Vandaag verlaten we Etosha. Onze ‘permit’ geeft ons het recht op nog een volle dag game driven en die zullen we optimaal gebruiken. Terwijl San zich bezig-houdt met het inpakken van de koffers brengen Floor en ik een laatste bezoek aan de Goudmijn. Niet veel later sluit Sandra zich bij ons aan en zien we samen hoe een kudde van ongeveer dertig zebra’s zich te goed doet aan het water. We kunnen maar geen genoeg krijgen van de prachtige zachte kleuren en tinten van het Afrikaanse landschap. De manier waarop de zon de vacht van de zebra’s bijna aait is zo mooi en zo intens. De Goudmijn neemt op een waardige manier afscheid van ons drieën. De dag had niet veel mooier kunnen beginnen.

Bij zebra’s alleen blijft het niet vandaag. San heeft een gelukkige keuze voor wat betreft de route van vandaag. Etosha heeft ervoor gekozen om ons een super afscheid van het park te geven. Bij de eerste waterhole die we bezoeken worden we getracteerd op een kudde zebra’s en gnoes. De camera’s maken overuren. In het prachtige ochtendlicht is het werkelijk prijsschieten. Omdat we wat langer stilstaan krijgt Floor wat zwijggeld in de vorm van een doosje smarties.

We maken ons los van de dieren en rijden door naar de volgende waterhole. Een heus waterballet uitgevoerd door een kudde olifanten. De olifanten hebben er duidelijk zin in. Ze spelen met het water en modder dat het een lieve lust is. Als een volwassen olifant met jong wel heel erg dreigend richting auto loopt, start ik voor de zekerheid onze auto. Gelukkig lijkt een en ander spannender dan het in werkelijk is en kan de motor weer uit en kunnen we weer genieten van de show.

Op ons gemak en zeer tevreden met de score van de dag vervolgen we onze weg. Door al deze successen als spotter heb ik mezelf uitgeroepen tot meester-spotter. Een titel waarvan ik vrijwel direct bewijs dat ik hem waard ben. In de verte loopt een beest dat we deze vakantie nog niet gezien hebben: het hartebeest. Met de camera’s klikkend en zoemend krijgt Floor weer een snoepje. We hebben immers weer een dier gespot en geïdentificeerd. De sfeer in de auto is opperbest. Dit hadden we niet meer verwacht vandaag.

Het enige dat we nu nog missen is een leeuw. Ook daar wordt kort nadat we het hartebeest hebben gespot verandering in gebracht. De motor van de auto gaat weer uit en San geeft mij de verrekijker. “Ik wil het alleen weten als het een leeuw is”, grapt ze. Jaaaa! Het blijkt inderdaad een leeuwin te zijn. Na even gewacht te hebben staat ze op en komt ze onze kant op lopen. San fluistert dat de auto achteruit gezet moet worden zodat we de kans krijgen om de leeuwin nog beter in het vizier te krijgen. Het is een prachtig beest. Niet eerder deze vakantie is een katachtige zo dicht bij ons in de buurt geweest. De adrenaline giert door onze lijven. Wederom doet Floor het deze dag geweldig. Ze is muisstil en kijkt samen met haar ouders naar het indrukwekkende beest. Als de leeuwin de weg over is en we wegrijden krijgen we de complimenten van de verschillende automobilisten die zich inmiddels bij ons aangesloten hebben. Niet geholpen door gidsen of andere toeristen zijn we superblij met deze ‘vangst’. Opgetogen vervolgen we onze weg…

Na een paar kilometer rijden ben ik genoodzaakt om wederom op de rem te trappen. Het inmiddels gebruikelijke ritueel begint weer: turen door een verrekijker naar de plek waar je denkt iets gezien te hebben. Ja hoor, we hebben weer prijs. Was het eerder die dag een vrouwtje. Nu is het een mannetje. Onze dag, nee onze vakantie kan niet meer kapot. Etosha heeft ons echt een geweldig afscheid gegeven. Dolgelukkig maar ook een beetje verdrietig verlaten we het park en rijden we naar ons volgende onderkomen.