Moe maar voldaan plof ik in bed vastberaden om nog een paar bladzijden te lezen. De wil is er wel maar de ogen willen per se dicht… Ik val in slaap en laat Floor en Sandra met de afwas zitten. Heel af en toe word ik even wakker en zie dat San en Floor nog wakker zijn en een spelletje doen. Ik pak m’n e-reader weer maar val prompt weer in slaap. Om tien uur doet San het licht uit en ja hoor, ik word wakker. Een vreemd soort getjilp vult onze slaapkamer. Tjilp! Tjilp! “Mama, wat hoor ik toch?”, vraagt Floor. San schijnt met haar zaklamp de donkere slaapkamer in. Twee vleermuizen vliegen rondjes. Vervelend, maar niet meer dan dat en bovendien weinig aan te doen. Ik trek de dekens over mijn oren, adem een keer diep in en slaap weer verder. Geen tijd om me druk te maken over twee rondfladderende beestjes. Als ik ‘s nachts nog een keer wakker word zijn de beestjes ‘m gevlogen. Ik draai me om en slaap weer rustig verder.
Het is, hoe kan het ook anders, weer erg koud als we wakker worden. De temperatuur van min vijf wordt gelukkig niet gehaald maar met min drie is het nog steeds koud. Ook in het opstaan krijgen we steeds meer routine. Koffie zetten, eitjes koken, de waterflessen vullen en de permit ophalen bij de ingang. Nadat we de permit weer in ons bezit hebben, gaan we gewapend met handschoenen en fleecejacks de strijd weer aan met de Afrikaanse savanne. Kgalagadi kent niet al te veel diersoorten, zo missen we bijvoorbeeld de olifanten, giraffes en de buffels. We krijgen er overigens wel weer een aantal onverwachte soorten voor terug. De stokstaartjes, immer nieuwsgierig, zorgen voor een hoog “Ahh” en “wat schattig” gehalte in onze auto. Deze Ohhs en Ahhs valt ook de springbok ten deel. Als laatste exoot spotten we de mangoest. Deze zien we vandaag als laatste diertje terwijl we op de weg terug zijn naar ons huisje.
De hoofdrollen zijn echter ook vandaag weer weggelegd voor de leeuwen en de cheetahs. Het spotten van deze dieren wordt ook vandaag weer voor ons gedaan, ons enthousiasme is er echter niet minder om. Beide soorten doen trouwens alles wat in hun macht ligt om maar niet op de foto te hoeven. De foto maken proberen we natuurlijk wel. Thuis zien we het resultaat wel, veel verwachten we er niet van. We genieten enorm van het moment en nemen uiteraard ook deze herinneringen mee naar Eindhoven.
Bij de leeuwen, die zoals te doen gebruikelijk weer aan hun middagslaapje zijn begonnen, staan we lang en geduldig te wachten. Uiteindelijk wordt dat lange wachten beloond. Een van de drie leeuwen staat op en toont zich aan de verzamelde toeristen. De camera’s worden in stelling gebracht en de foto’s worden gemaakt. Floor doet het geweldig! Ook tijdens het wachten (de saaie stukken van een gamedrive) weet ze zich prima te vermaken.
Het absolute hoogtepunt van de dag is het jachtluipaard met haar welpjes. In eerste instantie zien we alleen de moeder. Vervolgens zien we ook andere katten, ons hart klopt in de keel. Het zijn niet zo maar cheetahs maar het zijn welpjes! Kan het nog mooier? Het zicht is slecht maar het zien van de jonge katten maakt ons heel erg blij. Foto’s? Nee, dat was echt veel te moeilijk (ze waren ook te ver weg) maar de herinnering zullen we koesteren! Met een tevreden gevoel rijden we terug naar Twee Rivieren, een prima restcamp in een prachtig park.
Vanavond eten we in het restaurant van het park. De reservering daarvan gebeurt in het kleine winkeltje waar ook het sightings bord staat. Uiteraard zijn cheetah en leeuwen al bekend op het bord. De stokstaartjes ontbreken. Blijkbaar niet door anderen gespot en met gepaste trots voegen wij ze toe aan het bord.
Het eten in het restaurant mag niet onvermeld blijven. Uiteraard Afrikaans hetgeen voornamelijk vlees betekent. Dat vlees is van fantastische kwaliteit en spotgoedkoop. Met goedgevulde buiken lopen we Afrikaanse avond weer in en kijken we naar de geweldige sterrenhemel!
