Heerlijk geslapen! Wat kan een mens toch genieten van een schoon bed. Floor heeft het steenkoud als ze wakker word en komt nog even lekker tussen ons in liggen om op te warmen. We hebben pas om half negen afgesproken om te ontbijten en dus hebben we alle tijd om op ons gemak wakker te worden. Terwijl de dames zich optutten en nog een keer lekker douchen loop ik door de immense tuin van Planet Boabab. De naam van de lodge is zoals eerder al geschreven, niet zo maar gekozen, de hele tuin wordt gesierd met prachtige en meer dan honderd jaar oude baobabs. Ik maak wat foto’s en keer terug naar ons huisje om ook nog even te douchen.
Omstreeks half negen lopen we richting restaurant om ons daar te goed te doen aan een prima Engels ontbijt. We doen rustig aan, hoewel we ons bewust zijn dat ook vandaag wel een stevige reisdag is. Vandaag gaan we naar Kubu Island. Hiermee gaat een lang gekoesterde wens in vervulling. Voordat we echt richting Kubu vertrekken is het boodschappentijd, hiervoor moeten we even naar Gweta. In de kleine supermarkt kunnen we zo’n beetje alles vinden wat we nodig hebben.
Tracks for Africa stuurt ons weer eens naar de meest vreemde paadjes. Het is nauwelijks voor te stellen dat iets of iemand deze paadjes ooit in kaart heeft gebracht. Op sommige plaatsen zijn de paadjes nauwelijks paadje te noemen en het is al helemaal lastig om er op te rijden. Vaak moeten we vol in de ankers om de diepe kuilen of onvoorziene struiken te ontwijken. Gezien onze ervaring met Tracks for Africa vertrouwen we blindelings op de dame die de route blert door de Garmin. Gelukkig staat Kubu af en toe op een soort van bewegwijzeringspaaltje, hetgeen het vertrouwen in de routeplanner bevestigt en we zeker weten dat we goed zitten.
Net zoals in de Kalahari verandert het landschap regelmatig. En net als je denkt dat je alles gezien hebt verdwijnt alle begroeiing en opent zich een gigantische open zoutvlakte voor onze neuzen. We stappen uit onze auto’s en nemen even goed de tijd om van dit geweldige uitzicht te genieten. Dit is echt geweldig! We zijn enorm onder de indruk en maken uiteraard weer de nodig foto’s en fimpjes! Met de open vlakte verandert ook de ondergrond waarop we rijden. Hobbel-de-bobbel maakt plaats voor een makkelijk berijdbare weg. In beide autos wordt van chauffeur gewisseld. In de Cruiser stapt Wouter achter het stuur, terwijl in de Hilux Floor achter het stuur plaatsneemt. Ze glimt van oor tot oor.
Als het einde van de zoutpan in zicht komt en daarmee de ondergrond weer verandert, neem ik het stuur weer over. Het diepe zand is voor Floor nog net te moeilijk. We volgen het pad weer en komen uiteindelijk op een soort splitsing terecht waar we het rechterpad kiezen. We zien nog net op tijd het bordje waarop Kubu linksaf staat. Kort daarna meldt Bart zich op de walkie talkie, we draaien om en volgen het pad dat staat aangegeven. Na ongeveer veertig minuten rijden komen we aan op een drooggevallen meertje. Tracks for Africa geeft al een behoorlijke tijd dat er geen pad is waar we rijden. Tijd dus voor overleg. Terugrijden kost te veel tijd en als we doorrijden weten we niet precies waar we uitkomen… Wat te doen??? Bart is resoluut: “Terugrijden doe ik echt niet!”. Okay dan maar rechtstaf. Maar rechstaf kan eigelijk niet, er is immers geen pad. Dit is het moment om onze 4×4’s nu maar eens echt te testen. We besluiten de savanne “where no men went before” te tarten en in een rechte lijn te rijden naar iets waar volgens de Garmin de juiste route zou moeten zijn. Zolang we door het drooggevallen meertje rijden gaat alles prima maar het meertje houdt natuurlijk een keer op te bestaan. We moeten verder over de savanne met haar metershoge gras. Voorzichtig rijden dus. Het gaat eigenlijk prima en heel stiekem zijn we ineens weer harder gaan rijden dan eigenlijk dan verstandig is…
En dat voelen we. Met een harde boem en een hoop gestuiter zijn we over een soort richel gereden. Gelukkig heeft de Hilux geen pijn en vervolgen we onze route totdat we bij een bos aankomen. Waar we eerder nog zigzaggend tussen wat struiken door konden rijden is dit een moeilijker te nemen vesting. Hier is geen doorkomen aan, het lijkt alsof we ons Waterloo gevonden hebben en de meerdere moeten erkennen in de Afrikaase savanne. Pfff… Floor die naast me zit op de bijrijdersstoel en ik overleggen even. We proberen om het bos heen te rijden. En dan opeens zo maar uit het niets staan we letterlijk in de middle of nowhere weer op een pad! We hebben het overleefd! We hebben de savanne overwonnen. Het hele avontuur heeft maar zo’n veertig minuten geduurd maar was wel supervet en retecool!
Kubu zelf is met geen pen te beschrijven. Omgeven door een enorme zoutpan ligt een geweldig eiland vol met rotsen en vol met baobabs waarvan de een nog groter is dan de ander. We mogen van de beheerder van de campsite zelf een plekje uitkiezen en kiezen voor een mooi plateau met een enorme boom op de achtergrond. De boom wordt daarmee het doel voor de sterrenfoto’s van vanavond. Ik heb me in Nederland al een beetje ingelezen met betrekking tot sterrenfotografie. De uitvoering lijkt heel makkelijk maar de praktijk is weerbarstiger. Met name het scherpstellen op de boom blijkt erg tegen te vallen, desondanks is het erg leuk om te doen en een prima bezigheid in het donkere Afrika.
Vanavond staat de “rode Griekse rijst”, de enorme lappen vlees en de Salade Marloes op het menu. De blikken tomaat blijken gevuld te zijn met een soort haring. Een soort haring in tomatensaus dus. We hebben weinig keus en besluiten de blikken desondanks te gebruiken. Vanavond is er weinig Hieperdepiep Hoera aan tafel, de rijst wordt slechts mondjesmaat gegeten. Ook van het vlees wordt niemand echt enthousiast. De lappen vlees zijn weliswaar enorm maar lijken meer bestemd voor een stoofgerecht als voor een biefstuk. Ach… wellicht zijn we de afgelopen week ook een beetje te veel verwend. We zijn nu eenmaal in de bush en daar gaat niet alles van een leien dakje…
