De overstaptijd die we hebben tussen de vlucht uit Amsterdam en die naar Johannesburg is niet heel erg ruim maar dit rechtvaardigt niet dat je rent naar de gate. Marloes wint vandaag met afstand de Fanny Blankers-Koenprijs voor de reiziger die de snelste tijd neerzet tussen landen, uitstappen, boarden en weer instappen.

Het boarden in Frankfurt verloopt probleemloos en in no time zitten we in onze kist richting Johannesburg. De gezagvoerder doet z’n praatje en is hoorbaar in z’n nopjes, we liggen blijkbaar voor op schema. Daar lijkt een beetje het klad in te komen want we staan stil en we blijven stilstaan. De gezagvoerder komt met een nieuwe aankondiging en verontschuldigt zich. Het wachten was op de laatste container met bagage. Aha! Da’s goed nieuws! Blijkbaar is ook nu alle bagage aan boord! Opgelucht dat alles in orde lijkt, gaan we voor zover dat mogelijk is in deze oude Boeing 747-8, achterover zitten en genieten van de vlucht.

Zodra we in de lucht zijn, het is inmiddels half een ‘s nachts, wordt het diner geserveerd. Het eten en het daarbijbehorende drankje is een tegenvaller. Het eten is smakeloos en weinig kwalitatief en voor de gin tonic dien je nota bene te betalen. Dat verwacht je niet van een premium luchtvaartmaatschappij als Lufthansa. Uiteindelijk vallen we moe van alle stress in een onrustige slaap, maar we slapen in ieder geval. Het is ijskoud in het vliegtuig en daarmee zijn de door Lufhtansa klaargelegde dekentjes meer dan welkom.

Na een onrustige en vooral koude nacht worden we vroeg in de ochtend ietwat verkreukeld en hongerig wakker. Gebakken eieren, bacon en een worstje? Dat zou er best in gaan op dit moment. Maar nee, datgene wat we voorgeschoteld krijgen is waar mogelijk het slechtste ontbijt ooit dat ik gehad heb in een vliegtuig! Een koude boterham met een plaat flauwe kaas. Poehh… Ook twee rijen achter ons bij Bart en Marloes blijft het boterhammetje onaangeroerd. We gaan hier niet heel lang om treuren, we zijn immers het op Afrikaans continent!

Zodra we zijn geland op de O.R. Tambo International Airport lopen we naar een restautantje om te genieten van een full English breakfast. Voor de vorm kijken we nog een keer op de telefoon naar de status van de airtags. De bagage is tien minuten geleden voor het laatst gezien… op Flughafen Frankfurt am Main. Oei! Oei! Oei! Da’s een tegenvaller. Alle bagage van de twee gezinnen staat nog in Duitsland. Wellicht omdat we er stiekem een klein beetje rekening mee hadden gehouden, maar er heerst een soort van berusting. Geen gevloek, geen getier en geen gesip. Het is nu eenmaal niet anders. We maken de balans op van zaken die we missen. Twee kilo drop dekt die lading wel een beetje. De rest is ook in Afrika wel te koop.

Vanuit het restaurantje gaan we direct door naar het tegenoverliggende winkeltje om wat sterke drank in te slaan. Gearmd met twee flessen Gin lopen Bart en ik richting kassa. Of Bart z’n diplomaten paspoort even wil laten zien. Even probeert hij het nog met z’n gewone paspoort maar de caissiere is onverbiddelijk, geen diplomaten paspoort dus ook geen drank. Het is niet anders, dus ook hier berusting. We besluiten maar om richting gate te lopen.

Terwijl we op het gemak richting gate lopen, weet Wouter nog wel even te melden dat er nog een security check plaatsvindt. Oei, daar hadden we in het kader van een flink zakmes even geen rekening mee gehouden. The Story of the Knive continues. Daar waar Wouter de ‘Securitymeneer’ verwacht is geen controlepost. Zou het deze keer dan toch een keer goed gaan? Opgelucht halen we adem! Mazzel? Nee hoor natuurlijk niet. Voor mazzels is geen plaats, er is wel degelijk een checkpoint. Pff, wat gaan we doen? Koortsachtig overleg. Bekennen we alles? Proberen we te bluffen? Als Sandra uiteindelijk aan de beurt is speelt ze open kaart en gaat ze het gesprek aan met een van de beveiligingsbeambtes. “I accidentely have a toolsknive in my bag.” De beambte is weinig onder de indruk en vraagt San de tas op de tafel te leggen, klaar om te worden gescand.. Een mes mag natuurlijk niet, lijkt ze nog aan te geven. De tas gaat door het apparaat en ja hoor, de tas moet open. Daar konden we natuurlijk op wachten. De beambte kijkt met Sandra mee en trekt een flesje Fanta uit de tas. De beambte kijkt ons aan of we achterlijk zijn. Het moet toch duidelijk zijn: Geen vloeistoffen na dit punt!

San moet afstand doen van het flesje Fanta. En dus gaat een onschuldig flesje Fanta de afvalcontainer in en een vlijmscherp mes gaat in de handbagage mee het vliegtuig in. Twee keer door de securityscan en twee keer niet gevonden. Vreemd, echt heel erg vreemd. Wij ervaren het hele voorval behoorlijk gespannen maar kunnen er uiteindelijk weer hartelijk om lachen. Met een brede lach op ons gezicht aanvaarden we de laatste etappen van onze reis: Johannesburg – Maun!

Op de luchthaven van Maun aangekomen is de eerste prioriteit het invullen van documenten die betrekking hebben op de vermiste bagage. Hierbij krijgen we alle hulp van de autoverhuurmaatschappij. Blijkbaar kennen zij de klappen van de zweep inmiddels. Het is weliswaar op z’n Afrikaans dus met allerlei papiertjes en indrukwekkende stempels, maar daar hebben we een goed gevoel bij. Als ook dat weer afgerond is, is het tijd voor onze auto’s. Dat verloopt dan wel weer zonder ook maar enige vorm van vertraging en daarmee is het tijd geworden om koers te zetten richting eerste lodge.

Vanavond slapen we voor het eerst sinds lange tijd weer in Afrika. De eerste twee nachten slapen we in Thamalakane River Lodge. Daar aangekomen proosten we op Afrika, op de vakantie en op de vermiste bagage terwijl op de achtergrond de zon ondergaat in de de Thamalakane River.