De wekker gaat. ‘t Is half acht en ik weet eerlijk gezegd niet waarom er überhaupt een wekker is gezet. Ook weet ik niet en dat is al helemaal vreemd of ik door de wekker wakker geworden ben of dat ik al wakker was. Anyway… It is breakfast time.

Vandaag en morgen is het ontbijt in het Laluna Hotel in Chiang Rai inbegrepen in de nachtprijs en het is wederom een prima ontbijtje. Het is niet zo van “het zit er nu eenmaal in dus ik eet net zolang tot ik plof”, maar het is veel meer van “wow, had ik maar zeven magen dan vrat ik hier alles op, want tjemig wat is het lekker”. Ik houd het op een noodle soup met een omelet hetgeen Floor in tweede instantie ook doet (goed voorbeeld en goed volgen of zoiets). San houdt het op gebakken eieren met spek. Doen we nog een tweede ronde? Ja, natuurlijk! Gebakken rijst met geroerbakte groenten en tot slot gloeiend hete koffie. Kortom de dag kan beginnen. Vanuit de voorbereiding van de reis weet ik het volgende van Chaing Rai: Wit, zwart en blauw. De kleuren van de tempels die je bezocht moet hebben. Blauw hebben we gisteren al gedaan dus vandaag wordt het in ieder geval wit. Over zwart twijfelen we nog een beetje. Terwijl we in de taxi zitten naar de witte tempel, kijk ik m’n ogen uit. Het kan niet anders dan dat Chiang Rai veel meer te bieden heeft dan drie tempels… Ik kijk m’n ogen uit m’n kop. Als onze taxi de parkeerplaats van de Witte Tempel oprijdt vallen onze ogen al helemaal uit onze schellen. Dit is zo gaaf!!! De witte tempel contrasteert enorm met de donkere wolken op de achtergrond. Geleerd van eerdere bezoek aan tempels zit ook nu weer de groothoek op de camera. Fotografen (als ik al tot die bloedgroep behoor) zijn een uitstervend ras. Zo’n beetje iedereen maakt foto’s met een telefoon. Wat wel opmerkelijk is (en misschien is dat het wel juist niet…) hebben de mensen met een camera juist hele goede apparatuur. De witte tempel, hoewel in z’n huidige hoedanigheid al imposant, is nog niet klaar. Het geheel is gepland om compleet ergens opgeleverd te worden rond 2070. Als we ons rondje voltooid hebben keren we terug naar onze wachtende chauffeur. Wat doen we? Gaan we nog naar de zwarte tempel? En zo ja, wat kost dat? De rit naar de zwarte tempel is duurder maar “what the fuck”, twee biertjes in de hotelbar zijn duurder dan dit taxiritje. Op naar de warte tempel dus. De zo mooi contrasterende wolken op de witte tempel bevatten hele dikke druppels regen. Dit betekent dat het bezoeken van de zwarte tempel zonder plu of regenjassen eigenlijk een no go is. Dus eerst maar eens een bakkie koffie in het nabijgelegen eco-moeilijke-koffiebarretje. Je kunt lullen wat je wilt, maar die koffie is erg lekker! Voor de vakantie nog met Sandra over gesproken dat ik Aziatische koffie doorgaans niet zo lekker vindt, maar deze is echt helemaal top! Zodra de regen wat minder wordt, bezoeken we de tempel. De zwarte tempel is meer een art center dan een een tempel. Ondanks dat vermaken we ons meer dan prima. Het weer en de dreigende regenval zorgt ervoor dat we slecht een half uurtje bezoeken. Voor ons overigens meer dan lang genoeg. Ik geloof niet dat we heel erg veel missen. Soms zit het geluk in een klein momentje. Op onze reis terug naar het hotel vraagt onze chauffeur of we het erg vinden als hij even door de carwash heenrijdt. Wij hebben geen haast, dus ga gerust je gang. Onze chauffeur gooit vijftig baht in een mandje en rijdt stapvoets richting wasstraat. In het straatje staan zo’n veertig mannen en vrouwen klaar om de auto (met de hand dus) te wassen. Het beeld is hilarisch en misschien wel het hoogtepunt van de dag. In drie minuten en dertig seconden wordt de Toyota Hilux van boven tot onder gewassen en gedroogd. Rond twee uur zijn we weer terug op ons resort. Even wat rusten en lezen totdat het moment komt dat er weer gezwommen moet worden. Zelfs ik met mijn lucifer lichaam (een wit steeltje met een rode kop) waag me in het water. Eerlijk is eerlijk, het water is heerlijk en koelt onze warme lijven heerlijk af. Lang hoeft het voor mij natuurlijk niet te duren. Als we uitgezwommen en opgeknapt zijn is het tijd voor happy hour en de onvermijdelijke vraag waar vanavond nu weer gegeten moet worden. Floor is niet helemaal fris dus we willen niet al te ver weg. Had ik al gezegd dat wij gewoontedieren zijn? We keren terug naar het restaurant waar we gisteravond ook al gegeten hebben. Die blijkt gesloten te zijn, we moeten dus nog een paar meter lopen en besluiten even bij de Chinees op de hoek te gaan kijken. Deze is weliswaar geopend maar heeft geen vrije tafeltjes noch neemt iemand de moeite om drie westerlingen welkom te heten. Nog een stukje verder dus. Een paar straten verder komen we iets tegen dat lijkt op een restaurant. Yup! Een Koreaans restaurant. Op goed geluk bestellen we wat gerechten. Als de gerechten geserveerd worden, staat onze tiktok dame (Floor dus) op en geeft uitleg over datgene wat we gekregen hebben… We laten het ons meer dan prima smaken en keren terug naar ons hotel. Morgen weer een reisdag, we vertrekken naar het hoge noorden!