Terwijl de trein nog vrolijk hobbelt, word ik wakker. Een snelle blik op m’n horloge leert dat het kwart over vier in de ochtend is. We zijn vroeger vertrokken dan op de heenreis dus zullen we ook wel eerder aankomen. Kort nadat ik San heb wakker gemaakt wordt er inderdaad op de deur geklopt. Hanoi komt in zicht. We hebben afgesproken op het kantoor van Handspan, de lokale reisagent. Zij zorgen ter compensatie van de verkeerd geboekte heenreis voor de taxireis naar de luchthaven. Het kantoor gaat pas om acht uur open waardoor we dus drie uur moeten zien te overbruggen in een wakker wordend Hanoi. Met al onze koffers bij de hand kunnen we geen kant op. Enige dat ons rest is het zittend op onze koffers wachten, afgewisseld met het op en neer lopen door het kleine straatje. De buren van Handspan, een Indiaas restaurant, gaan wel op tijd open. We doden de tijd met een ontbijtje en het drinken van wat koppen koffie. De koffie in Vietnam is niet op alle plaatsen even lekker. De Vietnamezen lijk chocolade in de koffie te doen die daardoor aan bitterheid verliest en niet meer zo lekker is. Het vroege tijdstip en het feit dat we de eerste gasten zijn kent een groot voordeel,  de toiletten zijn nog niet gebruikt en daarmee brandschoon zijn. Daar brengen wij wel even verandering in want hoewel we niet ziek, zwak of misselijk zijn, de veranderende eetgewoontes zijn wel merkbaar.

De reis naar Hoi An (inclusief binnenlandse vlucht) verloopt verder prima en als we eenmaal op de locatie zijn blijkt het ook nog eens geweldig weer. De taxirit naar het hotel brengt me wat in verwarring. De route via de kust is lelijk. Grote in aanbouw zijnde resorts afgewisseld door grote stukken onbebouwd land. Hier zullen we toch niet terechtkomen? Gelukkig zorgt ook hier een afslag rechtsaf voor een zucht van verlichting. De kustweg laten we achter ons en Hoi An komt in zicht. Al snel blijkt dat het met Hoi An wel snor zit. Leuke straatjes met idem winkeltjes zorgen voor een heerlijke sfeer. Voor we daar naar toe kunnen eerst inchecken in het hotel.

Tijdens het inchecken blijkt dat we een ‘gratis’ upgrade van onze kamer krijgen. Moest ook wel want anders had Floor waarschijnlijk nergens kunnen liggen. De kamer is overigens prima. Een groot bed, een comfortabele douche en bad en uiteraard WiFi. Floor vindt alles leuk en aardig en heeft tijdens het inchecken al kort kennisgemaakt met het zwembad. Ze is niet meer te houden. Wat haar betreft is er nog maar één doel: zwemmen. Snel dus onze reiskleding verruilen voor baddkleding. In het warme badwater lijken vuil en vermoeidheid wederom van ons af te glijden. Na een uurtje zwemmen zijn we weliswaar een stuk schoner maar nog steeds vermoeid. Als we op de hotelkamer wat rusten heeft de zon plaats moeten maken voor wolken en regen. We kennen de klappen van de zweep inmiddels en maken ons geen zorgen meer om een buitje meer of minder. De donderslagen en de bliksem waarmee de regen gepaard gaat zijn overigens wel indrukwekkend. De korte nachtrust, het vroege opstaan en het reizen zorgen ervoor dat we snel en lekker in slaap vallen.

San heeft voor vanavond al uitgezocht waar we gaan eten. Niet veel later komt ze daar zwaaiend met de telefoon in haar hand triomfantelijk op terug. Tijdens een feestje bij Cees & Esther heeft ze een tip gekregen van een blijkbaar prima restaurant: Miss Ly. Het eerder gevonden restaurant houden we als reserve. Miss Ly blijkt op loopafstand van ons hotel te zitten en waar we in Hanoi nog bijna verdwaalden in onze zoektocht naar het restaurant lopen we er nu in een streep naar toe. We krijgen een tafeltje aan het open raam waar we prima zicht hebben op de stroom locals en toeristen die allemaal op zoek lijken te zjn naar een plek om te eten. Het eten is inderdaad heerlijk. De verse loempia’s zijn de lekkerste die we tot nu toe gegeten hebben. De bief van San is heerlijk en de White Roses zijn een ware tractatie. De White Rose is een delicatesse (een gevouwen rijstpannenkoekje met een garnaal en heerlijke kruiden) die met name in Hoi An bekendheid geniet.

Op ons gemak lopen een rondje door het centrum en keren we terug naar het hotel waar Floor en ik het zeker niet laat maken. San kijkt op haar telefoon nog ‘even’ een documentaire over Nederlands hoop in bange turndagen, Epke Zonderland.