer zijn het echter geen grensformaliteiten maar is het een controlepost omdat we door Chobe National Park heenrijden.

Aangekomen op onze bestemming blijkt de Water Lilly Lodge erg tegen te vallen. De kamer die we toegewezen krijgen is klein, heeft geen klamboes maar bovenal heeft geen bed voor Floor. De hostess staat een beetje hulpeloos te kijken maar komt in actie als blijkt dat we dit niet accepteren als slaapplaats voor de komende drie nachten. Terwijl we op het terras een biertje drinken wordt provisorisch een bed voor Floor gemaakt. Het bedje en de toezegging dat we morgen een andere kamer krijgen maakt dat we min of meer tevreden zijn. Overigens slaapt Floor deze nacht bij San in bed, geen haar op haar hoofd die erover denkt om Floor op het matrasje te laten slapen. Floor vindt dat overigens prima. Ze slaapt graag tegen mama aan. Het ontbreken van klamboes wordt direct gevoeld. Ik word geplaagd door twee muggen die het op mijn bloed hebben voorzien. Beide muggen zien de nieuwe dag niet meer aanbreken. Het is daarmee wel een lange nacht geworden, een nacht die bovendien warm is. De eerste keer dat we slecht slapen.