Natuurlijk! Het eerste wat we doen als we wakker worden is openen van de telefoons het controleren van de positie van de airtags. De koffers zijn gisteravond om half elf voor het laatst gezien in de buurt van een vliegtuig op de luchthaven van Frankfurt. Hoop doet leven! Dit lijkt goed nieuws! Het zou zo maar kunnen betekenen dat de bagage is ingescheept en onderweg is naar Maun. Voor nu eerst maar eens even ontbijten. Nu wel, eieren met spek, een worstje en een stukje bacon! Aangevuld met koffie, een hoop koffie welteverstaan en toast. 

Hoofddoel van vandaag is het doen van de noodzakelijke (en minder noodzakelijke) boodschappen. De komende vier dagen gaan we naar het Central Kalahari Game Reserve (CKGR). Een van ‘s wereld grootste wildparken, maar ook een park waar nauwelijks voorzieningen zijn. Dus geen stroom en geen stromend water.

In Nederland heb ik al een beetje nagedacht over het avondeten van de komende dagen. We bespreken de verschillende menu’s die ik in gedachten heb en schrijven vervolgens de ingrediënten op die we daarbij nodig hebben. Op naar de lokale Spar in het nabij gelegen stadje Maun. Het links rijden is weer even wennen. Vooral het links en rechts afslaan is lastig en gaat wel eens mis. In plaats van de richtingaanwijzer gaan de ruitenwissers aan en kiezen we de verkeerde kant van de weg. Alles gaat uiteindelijk goed maar helemaal soepel is dat natuurlijk niet. 

In Botswana zijn de mondkapjes in winkels nog steeds verplicht. Onze mondkapjes zitten natuurlijk nog in de bagage die weet ik waar op dit moment is. Gelukkig heeft de Spar daar een soort Helpdeskje voor ingericht. Twee medewerkers die buiten aan een soort balie zitten halen voor ons een doosje gezichtsmaskers. Gewapend met mondkapje en drie winkelwagentjes lopen we de Spar binnen. Zo’n 80% van alle gewenste boodschappen kunnen we vinden. Voor de rest van de boodschappen rijden we naar de verderop gelegen Choppies. Voor datgene wat we dan nog missen besluiten we morgen nog even kort Maun (of het verderop gelegen Rakops) in te gaan.

De route van Van Maun naar het CKGR verloopt van west naar oost en dat betekent dat vervoer van vlees verboden, zeker met de wetenschap dat er vetfences zijn is dat een risico dat we liever uit de weg gaan. Het vlees moet dus in Rakops, gelegen na de vetfence aangeschaft worden.

Voor nu is het tijd om terug te keren naar onze lodge. Aangekomen bij de lodge is het tijd voor een borrel en een klein hapje. De WIFI van Thamalakane River Lodge is prima en ik check nog een keer de positie van mijn airtag. Onze bagage is in Maun aangekomen!!! Dit is echt geweldig nieuws! Bart, Wouter en San rijden samen naar de luchthaven om onze zeer gewenste kleinnoodjes op te halen.

Inmiddels blijkt ook dat bij zo’n beetje iedere hobbel-de-bobbel in de weg de achterklep van de canope openspringt. Dat is niet zo heel wenselijk gezien alle avonturen die we nog willen gaan beleven. San neemt contact op met de verhuurmaatschappij die toezegt een mannetje te sturen. Afgesproken wordt dat het mannetje pas naar de lodge komt nadat het boottochtje op de Thamalakane, dat we geboekt hebben, is afgerond. We bestellen wat te drinken bij de bar en stappen in het bootje voor het eerste ontspannen uitje in Afrika 2022.

Iedereen is na het bagage avontuur in opperbeste stemming en ook de drinkende olifanten, aan de oever van de Thamalakane, dragen daar hun steentje aan bij. Rond kwart over zes wordt het al behoorlijk donker en dat betekent meteen ook het einde van het boottochtje.

We zijn dorstig én hongerig en dus klaar voor het diner. Ook vanavond is het eten bij de Thamalakane River Lodge weer helemaal prima. Het kan niet anders dan dat we proosten op Afrika, de start van de vakantie en de teruggevonden bagage!

Als het eten op is en onze magen goed gevuld, is het tijd voor het ‘mannetje van de auto’. Het mannetje laat zich echter in geen velden of wegen bekennen. Tja, het is Afrika dus we hebben de tijd. San belt nog een keer naar onze contactpersoon die plechtig belooft dat het mannetje er uiterlijk over tien minuten zal zijn. Het mannetje is een half uur later bij de lodge en daarmee kan het reparatiewerk beginnen. Eerst wordt de constructie van canope uitvoerig bestudeerd, daarna wordt er wat gefriemeld aan rubbertjes en schroefjes en vervolgens wordt nog een keer uitvoerig gekeken. 

Wat het mannetje ook probeert, binnen een vloek en een zucht hebben de de achterklep weer geopend. Het mannetje lijkt zich er bij neer te leggen. We stellen voor dat er een nieuwe auto moet komen, hhet mannetje stelt dat de canope vervangen moet worden. Hoe dan ook, geen van beide oplossingen zal vandaag ten uitvoer gebracht worden. Dat wordt in ieder geval morgen. Poeh, we hebben voor morgen een redelijk strak tijdschema dus dit extra oponthoud komt ons eigenlijk niet zo heel goed uit. Keus hebben we eigenlijk niet dus we gaan schoorvoetend akkoord met het voorstel van het mannetje.