Ook op het spoor zijn deze zomer problemen. Verschillende werkzaamheden aan het spoor zorgen voor alternatieve reisplannen en het wegvallen van dienstregelingen. In plaats van een rechtstreekse reis naar Schiphol, moeten we kiezen voor een route die ons eerst naar Rotterdam brengt en dan pas naar Schiphol. De extra reistijd die dat oplevert is beperkt maar zorgt wel weer voor wat extra stress.

We hebben Jogin bereid gevonden om ons naar Station Eindhoven te brengen. Om kwart voor twee vertrekt onze trein richting Schiphol. Keurig op  tijd, we hebben nog zo’n kleine tien minuten als we uit de auto stappen, arriveren we op Station Eindhoven. We lopen richting spoor en checken de borden. Kortsluiting in de bovenkamer als ik de volgende melding op de borden lees: “Reis geannuleerd”. Het staat er echt! Onze trein van kwart voor twee is gecanceld. 

We besluiten een half uur te wachten, veel keus hebben we overigens toch niet. Dit gaat uiteraard wel van onze tijd op Schiphol af. Als dit een voorbode is van onze reis dan voorspelt dit niet veel goeds! We moeten er maar in berusten en hopen op een goede afloop… Ondertussen staan Bart, Marloes en Wouter al op Schiphol, terwijl wij nog niet veel verder zijn dan Station Eindhoven. De alternatieve trein is op tijd en ondanks alles stappen we goedgemutst en vol vertrouwen in de intercity.

De deuren sluiten en de trein zet zich in beweging. Echt op snelheid lijkt de intercity niet te komen. Als we voorbij Tilburg zijn wordt duidelijk waarom. We zitten achter een langzame goederentrein… Hierdoor loopt de trein steeds meer vertraging op met als gevolg een stijgend stresslevel: Als we de overstap in Rotterdam nu nog maar halen… De trein in Rotterdam richting Schiphol wacht gelukkig en met niet veel meer dan het oorspronkelijke half uur vertraging komen we op Schiphol aan.

Op naar de volgende hobbel: het inchecken van onze bagage. Dat lijkt vlot te gaan. Er is weliswaar een rij, maar deze is veel minder lang dan dat we vooraf hadden ingeschat. Het opgelopen half uur vertraging wordt zo te zien tenietgedaan. In korte tijd staan we bij de ‘Incheckmeneer’ die onze bagage in behandeling neemt. Helemaal snel gaat de bagageafhandeling niet maar je hoort ons niet klagen. Een kleine drie kwartier na aankomst op Schiphol is onze bagage gelabeld én ingecheckt. Op naar de ‘Securitymeneer’. Deze rij is al beduidend langer maar loopt desondanks goed door. De stemming is opperbest. Dit gaat helemaal goed komen. Terwijl we in de rij staan zien we dat extra securityposten worden geopend. We gaan het redden, dit kan niet meer verkeerd gaan! We gaan op vakantie!!!

Nog een paar meter en dan zijn we al bij de security. Schoenen uit, riem af, zakken leeg. “Bleeb, bleeb”, zegt het apparaat. Alles okay, we kunnen door. Bij San en Floor gaat het wat minder snel, zij worden ook nog eens gefouilleerd. Bovendien moet de tas van Sandra opengemaakt en nog een keer gescand worden. Gelukkig niets aan de hand, we kunnen door. Ik help San om de spulletjes weer in de tas te doen en… schrik me helemaal de tering!!! Ik herken het hoesje van het zakmes dat ik voor mijn verjaardag van de dames gekregen heb… Een MES in de handbagage? Snel stop ik alles weer terug in de tas en doe ik net alsof ik gek ben. Hoe kan dit nu weer? Als we buiten gehoorsafstand van de ‘Securitymeneer’ zijn, vertel ik Sandra wat ik zojuist gezien heb. Oeps…. Gewoon verder gaan met reizen en kijken waar dit messenschip strandt.

Als we in Frankfurt geland zijn checken we middels de aangeschafte Airtags (een soort ‘zoek mijn Iphone’ apparaatje dat we bij onze bagage hebben gestopt) waar de bagage staat. Een zucht van verlichting. De bagage is in Frankfurt, dus ook dat is goed gegaan.

Prettige vakantie!