Moving day! We verlaten Chiang Rai en verruilen het voor het noordelijker gelegen Chiang Kong. We proberen met Grab een taxi te regelen, blijkbaar is Chiang Kong voor de Grab chauffeurs geen lekker ritje, niemand blijkt geinteresseerd in een ritje van twee uur. We bekijken het alternatief en dat is de bus. We laten ons met de taxi op het busstation van Chiang Rai afzetten. De Grab chauffeur vraagt ons wat onze eigenlijke eindbestemming is en biedt ons aan om ons voor vijftienhonderd baht naar Chiang Kong te brengen. We danken hem voor het aanbod maar besluiten als rechtgeaarde Schlippermenschen toch voor de bus te kiezen. Schlippermenschen? Nee, dat blijkt een misvatting te ziej. De bus zit helemaal vol met locals! Onze rode bus heeft ongetwijfeld een niet heel lekkere CO2 Footprint maar leuk dat het is! De chauffeur en z’n vrouw fungeren naast buschauffeur ook als brievenbesteller, pakjesboot, automaterialenvervoerder en maaltijdbezorgers. De rit is uitermate amusant en we hebben de grootst mogelijke lol. Ik heb overigens mazzel dat ik voorin kan zitten en daarmee behoorlijk wat beenruimte heb. Daarnaast heb ik qua uitzicht ook helemaal niets te klagen. De bus die al een paar jaartjes oud is, heeft geen airco. Ze heeft daarentegen wel zeven ventilatoren aan het chromen plafond hangen. De bedrading hangt los onder het stuur en de versnellingsbak lijkt een geheel eigen leven te leiden. Desondanks voelt het veilig en heb ik het volste vertrouwen dat de chauffeur ons veilig op onze eindbestemming zal brengen. Juist omdat er constant iets gebeurt in de bus is, de rit nooit saai en in een mum van tijd staan we in Chiang Kong.

Met drie tassen, een rolkoffer en twee rugzakken is de keuze om een tuktuk te nemen richting River View Hotel geen hele moeilijke. Aangekomen bij het hotel geeft Floor aan dat het hotel geenszins lijkt op het hotel dat we geboekt hebben. Zoals vaker in dit soort gevallen blijkt het kind weer eens gelijk te hebben. Er is immers geen boeking van de familie Janssen in het systeem aanwezig. San kijkt in haar paperassen en vindt het juiste hotel. We moeten naar het Fortune River View Hotel. De tuktukchauffeur brengt onze tassen weer richting z’n brommer om ons naar de juiste locatie te brengen. Dit lijkt er al een stuk meer op. De fooi voor de chauffeur laten we deze keer achterwege, het ritje was voor Thaise begrippen veel te duur. Tijdens het inchecken blijkt dat het hotel fietsen heeft die je gratis en de voor niks kunt gebruiken. Dat is een leuke bezigheid voor de middag! Recht voor de deur van het hotel ligt (en dat verwacht je hier eigenlijk helemaal niet) een keurig aangelegd fietspad. Door te fietsen krijgen we ook meteen antwoord op de nog niet gestelde vraag: Waar moeten we vandaag nou weer eten. Op loopafstand zo ontdekken we zijn meerdere restaurantjes te vinden. We fietsen (op de althans voor mij veel te kleine fiets) totdat we niet meer verder kunnen, terwijl we zo nu en dan stoppen voor een fotomomentje. Als we dan even stilstaan merken we meteen weer hoe absurd warm het is. Meteen ook een goede reden dus om terug te keren naar het hotel, het is namelijk zwembadtijd. Het bad zal zeker niet de geschiedenis ingaan als beste zwembad ooit, maar ook nu koelt het water onze lichamen terug naar een acceptabel westers niveau. In de buurt van het zwembad mag geen glas gebruikt worden. We bestellen twee biertje en een cola. De biertjes worden in ons bijzijn geopend om vervolgens in een dubbelwandige, want isolerend, plastic kan geschonken te worden. De lege flessen verdwijnen weer naar binnen. Of de kan nu echt isolerend is of niet maakt in ons geval niet veel uit. We hebben dorst dus voordat de biertjes überhaupt op kunnen warmen zijn ze al op. Uitgespeeld en afgekoeld zoeken we onze hotelkamer weer op. Het is tijd voor onze dagelijkse opknaproutine die gevolgd wordt door de dagelijkse restaurantzoekroutine. We lopen binnen bij het eerste de beste restaurant dat we zien en hoewel ook dit restaurant nooit een ster zal verdienen is het eten niet vies en scoort het een ruime voldoende. Tot nu toe is het eten overwegend goed, dus onze standaard ligt wellicht wat hoog. Thuisgekomen zappen we nog heel even langs de honderd Thaise kanalen als er een beeld opduikt van een containerschip dat voor de Nederlandse kust in brand staat. Met dat beeld eindigen we de dag en gaan we tukken.