Geen ontbijt deze ochtend, uiteraard wel een bakkie oploskoffie! Zonder koffie, en dat heeft helemaal niets met de Afrikaanse bush te maken, kan een dag nu eenmaal niet op een volwaardige manier beginnen. De inmiddels geoliede tenten-opruim-machine zorgt ervoor dat alles vliegensvlug is ingepakt en opgeruimd is. Onze campsite zit onder de sporen van olifanten die ons blijkbaar vannacht een bezoekje hebben gebracht. Waarom hebben we onze wildlifecam toch niet opgehangen… Spijt als haren op ons hoofd. Vanavond maar eens opnemen in de dagelijkse avondroutine.

Vandaag is de dag dat we naar Deception Valley rijden. ‘Deception Valley…’ Als die naam maar geen voorspellende waarde heeft. Als we richting waterhole rijden wordt het licht alsmaar mooier. Spijtig genoeg zijn er geen dieren bij het water, dus we besluiten niet te stoppen en door te rijden. Het Central Kalahari Game Reserve is verschrikkelijk mooi! We nemen eigenlijk net te weinig tijd om alles goed op ons in te laten inwerken. Te veel autorijden en te weinig echte rustmomenten. Desondanks proberen we met enige regelmaat te stoppen voor het maken van een foto of een filmpje. 

Wat we wel vaker doen is het uitspreken naar elkaar hoe speciaal deze plek op aarde is en hoe bevoorrecht we eigenlijk zijn dat we überhaupt op deze plek mogen zijn en deze reis mogen beleven!!!

Gisteren hebben we onderweg wat hout gesprokkeld. Vandaag stopt Bart weer op diezelfde plek. Terwijl ik in de achteruitkijkspiegel kijk zie ik een klein kaal manneke met een enorme hakbijl richting een omgevallen boom lopen. Daar moet ik het mijne van weten. Ik spring uit de auto en zie Bart tekeer gaan met weliswaar grote maar net zo botte bijl. Hakken in de felle Afrikaanse zon is best vermoeiend dus we wisselen elkaar geregeld af net zolang tot de stam van de omgevallen boom het begeeft en we een mooi stuk hout hebben voor het kampvuur van vanavond. 

Rond het middaguur komen we aan op onze campsite. Wouter heeft ons via de walkie talkie al op het ergste voorbereid. Zijn waarschuwing is terecht. Deze campsite is in het geheel niet te vergelijken met de campsites die we de afgelopen dagen hebben mogen bezoeken. Nauwelijks een schaduw te vinden en de uitzichten lijken nergens op! Het is zonder schaduw veel te warm om hier te lunchen, dus we besluiten de auto’s weer te starten en op zoek te gaan naar een beter alternatief. Na ongeveer een kilometer komen we bij een leuk plekje uit. Het plekje ligt op zo’n honderd meter van de weg met voldoende bomen voor een lekkere schaduw. De perfecte plek om onze lunch te bereiden. We zetten onze keuken weer op en beginnen aan de voorbereiding van onze lunch. We eten deze middag een noodlesoup aangevuld met verse groenten, eieren en de overgebleven worst van gisteravond.

De soep smaakt meer dan prima en terwijl eenieder aan het uitbuiken is, horen we in de verte het geluid van een auto. De hele dag nog geen auto gezien en uitgerekend deze heeft een rangergroene (!) kleur. De auto lijkt door te rijden, maar keert uiteindelijk om naar het schaduwrijke plekje waar wij zojuist hebben genoten van onze lunch. Oeps…Bart staat op en loopt naar de inmiddels uitgestapte man. De man meldt Bart dat we de weg hebben verlaten en dat dat strikt verboden is. Hij zal ons moeten begeleiden naar de gate zodat we het park kunnen verlaten… Grotere oeps. Bart laat zich niet heel makkelijk uit het veld slaan en babbelt een beetje met de man mee. De man, die uiteindelijk geen ranger blijkt, is een onderhoudsmonteur die verantwoordelijk is voor de kunstmatige waterholes in dit deel van het park. De teneur van het gesprek verandert en wij vangen het woord lions op. De monteur geeft aan dat hij zojuist bij een waterhole was en dat hij daar twee leeuwinnen heeft gezien. In plaats van de weg naar de uitgang van het park stuurt de monteur ons naar de elf kilometer verderop gelegen waterhole om naar de leeuwinnen te gaan kijken. Dit laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen. In de snelste tijd tot nu toe ruimen we de provisorisch ingericht keuken op en springen we in de auto.

We rijden een ietsie pietsie harder dan is toegestaan in het park en komen in no time aan bij de waterhole. De leeuwinnen zijn er gelukkig nog steeds! Het zijn twee geweldig mooie dames dus het kan niet anders dan dat de camera’s overuren maken! Helaas zijn we op het heetste moment van de dag, daarmee zijn de leeuwinnen lui en willen het liefste slapen. Als we voldoende foto’s hebben, besluiten we terug te rijden richting campsite. We hebben meer dan voldoende tijd, dus we nemen nog een extra lusje in de hoop nog wat wild te spotten. De lus brengt ons niet naar nieuwe nog niet geziene dieren maar naar een campsite die er echt vele malen beter uitziet dan onze Deception Valley campsite. Overleg op het hoogste niveau met als belangrijkste vraag: Waarom blijven we hier niet?

Het duurt niet lang of het besluit is genomen. We blijven! Helemaal gerust zijn we niet, het kan natuurlijk zo maar zijn dat deze campsite is besproken en dat de rechtmatige gasten nog moeten komen. We zetten onze tenten nog niet op en ook het vuurtje laten we nog even achterwege. Als om zes uur nog steeds geen gasten zijn geweest geloven we het wel. De avond kan beginnen en de tenten worden opgezet, het vuur wordt aangestoken en de keuken wordt weer opgebouwd. 

Vandaag is de dag dat we geen vastomlijnd diner bij elkaar hebben verzonnen, tijd dus om te improviseren. We hebben nog voldoende proviand om een fatsoenlijke maaltijd te bereiden. Wat we niet voldoende hebben is drank, dit betekent dat het bier op rantsoen is. Vandaag heeft eenieder nog recht op twee blikjes bier…