Het is Floor die vandaag als eerste wakker wordt. Het ontbijt staat om zeven uur klaar. Gisteravond hebben nog even kort gekletst met twee Nederlanders die hun laatste uren in Namibië doorbrachten. Van hen krijgen we een stok die ons zal helpen met het opzetten van de tenten. Floor is helemaal in d’r nopjes en werpt zich op als de hoeder van de stok. Direct na het ontbijt maken we ons klaar voor vertrek naar de airport om de auto op te halen. Net als we de koffers in de bus van onze gastheer hebben gezet stopt er een vreemde auto bij de lodge. Het blijkt het busje te zijn van het autoverhuurbedrijf die ons komt ophalen. Wederom prima geregeld door Hans. Terwijl we in de bus naar het vliegveld zitten probeert San het bedrag te verklaren wat ze voor de overnachting heeft betaald, zo’n 58 dollar, omgerekend nog geen 5 Euro. Dat is wel een erg klein bedrag voor drie maal diner, slapen en ontbijt. De eerste schade lijkt dus mee te vallen.

Bij het autoverhuurbedrijf is het als gevolg van de vertraging erg druk. Terwijl Sandra en Floor voor het papierwerk zorgen, krijg ik samen met twee andere mannen uitleg over de werking van de auto. Als ik uiteindelijk onze auto krijg toegewezen ben ik niet zo heel gerust. De banden zien er niet heel geweldig uit. Gelukkig voor mij bestaat er wat onenigheid wie welke auto krijgt en word ik gevraagd om mee te lopen naar een andere wagen. Deze ziet er een stuk beter uit en maakt mij in ieder geval een stuk gelukkiger. Samen met San controleren we de inhoud van de auto en laten we wat spullen die we onderweg niet nodig hebben achter bij de verhuurder. Als we op weg gaan, zien we dat de auto niet is afgetankt. Dit en het feit dat we ook nog boodschappen moeten doen, doet ons beseffen dat we Etosha vanavond waarschijnlijk niet gaan halen. De eerste meters door Windhoek zijn niet echt een feest van herkenning. Hier en daar zien we wel wat punten die we herkennen, maar het blijkt dat je in twee jaar tijd toch heel wat vergeet. Voordat we gaan tanken wordt eerst gepind. Terwijl ik met Floor in de auto achterblijf gaat Sandra alleen pinnen. Onwillekeurig maak ik me toch een klein beetje zorgen. Gelukkig is ze snel en met tweeduizend (Namibische) dollars rijker, terug bij de auto. Nu eerst even tanken en dan boodschappen doen. De boodschappen doen we niet met het geld dat we zojuist gepind hebben, dat is al op… We hebben zojuist voor 158 euro gepind! De tank zit vol.

Op naar de supermarkt. Onze auto wordt op de parkeerplaats keurig bewaakt door een paar locals. Gelukkig weten we nog van de vorige keer dat dit heel normaal is en dat deze wijze de mannen en vrouwen een centje bijverdienen. Terwijl ik in de supermarkt driftig bier sta in te laden in ons karretje, word ik vriendelijk verzocht om alles terug in de koeling te plaatsen. Bier verkopen op zondag is blijkbaar verboden… San zoekt inmiddels vergeefs naar een bandenspanningsmeter. Dit noodzakelijk apparaatje hebben we niet meegekregen dus moeten we die onderweg zelf ergens kopen.

Zodra we Windhoek uit zijn, zien we snelheidsborden op de weg. We mogen hier in plaats van (onze Europese tachtig kilometer per uur) honderdtwintig kilometer per uur rijden. Zou het dan toch nog kunnen? Er is, volkomen volgens verwachting, nauwelijks verkeer onderweg. We kunnen dus de nodige meters maken. Helaas, net niet genoeg. Het doel om te overnachten in Etosha wordt niet gehaald. We stranden op ongeveer tien kilometer van het park… Gelukkig heeft San tijdens de rit al wat voorwerk gedaan en rijden we snel naar een alternatieve camping. Camping? Ja, een camping. We hebben er dit jaar voor gekozen om een aantal overnachtingen te doen in de tenten die gemonteerd zijn op onze auto! De eerste de beste camping is raak. Ze blijken meer dan voldoende plaats te hebben.

Voordat we de tenten gaan opzetten, verwennen we onze kelen met een koel biertje. De camping ziet er prima verzorgd uit en ook de douches zijn groot en schoon. Terwijl ik (ik?) me bezighoud met het opzetten van de tent, gaan Sandra en Floor naar het zwembad. Het water is steenkoud maar Floor is koppig… Een klein kwartier later zijn beide dames weer terug en zijn de tenten ingericht. Uit ervaring weten we dat de avond in Afrika snel valt. Het is dus tijd om te gaan eten. Tijdens de borrel bij het kampvuur worden we begeleid door drie gitaristen. Het eten zelf is niet geweldig maar een kniesoor die daar op let. We zijn op vakantie en aan de rand van Etosha!!!

We gaan vroeg naar bed. Om half zes staat de wekker en na alle stress van afgelopen dagen zijn we wel toe aan een goede nachtrust.