Het is half zeven als ik door het centrum van Hoi An loop. Ik ben op weg naar de markt waar je volgens onze reisgids op tijd moet zijn. De meeste toeristen zijn dan, ondanks alle bedrijvigheid die er dan al is, nog niet aanwezig. In de tijd die ik doorbreng op de markt zie ik slechts twee toeristen (het reisgidsje heeft dus wederom gelijk). Allebei dragen ze een camera om hun nek en ze proberen net als ik het mooiste plaatje van de dag te schieten. Ik probeer zo veel mogelijk ‘mooie’ foto’s te maken maar ik merk dat ik het nog steeds lastig vind om zo maar foto’s te maken van mensen die daar niet om gevraagd hebben. Toch maar proberen, de Vietnamezen zijn te fotogeniek om het niet te doen. Het is een geweldige ervaring. Niet alleen het fotograferen van de mensen maar ook de superverse vissen, de geplukte kippen en grote stukken vlees, de camera maakt overuren. Voor de gelegenheid de Ipod aangezet. Helemaal in m’n element en met Mumford & Sons op mijn oren loop ik door het stadje terwijl San en Floor nog in een diepe slaap liggen. Het wakker worden van een dorp of stad heeft voor mij altijd iets magisch. Dat blijkt ook hier het geval. Even ben ik geen toerist maar ben ik een onderdeel van het dagelijkse leven van Vietnam… Na een dik uur door het stadje geslenterd te hebben, ga ik terug naar het hotel. Ondanks het vroege uur is de zon al heel nadrukkelijk aanwezig. Het wordt weer een warme dag in Hoi An. Als ik thuiskom zijn beide dames al wakker. San is ondanks een goede nachtrust nog steeds niet helemaal de oude. Als ik na een snelle douche ben omgekleed zijn we klaar voor het ontbijt. Tijdens het ontbijt nemen we de mogelijkheden van de dag door.

De hitte en het feit dat San nog steeds niet fit is doen ons besluiten dat we vandaag starten aan het zwembad. Het zwemwater is lekker warm maar zorgt daardoor niet echt voor verkoeling. Floor vindt het helemaal geweldig en daarmee wij dus ook. We nemen overigens direct het zekere voor het onzekere en dragen alledrie een t-shirt in het zwembad. Bang om te verbranden. Na lekker gezwommen te hebben keren we terug naar de koelte van onze kamer. Gelukkig hebben we een vakantieboek en kleurpotloden bij ons voor Floor zodat zij zich ook op de hotelkamer niet hoeft te vervelen. Halverwege de middag zijn de jurkjes van beide dames klaar. Voordat we ze gaan halen drinken we nog een biertje in het alternatieve barretje in de hoteltuin. Floor zoekt naar ‘vanalles en nog wat’ in de tuin, blaadjes, bloemetjes, slakken en takken. Op het bruggetje van de vijver let ze even niet op en glijdt ze weg. Eén been op de brug en één been in het water. Flink geschrokken, een natte jurk en een blauw been. De schrik blijkt uiteindelijk groter dan de pijn. Als Floor door San is getroost en voorzien van een andere jurk is het tijd geworden om de jurkjes op te halen. Na de eerste passessie is nog niet alles helemaal in orde. We worden vriendelijk verzocht om over een uur terug te komen. Na een uurtje zijn beide dames wel helemaal gelukkig met hun nieuwe aanwinst. Floor is zo blij dat ze haar jurkje niet eens meer uit wil doen. We drinken nog een biertje en zetten wederom koers naar Miss Ly. Hetzelfde recept als eergisteren. In een van de springrolls zit een helaas ijzerdraadje. Ik vraag de serveersters om dat even aan de Miss te melden. Uiteraard duizend excuses. Eigenlijk hadden we dit al veel eerder verwacht maar dat blijkt dus reuze mee te vallen. De Vietnamese keuken is in alle opzichten prima! Niet alleen voor wat betreft smaak, maar ook voor wat betreft de hygiene. Dat laatste weten we natuurlijk niet zeker, maar bij Miss Ly ziet alles er in de (open) keuken schoon uit. Als we uiteindelijk afrekenen heeft de Miss het nodig gevonden om een deel van het bedrag niet in rekening te brengen. Op zich logisch, deze zaak zit vol met toeristen die dit restaurant via het internet of via mond tot mond reclame hebben gevonden. Dit is hun bestaansrecht en slechte reclame is niet welkom! Met een tevreden gevoel lopen we in de vallende duisternis terug naar ons hotel. Wat genieten we ontzettend van dit land!