Een paar halve liters bier tijdens het eten betekent dat je ‘s nachts moet plassen. San wordt om twee uur wakker en ik om drie uur. Geen zin om de ‘winterse’ kou in te gaan, besluiten we los van elkaar (San slaapt voor de gelegenheid in de tent bij Floor) geen gehoor te geven aan de natuur. Gewoon omdraaien en verder slapen. Dat lukt uiteindelijk wel maar niet van harte. We zijn maar wat blij als de wekker om half zes afloopt en ons het sein geeft om op te staan.

Het afbreken van de tent gaat redelijk vlot, alleen werken de ritsen niet mee en dat is op z’n minst niet prettig met twee ijskoude handen waar al enige tijd geen gevoel meer inzit. De temperatuur aan het begin van de ochtend daalt tot een graad of vijf en daar zijn onze handen niet op voorbereid. De locals uiteraard wel, die zien we rondlopen met mutsen en handschoenen. Als de tenten uiteindelijk op het dak zijn vastgesjord, hoeven we alleen nog maar de lunchpakketjes op te halen bij de receptie en koers te zetten richting Etosha.

Na een aantal kilometers keurig rechts te hebben gereden, komen we tot de conclusie dat dat niet zo netjes is. Zeker in een land waar links rijden algemeen geaccepteerd is. Als we de fout gecorrigeerd hebben staan we al praktisch voor Andersson gate en kan de eerste gamedrive van de vakantie beginnen. De jakhals heeft de eer om als eerste dier op de gevoelige plaat te worden vastgelegd. Gelukkig volgen al snel meerdere dieren. Etosha houdt vandaag wel een van onze vurigste wensen verborgen, we zien geen van de leeuwensoorten. Gelukkig laat ze wel een hoop andere dieren zien, olifanten bijvoorbeeld. De olifanten laten zich voor het eerst zien bij de waterhole van Okaukuejo. Drie enorme exemplaren houden ons een uur lang in hun macht. Heerlijk om weer terug te zijn op de plek die ons twee jaar geleden ook al zo veel moois heeft gegeven.

Hoogtepunt van de dag is het moment dat een hyena vlak voor ons de weg oversteekt. Het beest poseert kort voor de camera en duikt daarna het hoge dorre gras in. Ik ben helemaal verrukt. Dit is in de vier Afrikareizen die we hebben gemaakt pas de tweede keer dat we een dergelijk dier zijn. Om het spotten van dieren ook voor Floor aantrekkelijk te houden, maken we er een spelletje van. Bij iedere tien dieren die worden gespot, krijgen we één dropje. Bij een dier dat we nog helemaal niet hebben gezien krijgen we een bonusdropje. De hyena is nieuw dus drie dropzakken worden opengetrokken en eventjes is het helemaal stil in de auto…

Voor San bestaat het hoogtepunt van de dag uit het zien van drinkende giraffes. Waar we dit tafereel twee jaar terug alleen in het donker zagen, zijn de giraffes nu blijkbaar zo op hun gemak dat ze het overdag en in bijzijn van ons doen. Uiteraard maakt de camera op dit soort momenten overuren.

Omdat het de middag langzaam maar zeker vordert, aanvaarden we de terugreis naar onze camping in Namutoni (nog steeds in het park welteverstaan). Nog een keer stoppen voor een olifant. Op het moment dat we weer willen wegrijden besluit de olifant in dezelfde richting weg te lopen. Blijkbaar worden we als een bedreiging gezien want het lopen gaat over in een drafje waarbij de oren klapperen en de slurf omhoog gaat. De hilux beschikt niet over het beste acceleratievermogen, maar het volstaat om de olifant het nakijken te geven. Trompetgeschal valt ons ten deel, maar dat nemen we uiteraard voor lief.

Aangekomen op de camping zetten we snel de tent op en frissen we ons op. De douches zijn niet de meest geweldige maar voldoen. San en Floor vinden het nodig om zichzelf op te sluiten in de douche. Wat ze ook proberen ze krijgen de deur niet open. Met kloppen op de deur wordt de aandacht van een campinggast getrokken maar ook die kan niets uitrichten… Uiteindelijk krijgt San na veel gefriemel de deur open. Zichtbaar opgelucht en klaar voor het diner. Hoewel het kamperen prima gaat, vinden we het niet nodig met een lampje in ons hand ons avondeten klaar te maken. We eten net als gisteren gewoon in het restaurant.

In Nederland hebben we met Floor geoefend hoe we anti-malaria tabletten moeten innemen. Wat we hier ook proberen het wil maar niet lukken. Floor is hartstikke verdrietig. Na overleg besluiten we om Floor niet langer aan deze martelgang te onderwerpen. Goed insmeren met deet, ‘s avonds lange mouwen en zo veel mogelijk onder een klamboe. We gaan er vanuit dat dat afdoende is. Bovendien is het winter en is het ‘s nachts koud en laten muggen nou net een hekel hebben aan kou.