Het Mushara Bush Camp dat op slechts een steenworp afstand ligt van Etosha is helemaal geweldig. Een groot zwembad, een paar speeltoestellen en een kinderspeelhoekje maken het voor Floor een van de meest geweldige onderkomens van deze vakantie. We voelen ons er meteen thuis, zeker als we onze tent voor de komende twee nachten hebben geïnspecteerd.

Nadat we hartelijk welkom zijn geheten ploffen we neer in de ‘lobby’ van de lodge. We besluiten niets anders meer te doen dan wat lezen, spelen en het het kijken naar de foto’s die we de afgelopen dagen hebben gemaakt. Langzaam luieren we richting diner dat ook voldoende mogelijkheden biedt voor jonge kinderen als Floor. Zoals te doen gebruikelijk deze vakantie gaan we redelijk gelijk met Floor naar bed. We lezen nog even in onze tijdschriften en geven ons graag over aan onze vermoeidheid.

Als we de volgende ochtend wakker worden besluiten we de dag als ‘we doen niets aparts dag’ te beschouwen. Of toch… Ik twijfel of ik, nu het nog kan, met een georganiseerde game drive mee zal gaan. San heeft al een paar keer aangegeven dat ik dat moet doen. Het vooruitzicht dat ik echter met een stelletje oude vandagen een game drive mee zal maken, maakt het niet echt aanlokkelijk. Bovendien, we hebben er niet voor niets voor gekozen om een auto te huren en zelf te rijden. Zelf beslissen waar te stoppen en waar te kijken, daar draait het toch om deze vakantie. Als kort voor de lunch een Duits echtpaar terugkomt van hun game drive vraag ik hen naar hun ervaringen. Hun enthousiasme werkt aanstekelijk en dus besluit ik alsnog te gaan. San en Floor blijven achter en zullen hun tijd ‘s middags doorbrengen bij het zwembad.

Stipt om drie uur staat de zo typerende groene landrover klaar om ons op te halen. ‘Ons’ is echter een misvatting, de landrover is geheel voor mij alleen. Geen oude vandagen dus, maar een gids die mij geheel ter beschikking staat. We maken kort kennis en ik geef aan hoe verwend we de afgelopen dagen zijn geweest. Uiteraard vertel ik daarbij vol trots hoe we de leeuwen hebben gespot, maar ook dat we het luipaard en het jachtluipaard niet hebben gezien. Daarnaast vertel ik ook dat we nog geen enkele gier hebben gezien.

Markus, de gids en chauffeur, start de auto, wijst me de coolbox vol drank en chips en we vetrekken weer richting Etosha. Na nog geen vijfhonderd meter in het park trapt hij op de rem. “A leopard”, fluistert hij. Een zeldzaam gevoel van opwinding maakt zich van me meester. Een gevoel dat ik ken van eerdere game drives en dat niet te beschrijven valt. Het luipaard kijkt recht in de lens van mijn camera. Fotograferen valt tegen want het prachtige beest ligt achter wat stekelige takjes. Markus heeft inmiddels zijn collega’s via de radio op de hoogte gebracht van z’n vondst. Hierdoor vervalt de exclusiviteit enigszins maar zo’n plaatje gun je natuurlijk iedereen.

Nadat de kat verdwenen is in de jungle vervolgen ook wij onze weg. We worden niet veel later staande gehouden door een dol enthousiaste man die ons vertelt dat bij de dichtstbijzijnde waterhole een kudde olifanten staat de drinken, wassen, spelen. Zo’n tip kunnen we niet laten lopen en inderdaad het is een indrukwekkend schouwspel. Terwijl ik druk in de weer bent houdt Markus de omgeving in de gaten. Na een paar minuten fluistert en gebaart hij weer. “A leopard, hunting!” En ja hoor door de bossen heen zien we een luipaard achter een bokje aanlopen. Steeds als het luipaard te dichtbij komt maakt het bokje een paar sprongen. Het luipaard is net te ver weg om mooie foto’s te maken, bovendien loopt het beest al weer richting bosjes dus ook wij maken ons weer uit de voeten.

Voor mij is Markus de held van de dag. Zeker als hij me voor een derde keer tracteert op een luipaard. Deze keer loopt het beest vanuit een schuilplaats de savanne op. Wat een ongelooflijke mazzel. De vier leeuwen die Markus als toetje voor mij presenteert voelen bijna als een soort verplichting.

Wat haastig rijden we tenslotte terug naar de ingang. Het begint langzaam te schemeren en we moeten voor het donker uit het park zijn. Met de wind door mij haren en een biertje in mijn hand ben ik de gelukkigste man ter wereld…

San en Floor zitten ongeduldig te wachten op mijn terugkeer en kunnen bijna niet geloven hoeveel geluk ik heb gehad. Met z’n drieën drinken we een aperitief om daarna lekker te gaan eten. Alle gasten worden gedirigeerd naar een kampvuur achter in de tuin waar een grote lange tafel is gedekt. We komen naast een Frans echtpaar te zitten en het verbaast ons dat we ons nog zo goed met ons Havo Frans kunnen redden. Voor Floor is het te laat, ze valt tegen San aan in slaap.