We hebben pas een paar meter gelopen maar merken al snel dat Saigon niet onze stad is. De stad ademt de sfeer niet waarop we zo gehoopt hadden. Een soort tweede Hanoi. We missen de kleine straatjes vol bedrijvigheid en drukte en de geur van lekker eten. In plaats daarvan zitten we in een, voor Vietnameze begrippen, keurige bijna steriele wijk. Schuin tegenover ons, aan de linkerkant, staan de twee torens van het Sheraton hotel terwijl in de straat ernaast Gucci, Rolex en Chanel hun winkels hebben. Dit verklaart natuurlijk ook de prijs van de biertjes die we gisteravond hebben gedronken bij Zanzibar. Overigens staat rechts van ons een aftandse moskee (weliswaar in de steigers…) en een lelijk stuk braakliggend terrein. Een schril contrast met het Sheraton. Op ons dooie akkertje want de zon schijnt en het is weer eens erg warm, wandelen we naar wat highlights van de stad. Eerste bezienswaardigheid van de dag is de Notre Dame van Saigon. Uiteraard afgeleid van de echte Notre Dame. Grote verschil met het grote zusje in Parijs is dat hier de torens wel spitsen hebben. Het lijkt trouwens alsof er vandaag gratis getrouwd kan worden. In een mum van tijd zien we drie bruiden en bruidegommetjes.

Een van de andere doelen die we ons daarnaast gesteld hebben, is een bezoek aan het oorlogsmuseum. Natuurlijk is het gekleurd, het laat immers de ‘rode’ Vietnamese kant van het verhaal zien. Maar het laat tevens zien op welke brute wijze de Amerikanen in Vietnam heben huisgehouden. Op de buitenplaats wordt buitgemaakt Amerikaans oorlogstuig tentoongesteld. Een van de blikvangers daarbij is de voor deze oorlog zo karakteristieke Hue helikopter. Het museum zelf bestaat uit een aantal verdiepingen, waarbij iedere verdieing een ander thema behandelt. Met name de verdieping die volledig in het teken staat van Agent Orange is indrukwekkend. De foto’s aan de muur zijn niet geschikt voor al te jonge mensen. San en Floor blijven daarom maar even op de gang zitten. Een dik uur later verlaten het museum, onder de indruk van hetgeen we hebben gezien en gelezen. We vervolgen doelloos onze weg en dat is zoals we inmiddels uit ervaring weten lastig. We besluiten wat te gaan drinken in een cafeetje genaamd Ciao om daar vervolgens na te denken over het vervolg van deze dag. Bij binnenkomst slaat de rook ons op de longen. Da’s lang geleden, een kroeg waarin gerookt wordt… Zonder te veel vals sentiment kan gesteld worden dat dit niet echt prettig is! De pauze in de kroeg levert geen nieuwe wandelinspiratie op. Nog steeds zonder doel lopen we de stad weer in. Gisteravond zijn we door Steve verschillende keren gewaarschuwd voor straatrovers op brommers. En dan toch gebeurt het bijna! Op een grote boulevard wil ik met de groothoek een foto maken. Ik haal de camera uit de tas en leg die vervolgens in het plantsoen om de tas dicht te kunnen doen. Op dat moment rijdt er een brommer mijn kant op met een uitgestoken arm om de camera te pakken. Ik twijfel geen moment en maak een schopbeweging! De brommerrijder schrikt en wijkt uit, daarmee niet meer in staat om me te beroven. Mazzel. De foto van de boulevard wordt uiteraard nog gemaakt, wel met een hoop adrenaline… De brommerrijder kijkt nog een paar keer om maar besluit gelukkig om niet om te draaien en verhaal te komen halen.

De middag vordert en we krijgen langzaam honger. Op zoek dus naar iets te eten. Of we kijken niet goed, of het is er gewoonweg niet. We kunnen geen ‘normaal’ Vietnamees restaurant vinden.
Uiteindelijk vinden we een restaurant dat weliswaar geen Vietnamese keuken heeft heeft maar er in ieder geval wel leuk uitziet. We bekijken de menukaart van restaurant Tapas. Met schaamrood op de kaken meldt de Engelse eigenaresse dat ze geen tapas serveren. Een lekkere hamburger hebben ze wel. Tijdens het eten valt me op dat de hamburger wel wat rood is. Verder geen acht op slaan en gewoon verder gaan met kauwen.

Nog steeds zonder doel, dus we besluiten terug te lopen naar ons hotel waar we ons te goed doen aan chips en M&M’s. Kort nadat we op onze kamer zijn aangekomen wordt het weer grijs, grauw en donker. De regen komt al snel met bakken uit de lucht. Wij hoeven nergens meer naar toe en wachten geduldig tot het stopt met regenen. Enige dat we moeten doen is wachten op Steve. Hij heeft namelijk de buskaartjes voor onze reis morgen naar Mue Ne.

Steve is net als gisteren keurig op tijd bij het hotel. We besluiten samen nog een biertje te drinken bij Zanzibar. In een mengelmoes van Iers en Nederlands vertel Steve honderduit over zijn belevenissen in Nederland en vooral die in Eindhoven.