Om half vijf word ik wakker. Als ik mijn ogen open doe, trekt er een heel nieuw landschap aan me voorbij. We naderen Sa Pa. We hebben alledrie goed geslapen, hoewel San en ik veel wakker zijn geweest. We kunnen de deur niet op slot doen dus we luisteren en kijken regelmatig of onze gast nog z’n bed nog opzoekt. Dat blijkt niet het geval, het vierde bed in ons compartiment blijft leeg, als we dat geweten hadden, hadden we in ieder geval een stuk rustiger geslapen. De reis vanaf het wakker worden tot aan het station in Lao Cai is slechts van korte duur. Jammer want er is nu al zo veel te zien en treinen bij daglicht is een leuke bezigheid.

Als we op het station zijn uitgestapt blijkt er voor wat betreft het weer niet veel te zijn veranderd. Het is zo vroeg in de ochtend al weer warm, benauwd en klam. We worden welkom geheten door onze gids en zijn chauffeur. Snel de auto in, richting het duizend meter hogerop gelegen Sa Pa. Een autorit die ongeveer een uur zal duren. Het is bewolkt waardoor we nog geen zicht hebben op het schijnbaar mooie landschap van Noord Vietnam.

In Sa Pa aangekomen nemen we wat opties door met onze gids. We besluiten de eerder geboekte optie om naar een homestay te gaan om te zetten naar een overnachting in het hotel. Net even wat meer luxe, minder ongedierte en een beter klimaat. Deze wijziging betekent in ieder geval dat er een kamer geboekt moet worden. Deze is nog niet klaar en dus wachten we geduldig tot we het groene licht krijgen. De kamer die we toegewezen krijgen is prima en nadat we onze koffers hebben ‘uitgepakt’ staat niets ons meer in de weg om aan onze eerste wandeling te beginnen. Via een toeristisch dorpje en indrukwekkende rijstvelden lopen we naar een flinke waterval. Bij de waterval bevinden zich ook wat kraampjes. Onze gids blijkbaar bevriend met een van de koopvrouwen nodigt ons uit om te gaan zitten. We worden gevraagd om iets van de barbecue te nemen. Of dat met betrekking tot alles dat darmflora heet een goed idee is weet ik niet. Het spiesje met champignons gewikkeld in vlees smaakt in ieder geval heerlijk! Nadat we hebben afgerekend vervolgen we onze wandeling. Tot aan de waterval was onze wandeling vooral bergafwaarts. Logischerwijs gaat het dus tweede deel van de wandeling bergop. Floor raakt vermoeid en wil gedragen worden en tot overmaat van ramp begint het ook nog eens te regenen. We schuilen kort, doen onze regenjassen aan en lopen verder. Dan begint het pas echt te regenen. Gelukkig is er een geïmproviseerd barretje waar we kunnen schuilen en wat kunnen drinken. Verschillende mannen proberen ons te verleiden tot een ritje op de brommer. We bedanken vriendelijk en wachten tot het droog is. Zodra het enigszins opklaart lopen we nog een klein stuk omhoog om uiteindelijk de route terug naar het hotel met de taxi te vervolmaken. Een goede keuze want het stijgingspercentage is, zeker met Floor op de schouders, enorm.

We rusten wat in het hotel waar we om half een worden opgehaald om te gaan lunchen. Onze gids Tung neemt ons mee naar een restaurant dat in eerste instantie lijkt op een Italiaanse pizzeria. Dit lijkt me niet de bedoeling. Tung stelt ons gerust, we eten ‘gewoon’ Vietnamees. Tung houdt zich tijdens onze lunch afzijdig en wacht geduldig tot we klaar zijn. Direct na de lunch neemt hij ons mee voor een wandeling. Een klim naar een bergtop. Net als in Hanoi trekt Floor flink bekijks, mensen willen zelfs met haar op de foto. Schoorvoetend laat ze het toe, echt leuk vindt ze het niet. Net zoals we in Hanoi hebben gezien, wordt Floor ook hier regelmatig ‘geaaid’, ze ondergaat het gelaten. Zolang ze niet aangeeft het heel vervelend te vinden, laten we het voor wat het is. Gelukkig wisten we van te voren dat dit kon gebeuren dus maken we ons er niet ongerust om.

Floor trekt de wandeling niet en ik ook niet. Ik heb flink maagkrampen en wil eigenlijk alleen maar terug naar de hotelkamer om naar het toilet te gaan. We breken de wandeling af, keren terug naar het hotel en vallen als een blok in slaap.

We blijven tot aan het diner op onze hotelkamer. Op het afgesproken tijdstip staat Tung alweer op ons te wachten om ons weer naar het ‘Italiaanse’ restaurant te brengen. De afgelopen dagen zijn we niet zo te spreken over het eetgedrag van onze dochter. Om ervoor te zorgen dat Floor tijdens het diner wel wat eet besluiten we voor haar twee eieren, komkommer en wat paprika te bestellen. Met google.translate op de telefoon van San wordt opgezocht wat paprika is in het Vietnamees. Na wat heen-en-weer-geschuif met de telefoon is duidelijk gemaakt wat we bedoelen. Ze blijken alleen groene te hebben. Geen probleem, eet ze die maar. Voor Floor maakt het inderdaad niet zo heel veel uit of de paprika rood of groen is. Ze neemt een ferme hap en begint vervolgens direct te piepen. “Stel je niet zo aan Floor”, mopper ik, “dat eet je thuis ook”. Voor de zekerheid neemt San ook een hapje van de paprika. Met tranen in d’r ogen concludeert ze dat het een groene peper is en geen groene paprika. Excuses van papa naar Floor! De ‘paprika’ wordt aan de kant gelegd. Zonder ook maar een keer te zeuren eet Floor de rest van haar bord leeg!