Moving day an Crossing Border Day. Vandaag kunnen we een nieuwe speldje vastpinnen op onze werekdkaart. We gaan naar Laos. Gisteravond hebben we in verband met de krappe planning deze ochtend onze tassen al helemaal klaar gemaakt. We geven onszelf als de wekker om 06:20 uur afloopt precies tien minuten de tijd om wakker te worden en daarna nog een half uur om toilet te maken en ook hier de gebruikelijk kop oploskoffie te drinken. Om zeven uur zitten we aan het ontbijt en nog geen vijftien minuten later zitten we in de tuktuk onderweg naar de grens. We rekenen drie keer vijftig baht af en lopen richting douane. “Douane”, vraagt Floor. Zij kent een grensovergang alleen maar van luchthavens… Thailand uit is een koekje, we krijgen weer een zooitje stempels en kunnen doorlopen. “Staat hier onze contactpersoon?”, vraag ik aan Sandra. Nee is het antwoord die staat aan de Laotiaanse kant van de grensovergang. “Waar zijn we nu dan?” We bevinden ons blijkbaar op een groot stuk niemandsland tussen de twee landen. De oversteek van Thailand naar Laos is te ver om te lopen en dus moeten we de bus nemen (die overigens wel gewoon betaald moet worden). Een grote groep Chinezen die ook al te gast was in ons hotel mag als eerste in de bus die daarmee meteen vol zit. We moeten dus nog een ronde wachten. Onze contactpersoon aan de andere kant is er een van het geduldige type, die wacht gewoon nog even. Bij aankomst krijgen van onze contactpersoon direct een hoop formulieren die we moeten invullen ten behoeven van de visumaanvraag. We geven de formulieren, onze paspoorten en veertig baht per persoon aan de beambte. Vervolgens mogen we doorlopen naar loket twee (één raam en dertig centimeter verder) waar beambte twee en drie grote stickers in onze paspoorten plakken en ons een velletje papier geven met een QR Code. Tevens verwijzen ze ons met QR Code in de hand naar (je raadt het niet) loket nummer drie. Bij loket nummer drie mogen we tot slot 40 US Dollar per persoon aftikken om uiteindelijk met onze QR code in de hand door het defect QR Code-poortje te wandelen. We zijn in Laos.

Ook onze taxi die ons naar de boot moet brengen staat al geduldig te wachten. De boot brengt ons in twee dagen tijd naar Luang Brabang. Top! Ik kan niet anders zeggen. Een grote boot met zitjes op het voor- en achterdek en met ruime bankjes in het overdekte deel van de boot, een prima uitgeruste bar en een gids die ook nog eens behoorlijk Engels spreekt. Er varen drie van dergelijke boten de Mekong af. Boottype is bedoeld voor de locals, boottype 2 is met name voor de Schlippermenschen bedoeld en boottype 3 is de onze. Het verschil is de luxe van de boot en het feit dat wij eten geserveerd krijgen en er gratis water en koffie/thee aan boord is. De hele reis die vanmorgen om kwart over zeven gestart is en ons om half tien op de boot gebracht heeft, heeft ons overigens geen enkele meter winst opgeleverd. In meer dan twee uur tijd zijn we aan de andere kant van het water, tegenover het hotel terecht gekomen. We varen stroomafwaarts waar we aan het einde van de middag in PakBeng aan zullen komen. Op ons gemak kijken we naar de oevers van de Mekong waar jungle afgewisseld wordt met rijst- en maisvelden. Ik had stiekem gehoopt dat we wellicht een neushoornvogel, een aap of zelfs een verdwaalde olifant zouden zien. Helaas niets van dit alles. Halverwege de dag meren we aan bij een klein dorpje. De inwoners van dit dorpje zijn van oudsher nomaden. Het gebruik van opium zorgde er voor dat het nomadenbestaan tot stilstand kwam en dat alle kennis en kunde van de bevolking letterlijk in rook opging. “Onze” rederij heeft zich vervolgens ontfermd over dit dorp waardoor de inwoners weer wat vastigheid onze hun voeten kregen en weer min of meer normaal konden leven. Ook aan deze vaardag komt een eind. We slapen aan wal in het Mekong River Lodge. Geen luxe maar een simpel houten huisje, weliswaar zonder airco maar met een ventilator aan het plafond en met een magistraal uitzicht over de mekong. We hoeven helemaal niets meer vandaag. On nee, nog een ding. We moeten ergens zien te pinnen. Helaas geen beide ATM’s niet thuis en keren we zonder geld terug naar de lodge. Gelukkig hebben we alleraardigste Nederlandse buren die ons wat geld willen lenen. Daarmee kunnen we vanavond in ieder geval nog wat drinken bij ons eten. Het biertje (620 ml!!) bij ons diner kost zo’n twintigduizen kip, dat is omgerekend 93 cent. Dat wordt lekker slapen zodadelijk!