Het lijkt nog vroeg als ik in de tent op mijn telefoon kijk om er achter te komen hoe laat het is. Iets over zessen geeft het apparaat aan, dat is dus redelijk vroeg. Ik blijf nog even liggen maar van slapen komt het er niet meer van, bovendien moet ik enorm plassen. Ik geef San een zoen, klim uit de tent en krijg direct kippenvel! Wauw, wauw, wauw. De zon begint op te komen en kleurt de aarde in fantische rode en oranje kleuren. Dit is de mooiste zonsopkomst die ik ooit zal gaan zien!
Bart, Wouter, Marloes en Floor die vannacht buiten geslapen hebben zijn nog niet wakker. Ze zullen het vast niet erg vinden als ik ze wakker maak. Ook San krijgt het dringende verzoek om de tent te verlaten en te komen genieten van de zonsopkomst. Zelf heb ik de camera’s inmiddels in de hand genomen om maar zo veel mogelijk foto’s te maken van dit prachtige tafereel. Waanzinnig, het is echt waanzinnig! Het hele tafereeltje duur slecht een klein kwartiertje en dan vindt de zon dat het genoeg is geweest en besluit ze boven de horizon uit te klimmen. Kort daarna begint het tweede magische moment. Het licht is zo zacht en zo mooi, de camera’s en telefoons maken weer eens overuren. Ook dit prachtige licht duurt een kwartier waarin Kubu zich echt van haar allermooiste kan laat zien.
Als we voldoende foto’s en filmpjes hebben gemaakt en het ‘golden hour’ zo goed als voorbij is, is het tijd voor ontbijt. Bart ontfermt zich over deze taak en bakt voor eenieder een eitje. Dit alles vindt uiteraard plaats op het moment dat de tenten weer worden afgebroken en de auto’s worden klaargemaakt voor vertrek. Zodra we klaar zijn met het ontbijt en klaar zijn voor vertrek wordt de Gopro en de drone in orde gemaakt. De drone weigert iedere vorm van dienst, het wil nog wel omhoog maar met de auto’s meevliegen is echt te veel gevraagd voor het apparaat. De drone wordt daarom maar weer ingepakt en de reis naar Boteti River Camp wordt aanvaard.
Tracks for Africa wijst ons bij het vertrek uit Kubu wel naar de juiste richting. We rijden kilometers over de zoutpan terwijl de zon steeds verder naar de hemel klimt. De heenreis wordt hiermee ruimschoots gecompenseerd. Helaas komt ook aan de zoutpan een eind. Zand en stenen doemen weer voor ons op. Op zich goed te rijden, op dat ene momentje na… Over een lengte van ongeveer dertig meter is de kwaliteit van de weg dramatisch slecht geworden. Diepe geulen van auto’s die ver in de modder gezakt zijn zorgen voor een enorm hobbel de bobbel moment. De auto’s hebben te veel snelheid om hier goed op te kunnen anticiperen. San en Floor die net een beetje aan het dommelen waren, worden heel er ruw wakker geschud. Met een hoop kabaal bereiken we het eind van de dertig meter waarbij iedereen weer wakker en alert is.
Het enige dat vandaag nog op de planning staat is het doen van wat boodschappen. Na Boteti hebben we nog twee dagen kamperen voor de boeg. In Boteti zelf zijn nauwelijk winkels dus we besluiten onze boodschappen in Lethlakane te doen. Bart besluit om niet mee naar binnen te gaan in de supermarkt maar bij de auto’s te blijven om een oogje in het zeil te houden. Die tijd wordt bijzonder nuttig besteed. Bij de auto staat een marktkoopmannetje die katapults verkoopt en die zijn weer bijzonder handig op de komende campsites waar we nogal wat bavianen verwachten.
De Choppies in Lethlakane is ruim gesorteerd en we vinden bijna alles wat we nodig hebben. Kaas en room is een probleem, voor zover je van een probleem kunt spreken bij dergelijke luxe artikelen. De keuze voor het vlees blijkt in praktijk wel lastig. De slager ziet ongetwijfeld de twijfel in mijn ogen en geeft me wat advies. Achter in de slager heeft ie echt lekker vlees maar dat moet nog wel even gesneden worden. Hij krijgt van mij z’n zegen om het vlees te snijden en komt na niet al te lange tijd terug met zes gigantisch lekker uitziende entrecotes! Missie geslaagd!
San die al een paar weken kampt met een blaasontsteking heeft van onze arts in Nederland een briefje meegekregen voor het moment dat de klachten niet weggaan. Gelukkig zit er in Lethlakane ook een apotheek, tijd dus om het briefje in te wisselen voor pillen. Gelukkig verloopt dit zonder problemen en kunnen we nu echt richting Boteti. Daar aangekomen slijten we de dag met borrelen en een lekker warme (buiten) douche.
