Zo, de start van onze vakantie hadden we ons toch echt anders voorgesteld. Het begon allemaal zo ontspannen. Gisteravond hadden we onze bijna traditie te noemen ‘prettige vakantie borrel’ met onze buren. Iets later dan eigenlijk gepland duiken we ons bed in, om na een korte nachtrust Floor naar school te brengen. Terwijl Floor de laatste paar uren in de schoolbanken doorbrengt, pakken San en ik de koffers in en doen we de laatste boodschappen.
Om twaalf uur wordt Floor uit school gehaald en zijn we klaar voor vertrek. Snel nog een worstenbroodje en een boterham met pasta en we kunnen gaan. Lianne komt ons, nadat ze ook al Corné en Marieke een goede vakantie heeft gewenst, nog een hele dikke knuffel geven en wenst ons voor de laatste keer een prettige vakantie toe. Zelf vertrekt zij met haar gezin over twee dagen naar Vietnam. De Waterlinie loopt leeg.
Kort na tweeën vertrekken we richting Frankfurt. We besluiten de voorgestelde route van het navigatiesysteem te volgen in plaats van de vooraf door ons bedachte route. Dom, oliedom! Een afgesloten afrit in de buurt van Leverkussen zorgt voor problemen. In normale mensentaal betekent dat file en geen kleintje deze keer. Het navigatiesysteem laat zien dat het rondom Leverkussen een grote file is. Hier is geen ontkomen meer aan, er zit niets anders op dan aansluiten. Floor is inmiddels in slaap gevallen en merkt niets van onze toenemende stress. We staan inmiddels zo lang in de file dat we ernstig rekening moeten houden met het missen van onze vlucht. Gelukkig is de sfeer in de auto oké. Hoe vervelend ook, we kunnen er nu weinig meer aan doen. San besluit om onze touroperator Hans van Come along safari te bellen om te kijken wat de eventuele mogelijkheden zijn als we echt te laat op de luchthaven van Frankfurt arriveren. Hij zegt toe een rondje te gaan bellen en ons zo snel mogelijk terug te bellen met informatie. Als hij na een klein kwartiertje terugbelt heeft hij goed nieuws. Als we niet al te veel tijd meer verliezen dan zijn we alsnog op tijd, de kist naar Windhoek heeft namelijk zelf ook vertraging! Dit is werkelijk goed nieuws waar we geen rekening mee gehouden hadden.
Op tijd komen we ontstresst en goedgemutst aan op de luchthaven. We haasten ons naar de balie om op tijd te kunnen inchecken. En dan een vloek uit Sandra’s mond. Als ik vraag wat er is, wijst ze naar het planbord. De kist heeft geen vertraging van een uur, het heeft een vertraging van meer dan twaalf uur. Bij deze incheckbalie wordt een en ander nog een keer bevestigd. Dit is niet best… Ons hele reisschema valt in een klap in duigen. In plaats van een nachtvlucht wordt het een dagvlucht, komen we te laat aan in Windhoek om de auto op te halen en moeten we daar nog een onderkomen zien te vinden. De eerste etappe naar Otjiwarongo zal moeten worden overgeslagen. We moeten ergens anders slapen, kortom dubbele kosten en een hoop ongemak. Gelukkig heeft AirNamibia een hotel voor ons geregeld en hoeven we ons geen zorgen te maken over de nacht. Nadat we het hoognodige uit de koffer hebben genomen, gaan we naar ons eerste hotel. In Duitsland… Dit hadden we ons echt heel, heel anders voorgesteld. Gelukkig is het een goed hotel met een prima bar en voldoende te eten. Hoe vervelend het ook is, we proberen er het beste van te maken. San heeft inmiddels een paar keer met Hans sms-contact. Deze zegt toe de betrokken partijen (autoverhuurder en eerste lodge) op de hoogte te brengen en alvast te kijken naar een alternatieve overnachting in de buurt van Windhoek.