We hebben vertraging. Hoewel die relatief kort is (tweeënhalf uur) betekent dit wel dat we onze aansluiting in Londen naar Amsterdam zullen missen. We kunnen niets anders doen dan onszelf hierbij neerleggen. Van South African Airways krijgen we een voucher zodat we in ieder geval wat kunnen eten. Voor het zover is dienen natuurlijk wel nog souvenirs gekocht te worden. San strijkt over haar hart en geeft Floor een shirt van de Springbokkies en ik krijg een lekker warme muts. Tijdens het eten worden we voor het eerst deze vakantie geconfronteerd met beelden van de Olympische Spelen. Kortom we zijn weer echt in de bewoonde wereld. De vlucht naar Londen verloopt zonder problemen en landt met inachtneming van de vertraging keurig op tijd. Bij het verlaten van het vliegtuig wordt ons geadviseerd om contact op te nemen met het grondpersoneel van SA Airways, zij zullen ons assisteren met het vervolg van onze reis. Aangekomen bij de receptiebalie van de vliegtuigmaatschappij blijkt deze onbezet. Er valt te lezen dat er pas vanaf kwart over twee iemand zal zijn die ons te woord kan staan. Wat een idioterie! Hoe kun je je reizigers op die manier aan hun lot overlaten? Gelukkig is het personeel van British Airways een stuk professioneler. Een oudere dame die me in de verte aan Mrs Slocumb doet denken is standvastiger dan een boom en zorgt er persoonlijk voor dat we in het eerstkomend toestel richting Amsterdam kunnen plaatsnemen. Ik slinger bij wijze van dank een tweet de wereld in die prompt door het webcare team wordt beantwoordt. Ook hierin is BA dus professioneel.
Onderweg naar Amsterdam hebben we nog even tijd om na te denken over de afgelopen drie weken. Over voorgaande reizen heb ik al eens geschreven dat het steeds moeilijker wordt om verrast te worden. Steeds meer wordt reizen ook consumeren. Daar, en dat vind ik verschrikkelijk erg, had ik deze reis ook last van. Dat het wauw-effect wat we de eerste Afrika reizen beleefden zou afnemen, dat wist ik van te voren. Maar dat ik het als gewoon zou ervaren, dat is me van mezelf tegen gevallen. Dit betekent overigens niet dat we niet genoten hebben. We zijn als gezinnetje dichtbij elkaar gekomen en hebben ontzettend van elkaar genoten. Ook van de dieren en zeker de nieuwe dieren of het speciale wild hebben we genoten. Afrika is en blijft een fabelachtig continent dat nog heel veel te bieden heeft. Voorlopig zullen we Mama Africa even achter ons laten, maar terugkomen, terugkomen zullen we zeker. Honderd procent…
Geland in Amsterdam worden we welkom geheten door (schoon-) papa. Onder het genot van een lekker Nederlands biertje worden de eerste ervaringen wereldkundig gemaakt. We zijn weer thuis. Thuis met weer een koffer vol met herinneringen die we op deze blog zo veel mogelijk met jou als lezer hebben gedeeld!