Ik had het kunnen weten… Gisteravond aan tafel met ontzettend lange tanden zitten eten. Voor het eerst deze vakantie is mijn bord niet leeg maar m’n water wel op. Aan het eten ligt het niet, dat is prima. ‘s Avonds als we gaan slapen is er nog niets aan de hand. Voor het slapen gaan drinken we gezellig de overgebleven lauwe Bintang op. Als ik echter na een paar uur slaap wakker word, heb ik het ijskoud. Ik word klappertandend wakker. Ik zoek de warmte van San op en val weer onrustig in slaap. Als ik ‘s ochtends wakker word voel ik me redelijk fit, maar het ontbijt dat hier toch al niet geweldig is sla ik over. Door mijn lamlendigheid wil het ochtendritueel niet echt vlotten, ik zit op de rand van het bed en doe eigenlijk helemaal niets.
San neemt, zoals ze wel vaker doet in dit soort situaties, de regie over en zorgt er voor dat alle tassen ingepakt worden en dat alles in gereedheid wordt gebracht voor vertrek.
Ook Floor en San slaan het ontbijt in ons hotel over. Omdat we wel wat moeten eten besluiten we om dat te doen in de stad. We hebben gisteren in onze zoektocht naar eten een leuk restaurant gezien waar we ongetwijfeld prima kunnen ontbijten. Het wordt koffie en iets dat op een omelet lijkt. Het lijkt me wonderwel om het ei op te eten en binnen te houden.
Daarna snel de auto naar ons volgende onderkomen. Ik besluit, voor het eerst deze reis, om achterin te gaan zitten en val weer als een blok in slaap. De schoonheid van het landschap ontgaat me volledig.

Aangekomen in ons nieuwe onderkomen zorgen Aries en San ervoor dat we ingecheckt worden. We krijgen gelukkig snel onze kamersleutel en kunnen richting kamer. Ik lig al weer bijna in bed als we tot de conclusie komen dat de kamer eigenlijk net te klein is. Aries zorgt voor een sleutel van een andere kamer en nog voor we goed en wel binnen zijn lig ik al weer rillend van de kou in bed. M’n maag van streek, m’n darmen van streek en zelf voel ik me ook niet zo lekker… San en Floor besluiten om een streep te zetten door de geplande activiteiten en blijven het grootste deel van de dag in de buurt.
In praktijk betekent dit dat ze veel in de lobby van het hotel zitten, daar hebben ze immers WIFI. Met enige regelmaat komen ze wel controleren of ik nog leef. Ze dwingen me daarbij om slokjes water te drinken en kleine hapjes van een candybar te nemen. Tegen zo veel druk kan ik zelfs niet op en gedwee neem ik mijn slokjes en hapjes.

De eigenaar van ons hotel heeft twee gebouwen in het dorpje waar we zitten. Aries heeft er persoonlijk voor gezorgd dat we in de nieuwste van de twee gebouwen terechtkomen. Door deze actie hebben we wel een douche en toilet op de kamer. De meerkosten neemt hij voor z’n rekening. Daar zijn wij het natuurlijk niet mee eens, maar dat lossen we later wel op. Ik ben in ieder geval intens gelukkig met mijn eigen toilet. De overige hotelbewoners denk ik ook.

De dag verloopt in golven maar zelfs op de enigszins goede momenten is de gedachten aan eten letterlijk misselijkmakend. Lunch en diner gaan dus aan mij voorbij. Ik kijk nog maar een keer uit het raam met het uitzicht over de uitgestrekte theevelden en hoop van harte dat het morgen beter wordt en val weer in slaap… Als ik ‘s avonds een keer wakker word, is er flink wat kabaal in de gang. Een groep Japanners krijgt tekst en uitleg over de excursie van morgen. San, die normaal gesproken dit soort herrie uit de weg gaat, opent onze deur en maant de Japanners tot rust. Ik draai me om en slaap weer verder.