Dag twee van onze cruise. We staan op om kwart voor zeven om te ontdekken dat de “sluizen” weer geopend zijn. San had het al gemeld, maar toch… Niets aan te doen. Het regent zo hard dat alleen al het oversteken van de straat gepaard gaat met het verplicht aan doen van onze regenjassen. Dit belooft nog wat voor zodadelijk als we met onze tassen richting kade moeten richting onze boot. Gelukkig krijgen we hulp van een tuktuk waardoor we min of meer droog de boot bereiken. Ondertussen is het opgehouden met zachtjes regenen en laat Huay Xai zich van haar natste kant zien. Onze boot is voorbereid op dergelijke regen en is helemaal ingepakt. Alle zijkanten zijn ingepakt met plastic zodat er geen enkele druppel water het zitgedeelte bereikt.

Onze kapitein heeft zichtbaar moeite met de regen en moet alle zeilen bijzetten om z’n boot op koers te houden. Met name het zicht maakt het varen erg lastig. Zo nu en dan hangt hij vol met z’n hoofd buiten boord om nog maar iets van een beetje zicht te hebben. Regen is weliswaar een zekelheidje rond deze tijd, maar maakt het zicht dramatisch en dat is jammer omdat vandaag de route een stuk mooier zou moeten zijn. Als we een paar uur verder zijn, zijn een aantal regenschermen opgerold maar van droogte is nog steeds geen sprake. De beste plek de afgelopen uren om foto’s te maken is het kleine keukentje. Daar bevindt zich een open raam met nog wat zicht op de overs van de Mekong. Naarmate de ochtend vordert wordt het langzaam maar zeker wat droger. De dreiging van regen in de vorm van donkere wolken blijft echter onverminderd aanwezig. Als we dan een keertje een straal zon krijgen, merken we direct hoe warm het is.

Op enig moment vraagt onze gids onze schoenen aan te doen, we gaan een grot bezoeken. Een blik naar buiten leert dat we om de grot te kunnen bezoeken, flink wat trappen moeten beklimmen. Mijn portie wordt aan fikkie gegeven, ik blijk lekker aan boord. Als na een klein half uurtje de eerste gasten weer terug aan boord komen, wordt duidelijke dat dat niet eens zo’n hele slechte keuze was. Direct gaan er allerlei EHBO-tassen open en worden tubes zalf voor de dag gehaald. Het blijkt te stikken van de muggen en zo’n beetje iedereen lijkt door deze beestjes te zijn geprikt. Dit geldt ook voor San en Floor die de pijp al halverwege de tocht al aan Maarten hebben gegeven. Hoe vaak hebben we niet al zo’n grot bezocht en hoe vaak hebben we niet al moeten concluderen “Waarom?”. Nu dus ook weer en dat betekent niet veel anders dat de door mij gemaakte keuze de juiste bleek te zijn. Gedrieën laten we ook de tweede excursie, het bezoek van een klein dorpje aan de oevers van de mekong, aan ons voorbij gaan. San heeft net wat te drinken voor ons gehaald, dus eigenlijk kunnen we niet eens van de boot af. We blijven dus lekker aan boord.

Langzaam maar zeker nadert onze boot haar eindbestemming. We zijn aangekomen in Luan Prabang. Er staan bij aankomst aan de kade al een aantal minivans te wachten dus geen gedoe met onderhandelen over geld, we worden gewoon lekker bij ons hotel afgezet. Enige opgave deze dag is het nog zoeken naar een plekje om te eten. We lopen, opgefrist door het zwembad en de douche richting centrum van ons dorpje. De voor Luan Prabang kenmerkende nightmarket is inmiddels in volle gang en er is overal bedrijvigheid. Dit betekent ook dat er meer dan voldoende heerlijk ruikend streetfood is, maar dat doe ik de dames maar niet aan. We besluiten richting rivier te lopen en komen aan bij een oke uitziend restaurant. We bestellen wat gerechten van de plaatjes van de menukaart die bij het serveren niet meer als zodanig te herkennen zijn. Het rundvlees met kokosmelk is rundvlees zonder geworden. Datzelfde geldt voor de kip met cashewnoten waar we, terwijl de avond al in een vergevorderd stadium is en we bijna naar bed gaan, nog steeds op de noten aan het wachten zijn en het donker uitziend gegrild varkensvlees blijkt in praktijk een vaal gebakken schnitzel te zijn. Gelukkig zijn de rijst en het bier wel gelukt en eten we ondanks alles onze borden helemaal leeg.