Geland! We zijn weer op Afrikaanse bodem. Na een goed verlopen vlucht zijn om 18:50 uur lokale tijd op de internationale luchthaven van Windhoek aangekomen. Even dachten we vanmorgen dat het alsnog mis zou gaan. Kort nadat de deuren van het vliegtuig gesloten zijn, wordt de naam van één van de passagiers omgeroepen. Oh nee he? We missen toch zeker geen passagier? Als dat zo is dan worden alle koffers weer van boord gehaald en wordt onze vertraging nog langer. Iedere stewardess wordt ingeschakeld om koppen te tellen. Als na een keer of vier van tellen en hertellen de kist eindelijk begint te rollen durf ik eindelijk aan vakantie te denken. We zijn nu overgeleverd aan de captain en zijn crew (die ons overigens van harte welkom heet en zich verontschuldigd voor de opgelopen vertraging). Achterover leunen en rustig afwachten dus. Terwijl de kist zich langzaam in beweging zet stuurt San het laatste sms’je naar Hans met de mededeling dat we nu echt gaan vertrekken. De telefoon gaat uit, we hebben geen flauw idee waar we slapen vannacht. Het idee dat Hans zich op de achtergrond bezig is met het regelen van een overnachting stelt ons echter wel gerust. Bovendien hebben we onze paspoorten en creditcard. We zullen dus best ergens slapen. Onzeker zijn we desondanks wel…
Naarmate we Windhoek naderen voel ik me chagrijniger worden. Als we vanavond al een slaapplaats hebben, dan wordt het een hele opgave om morgen voor het donker in Etosha te zijn. Het wordt veel vroeger donker dan ik had verwacht! De auto ophalen, boodschappen doen én dan nog een teringeind rijden…
De ontvangst op de luchthaven is weer eens bureaucratisch hartelijk. Terwijl groepen passagiers op grond zitten om de visumformulieren in te vullen, vormen zich de eerste rijen voor de douaniers. Voor één kist vol vermoeide reizigers hebben ze twee beambten ingeschakeld die net als de reizigers chagrijnig zijn. De beambten omdat ze op zaterdagavond moeten werken, de reizigers omdat ze zo veel vertraging hebben. Het enige wat we kunnen doen is achteraan sluiten en vooral niet stressen, we komen vanzelf aan de beurt. Sandra heeft haar telefoon direct na de landing aangezet, uiteraard nieuwsgierig naar een verlossend sms’je van Hans. Die komt inderdaad. Hij heeft een overnachting geregeld op een soort boerderij op ongeveer vier kilometer van de luchthaven!
Nadat alle formaliteiten zijn afgerond, we de koffers hebben en in de aankomsthal zijn aangekomen, zien we een verlossend bordje met de naam ´Janssen´. Dit lijkt helemaal goed te gaan. Ik kijk eens goed om me heen en laat de kleine ontvangsthal goed op me inwerken. Niet te geloven dat we hier vorig jaar geskimd zijn. Het pinapparaat ziet er eenzaam en verlaten uit. We komen desondanks niet in de verleiding om onze kaarten in het apparaat te stoppen om geld te pinnen, dat komt morgen wel. Waar precies weten we nog niet, in ieder geval niet hier!
Het is pikkedonker en al behoorlijk afgekoeld als we na een klein half uur rijden, moe van de reis maar vooral van de stress, aan een biertje en een simpele maaltijd zitten.
Het ontbijt voor morgen staat gepland voor zeven uur. Om acht uur kunnen we de auto ophalen op de luchthaven. Daarna in één streep door naar Etosha. Om half elf wordt het tijd om naar bed te gaan. We hebben een eenvoudige maar schone kamer met voldoende dekens. Koud zullen we het in ieder geval niet hebben. San die haar telefoon al weer heeft aangesloten op het Wifi controleert onze verzekering. De vertraging zal ongetwijfeld nog een staartje krijgen. Nu eerst maar eens naar bed…