Als ik ‘s morgens wakker word en de gordijnen opzij schuif, word ik op slag gelukkig. De berg die gisteren nog in nevelen was gehuld openbaart zich nu in z’n volle glorie aan ons. Kortom de zon schijnt en dat compenseert in ieder geval ons gebrek aan nachtrust. Wij, maar vooral San, hebben veel last gehad van de honden die maar niet wilden stoppen met blaffen.

Als we om half tien in de lobby arriveren zit onze gids Tung al op ons te wachten. Hij heeft voor ons al een paar liter water gekocht en daarmee z’n punten als gids al behoorlijk verdiend. Na wat gestoei met Floor over de te dragen schoenen, gaan we gewapend met camera’s, water, regenjassen en filmcamera op pad. Zodra we het hotel verlaten worden we vergezeld van de voor Sa Pa karakteristieke H’mong-vrouwen. In de manden die ze op hun rug dragen zitten allerlei snuisterijen die ze aan ons willen verkopen. Als we bij Tung aangeven dat we hier niet van gediend zijn, wimpelt hij de vrouwen af. Zonder een weerwoord of wanklank draaien ze om en lopen ze terug richting dorp.

De route met geweldige vergezichten bevalt prima. Probleem is echter dat we alleen maar bergafwaarts lopen. Tung geeft aan dat we ons geen zorgen hoeven maken. Aan het eind van de wandeling staat namelijk een taxi klaar die ons terugbrengt naar het hotel. We hoeven dus nauwelijks te klimmen. De route zelf is trouwens zo’n negen kilometer waarin we maar liefst achthonderd meter dalen! De route wordt pas echt leuk als we van de weg afgaan en een klein paadje opgaan. Floor vindt het best, ze rent achter alles aan wat leeft en maakt zo bijna ongemerkt de nodig kilometers. Tung blijkbaar geamuseerd door het gedrag van Floor helpt haar mee en vangt libelles voor d’r.

Als ze dan toch wat vermoeid raakt wil ze op m’n nek. Op dat moment realiseer ik me dat bij mij het kwaad al is geschied. Ik ben verbrand… De bandana die ik als koeling op mijn hoofd draag, gaat om m’n nek. Floor kan zo lekker blijven zitten en ik heb minder last. De route blijft onverminderd leuk. Daar kunnen zelfs de H’mong-vrouwen en een verbrande nek niets aan
veranderen. De vrouwen blijven overigens op gepaste afstand en zijn niet echt tot last. De route wordt uiteraard niet alleen door ons bewandeld. Op een heuvelachtige weide komt een aantal groepen bij elkaar, opgewacht door de H’mong vrouwen. Ze proberen hun koopwaar te slijten aan de toeristen. Jonge kinderen helpen hun moeders daarbij. Met hun minimale Engels (‘ buy from me’) proberen ze armbandjes te verkopen. Floor mag er eentje uitkiezen en stelt daarbij vier andere kinderen teleur.

Tijdens de lunch komen flink wat wandelgroepen bij elkaar. We komen in gesprek met een Nederlander die wel erg gecharmeerd is van onze foto’s. Min of meer met z’n allen lopen we het laatste uur richting taxi standplaats. Ondanks de drukte proberen San en ik zo veel mogelijk ‘exclusieve’ foto’s te maken. Dat is een bijna onmogelijke opgave. We zien immers allemaal hetzelfde. Hoewel?

Om half drie zit de wandeling er op. Supertrots op Floor omdat ze niet geklaagd heeft en heel veel zelf heeft gelopen, nemen we plaats in de auto. De rest van de dag is er geen programma meer en zullen we de tijd tot aan vertrek zelf moeten indelen. We hebben noch zin noch de energie om nog een wandeling door het dorp te maken. Gewoon uitchecken dus. Hoewel uitgecheckt kunnen we ook in dit hotel nog even douchen en schone kleren aantrekken. Uiteraard maken we daar gebruik van. Na een biertje en een hamburger is het tijd om Sa Pa te verlaten. De auto staat keurig op tijd klaar. Tung en z’n chauffeur leveren ons precies op tijd af op het station in Lao Cai. Daar merken we meteen weer dat we een eind gedaald zijn. De frisheid van Sa Pa heeft plaatsgemaakt voor de bekende vochtige en klamme lucht.

Tung vraagt ons om nog even plaats te nemen in een klein barretje terwijl hij zorgdraagt voor de treintickets. Floor struint de vloer af en vindt natuurlijk weer een dier. Een kikker in dit geval. Voor we überhaupt aan een trein en ons vertrek naar Hanoi kunnen denken, dient de kikker veilig naar buiten te worden gebracht.

We nemen afscheid van Tung en geven hem een goede fooi! Hij heeft prima werk verricht en het echt verdiend. Gelukkig hebben we voor de terugreis naar Hoi An wel vier kaartjes voor de trein. Als we de trein instappen valt direct op dat de harde muziek die ons op de heenreis zo opgewekt welkom heette, nu niet gespeeld wordt. Dat is in ieder geval een meevaller. Zodra we onze coupé gevonden hebben gaat de deur op slot. Die gaat in ieder geval tot morgenochtend niet meer open. Helaas is het donker als we vertrekken, genieten van het landschap zit er dus niet meer in. We trekken de gordijntjes dicht, drinken samen nog een biertje en vallen al wiebelend in slaap. Wat is treinen toch een heerlijke manier van reizen.