Als een geoliede machine maken we ons klaar voor de laatste gamedrive in Kgalagadi. Vandaag verlaten we het park en dus Twee Rivieren Rest Camp en verkassen we naar Mata Mata. De route is ongeveer honderdtwintig kilometer dwars door het park. Tijd genoeg om de balans op te maken. We zijn inmiddels een week onderweg en twee wildparken rijker. We genieten ontzettend, een inmiddels (gelukkig) regelmatig terugkerend fenomeen. Kgalagadi is zeer groot en zeer weids maar komt wat ons betreft net wat wild te kort. We missen voornamelijk het grote wild zoals buffels, giraffes en natuurlijk de olifanten. Aan de andere kant zijn we heel erg verwend met alle katachtigen die we in dit park hebben gezien. Kortom: we komen niets te kort!

De dag wordt gestart met het spotten van het Kaaps Hartenbeest. Dit dier hebben we nog niet al te veel gezien en biedt een welkome afwisseling op de bokjes, gnoes en de altijd leuke grondeekhoorns. Daarna wordt het stil, het wordt heel stil. We hopen zo op nog een keer een cheeta, leeuw of zelfs luipaard. Helaas het lot lijkt ons niet al te gunstig gestemd. Hoe goed we ook ons best doen…
Het voorlopige hoogtepunt van de dag vormen de twee ronddartelende jakhalzen. Jakhals als hoogtepunt? Yep, je moet immers wat als hoogtepunt benoemen. Zeker omdat we echt niets anders gespot hebben, besluiten we de twee dieren te volgen. We maken de nodige foto’s, waarna we de twee achterlaten en onze weg naar de camping vervolgen. Langzaam maar zeker vervliegt de hoop op iets exotisch… Langzaam maar zeker verandert ook onze reis en komt Mata Mata op de borden. Ongemerkt gaat ook de snelheid van de auto weer omhoog en das geen goed teken als het om spotten gaat.

Floor die het voorrecht heeft om op de bijrijdersstoel te zitten leest Dolfje Weerwolfje terwijl San op de achterbank de heuvelrug scant op wild. Plots verschijnt op de weg een harig zwart met wit beest: de Honeybadger!!! Ik geeft wat extra gas maar het beestje is me te slim af en verdwijnt uit het zicht van alles en iedereen onder de struiken. Geen foto’s helaas, maar we besluiten het beest wel officieel als gespot te tellen en omdat het de eerste keer is dat we een dergelijke exoot zien mag daar een dropje op gegeten worden. Mooi, ondanks alles toch nog een heel speciaal dier deze dag! Helemaal in onze nopjes (waarbij de schamele oogst van de dag snel vergeten wordt) vervolgen we onze weg. Beter zal het wel niet meer worden!

Niet veel later staan in de verte een aantal auto’s stil. Of toch niet? Ze bewegen. Ik maak de ingeslapen dames wakker uit hun winterslaap en roep ze tot de orde. Ja hoor, een leeuw. En wat voor een. Een fantastisch mannetje komt ons tegemoet gelopen. Wauw! Wauw! Wauw! Ein-de-lijk wordt ons spotten toch nog beloond. De leeuw loopt op slechts een paar meter onze auto voorbij. Kippenvel staat op de armen. Wat een geweldig moment. Eindelijk de kans om een goede foto te maken van een leeuw. Deze keer geen takjes en struiken die voor het beest hangen. We besluiten samen met wat andere auto’s de leeuw te volgen maar dat voelt te veel als de Beekse Bergen. We kijken nog een keer goed, draaien om en rijden naar de camping. Als we uitkomen op een splitsing kunnen we linksaf naar de camping of rechtsaf naar nog een waterhole. We kiezen ervoor om een extra rondje te rijden en gaan via de waterhole. De waterhole eindigt op de weg waar we zojuist de leeuw hebben zien lopen. We positioneren de auto nog een keer en kijken naar het immense beest. De leeuw lijkt op dat moment genoeg te hebben van alle auto’s en besluit van de weg af te gaan en de savanne in te gaan. Dit is wat we noemen een echte officiële uitsmijter. Hoe groot is dan ook de teleurstelling als de genomen foto’s van een bedenkelijke kwaliteit zijn! Zo’n mooi moment, zo’n mooi licht en zo’n mooi beest… Gelukkig is niet alles kommer en kwel en hebben we ook goede foto’s maar ik kan er niets aan doen. De kater overheerst.

Mata Mata blijkt een sobere maar prima camping te zijn. Onze buren zijn Fransen die ons van harte welkom heten. De voorgaande dagen hebben ze last gehad van luidruchtige Zuid-Afrikaanse buren, ze zijn daarom maar wat blij als een rustig Nederlands gezinnetje hen komt vergezellen. Floor heeft inmiddels een vriendinnetje voor een dag gevonden en heeft daarmee ook wat afwisseling. San en ik houden ons ondertussen bezig met uitpakken van het kookgerei en het opzetten van de tenten. Vanavond koken we zelf. Junglesoep en spareribs staan op het menu. De zelfgemaakte kippensoep smaakt geweldig, de kant en klare spareribs daarentegen niet en verdwijnen in de vuilnisbak.