Vandaag staat er een special op het programma: Mazambala Island Lodge. We gaan naar een lodge gebouwd op een eiland in een groot moerasgebied bij de rivier de Kwando. Voor het zover is moeten we nog 250 kilometer rijden. We nemen afscheid van Günther en met een welgemeend Sjuus draaien we de weg op. Voor dit soort etappes hebben we gelukkig een USB stick vol met muziek uit Nederland meegenomen, de mp3-speler staat op random zodat we iedere keer ‘verrast’ worden. Zo kan het zijn dat de Red Hot Chili Peppers worden afgewisseld met het Requiem van Mozart… Uiteindelijk neemt Floor de functie van radio over door met haar eigen versie van Kinderen voor Kinderen’s Onbewoond Eiland de auto met muziek te vullen. Hetzelfde couplet maar dan volledig verbasterd wordt minimaal veertig keer gezongen. San probeert Floor nog te verbeteren maar die slaat alle goedbedoelde adviezen in de wind. Mama heeft ongelijk, de versie van Floor is de enige juiste… Zal wel in de familie zitten, koppigheid.

De route die weer liniaal recht is, is snel afgelegd en zoals inmiddels gebruikelijk is, mag Floor de laatste kilometers bij mij op schoot zitten en meesturen. We parkeren de auto, worden welkom geheten en ten slotte worden we verzocht om even plaats te nemen en te wachten tot de boot er is. De Lodge ligt op een eiland en de laatste meters leggen we per boot af. Zodra er een bootje aanmeert pakken we onze koffers en willen instappen. Dat is blijkbaar niet de bedoeling. Deze boot is niet veilig genoeg voor de gasten en biedt blijkbaar te weinig bescherming tegen boze nijlpaarden. Het tweede bootje is wel de goede. We springen aan boord en genieten voor de zoveelste keer van al het moois dat we zien. De boottocht duurt langer dan we hadden verwacht en dat maakt het nog specialer.

Het huisje waar we vannacht slapen is wellicht niet de mooiste (zeker gezien het huisje waar we de afgelopen dagen hebben vertoefd) maar de omgeving maakt zeker veel goed. Het restaurant is uitgerust met een grote uitkijktoren waar we heerlijk uitwaaien en genieten van de omgeving. Terwijl we een biertje drinken komt de bedrijfsleider informeren of er nog interesse is in een game drive per boot. We twijfelen, ik herinner me heel goed de twijfels twee jaar geleden en de mooie dingen die ik toen gezien heb. Kortom, ik ga mee! Gelijk aan twee jaar terug blijven San en Floor achter om te zwemmen, te lezen en spelen.

Op de boot zijn slechts drie gasten en dat maakt het lekker rustig en overzichtelijk. De kapitein heeft er zin in en vertelt honderduit over de flora en fauna in dit gebied. Als eerste grote dier is de olifant aan de beurt die even komt laten zien dat niet wij de baas zijn maar hij. We blijven op gepaste afstand maar zijn dichtbij genoeg om mooie foto’s te maken. Natuurlijk moeten in dit waterrijke gebied ook de nijlpaarden gezien worden. We houden net wat meer afstand van deze beesten dan van de olifanten en dat is niet voor niets. En dan in een keer de ijsvogel. Het beestje heeft er blijkbaar zin in want het geeft ons voldoende tijd om foto’s te maken. Later blijkt de vogel een visje in z’n bek te hebben. Dat is in ieder geval een mooie bonus. Een andere bonus zijn ook de waterbokken. De beesten zijn erg schuw en dat levert natuurlijk mooie plaatjes op. Zodra we een beetje in de buurt komen, zetten de beesten het op een rennen en springen ze over plassen en struiken heen. Weer blijkt eens hoe moeilijk fotograferen eigenlijk is. De boot zet langzaam koers richting lodge als de zon begint te dalen en het behoorlijk afkoelt.
Eenmaal ´thuis´ worden snel de foto´s geshowd. Goede hoop dat er een paar mooie tussen zitten.

Floor heeft inmiddels met Gerda, het dochtertje van de eigenaars van lodge, kennisgemaakt en een vriendschap voor een dag gesloten. De twee spelen samen en van een taalbarrière lijkt geen sprake. Gerda is erg verdrietig als Floor met ons mee naar de kamer moet om op te knappen voor het avondeten. Ze huilt tranen met tuiten als haar gloednieuwe vriendinnetje even niet kan spelen. Dit meisje zal ongemerkt heel erg eenzaam zijn. Nu mag ze nog in de buurt van haar ouders zijn, maar de dichtstbijzijnde school ligt op twee honderd kilometer rijden…

Om half acht wordt het eten geserveerd. Een voedzame en lekkere maaltijd. Floor eet voor de afwisseling haar buikje helemaal rond. Heeft zeker wat in te halen van de afgelopen dagen. Kortom een prima dag met een geweldige gamedrive.