Onze eerste nacht in de Central Kalahari is een feit! Eerlijk is eerlijk, die viel niet eens zo heel erg tegen. Het is weliswaar fris als we wakker worden, maar het kwik is zeker niet onder nul gedoken deze nacht. Omstreeks kwart voor zeven is het welletjes geweest en verklaar ik de nacht voor volbracht. Time to wake up en starten met de eerste taak van de dag: het water koken. Zoals altijd heb ik alle oploskoffie die ik kon vinden in onze kamers van de Thamalakane River Lodge laten confisceren. Het is weliswaar niet de beste koffie, maar het is snel klaar. Dus nog voordat iedereen echt uit de veren is, heb ik al een bakkie troost te pakken.

Met een vers bakkie koffie achter de kiezen is het tijd  voor eieren. In Maun hebben we achtenveertig stuks gekocht, een deel daarvan wordt vanochtend al soldaat gemaakt. In de race tegen de klok gisteravond is geen enkel eitje gesneuveld en dat mag eigenlijk een wonder genoemd worden. We zijn vergeten om bacon te kopen in Maun en dat is jammer. De eieren zelf smaken er uiteraard niet minder om en als iederen z’n portie heeft gehad is het tijd om Leopard Pan te verlaten en te vertrekken richting Passarge Pan.

Als de tenten zijn ingeklapt en de rest van de spullen zijn ingepakt zijn we klaar om te vertrekken. “Godver, de godver, NEE!” Wanneer houdt het nu eens op met al die tegenslag? Na de bagage en de problemen met de canope is er een nieuw probleem: De Hilux, normaal zo’n betrouwbare reiskameraad, heeft er geen zin in en wil niet starten. We hebben nog volop stroom in onze auto, dus ik twijfel of er een accuprobleem is. Het klinkt in ieder geval wel als een accuprobleem. Heel veel kennis van auto’s (logisch als je al meer dan vijftien jaar bij een autobedrijf werkt) heb ik niet. Gelukkig heeft Bart dat wel! Hij heeft de startkabels al uit de Landcruiser gehaald. 

We prijzen onszelf weer gelukkig dat we met twee auto’s zijn, ik had me namelijk geen raad geweten en geen had werkelijk geen idee gehad hoe dit aan te pakken. De motorkappen van de beiden auto’s worden geopend en de startkabels worden voor de dag gehaald. De plussen en de minnen worden aan elkaar verbonden, ik start de auto en met een welgemeend “Broem” start de auto en kunnen we op pad! Tijdens het wildspotten en fotograferen laten we de eerste paar uur de motor van de auto maar draaien, eerst maar eens zorgen dat de accu weer helemaal volgeladen wordt.

Het is opmerkelijk hoe eenvoudig het rijden is in de Central Kalahari. Er is nauwelijks diep en fijn zand en ook het sturen is niet eens zo heel erg moeilijk. Wel zijn onze paadjes behoorlijk smal. De Hilux zelf zal daar weinig van gevoeld hebben, maar wat extra krassen (de zogenaamde bushmarks) heeft dit rondje aan het einde van de dag wel opgeleverd. De route van vandaag is leuk en afwisselend. Hierdoor rijden we door verschillende soorten landschappen. Het woord geel komt in de beschrijving wel het meeste voor. Dit betekent dat alles gortdroog is. Wie zien een paar keer iets dat in het verleden een waterhole moet zijn geweest maar ook die zijn volledig droogevallen. De droogte neemt niet weg dat we wel wat wild spotten. De oryx (spiesbok) is het beest dat we vandaag het meeste zien, maar ook steenbokken, springbokken en wat giraffes komen vandaag voorbij.

Aangekomen op onze campsite besluiten we niet heel veel meer te doen. We doen een spelletje, drinken een biertje en denken ondertussen na over het avondeten. We besluiten dat het vandaag de bushpotatos, een salade en de T-Bonesteak wordt. Bart en ik duiken de “keuken” in en beginnen aan de voorbereiding. Gelukkig krijgen we al een klein beetje routine in ons werk en kunnen we ingrediënten makkelijk en snel terugvinden. We richten een van de tafels in als snijtafel annex keukenblad en het keukentrapje wordt in een keer het keukenkastje, waar oa kruiden, bestek en de gasfles hun vaste plaats krijgen. De toolsknives worden omgetoverd tot koksmessen en da’s meer dan gewenst. De meegeleverde messen zijn zoals altijd niet echt scherp.

We hebben alle tijd en dat is nodig ook. Het koken van groenten en water lijkt zoals alles in Afrika langer te duren dan thuis. Het duurt dus ook best een tijdje voor de aardappels iets van hun hardheid verliezen en dat er wat meer smaak aan komt. Zodra de aardappels de juiste garing hebben en de salade klaar is kunnen de T-Bones op de barbecue.

De Cruiser is uitgerust met een groot rek waarin de T-Bones kunnen worden opgesloten. Ze zijn niet zo heel dik dus na een paar minuten aan elke kant wordt het vlees geserveerd. Zonder overdrijven: het wordt met gejuich ontvangen! We proosten maar weer eens op het eten en genieten van de onmetelijke sterrenhemel. Pas als we alle lampjes op onze campsite uitdoen openbaart die sterrenhemel zich pas echt. Man, man ik realiseer me hoezeer ik dit gemist heb!