Vandaag doen we niets. Helemaal niets. We hebben de mogelijkheid besproken om nog een keer het park in te gaan, maar we besluiten om lekker thuis te blijven. We hebben immers al genoeg gezweet. Net als vorig jaar reageert mijn lichaam daar niet geweldig op. Buik en benen zitten onder de uitslag en het jeukt enorm. Bovendien is het geen schande om ook eens een dag niets te doen. Het is nog namelijk nog steeds vakantie.

Na het wakker worden posteren Floor en ik onszelf op het terras om in onze reisdagboeken te schrijven. San heeft, lief als ze is, een kopje koffie voor mij gehaald in het restaurant, want hoewel de kamer, terras en uitzicht geweldig zijn, een waterkoker met koffie is niet inbegrepen. We genieten terwijl we zien hoe onze achtertuin wakker wordt. Terwijl langzaam maar zeker de mist optrekt en de natuur zich weer aan ons toont schrijven Floor en ik onze belevenissen op in onze schriftjes.

Als het ontbijt op is besluit ik toch maar een rondje door de tuin te lopen, je weet maar nooit wat zich eventueel nog openbaart. Ik had echt beter moeten weten, in slechts een paar minuten tijd gaan alle sluizen weer open en loopt het zweet in dunne straaltjes van m’n hoofd. De warmte en het feit dat er geen enkel dier te zien is, maken dat ik weer naar onze kamer loop. Gewoon weer lekker in de schaduw op het terras.

De menukaart van ons resort is klein en eenvoudig, maar ja we moeten wat eten en veel keus in de directe omgeving is er niet. Eigenlijk is er helemaal geen keus. Als we iets anders willen eten dan moeten we de taxi in richting park maar daar hadden we nou net geen zin in. Terwijl we richting restaurant lopen, betrekt de lucht en verandert de lucht van een wit wolkendek in een gitzwarte hemel. “In half hour rain”, zegt de eigenaar in z’n beste Engels. We bestellen een rijstsoepje en wachten op ons gemak op datgene wat komen gaat. De temperatuur daalt, de wind neemt toe en de eerste druppels vallen omlaag. Dit is een echte bui zoals die thuishoort in een tropisch regenwoud. We heten de koelte die de bui met zich meebrengt van harte welkom en eten onze soep op.

Langzaam maar zeker neemt de intensiteit van de bui af. We lopen met een geleende paraplu naar huis gelopen en Floor wordt voorgelezen uit Paul Biegels Rode Prinses. De bui heeft zo’n drie kwartier geduurd en links en rechts in onze tuin zijn wat plassen ontstaan. Wat er gebeurt als het echt helemaal droog is, is geweldig! De natuur wordt wakker. Allereerst worden we door de kikkers getrakteerd op een geweldig kikkerconcert, gevolgd door een verfijnd kamermuziekje van alle verzamelde vogels. De temperatuur blijft ook de rest van de middag aangenaam koel en met z’n drieën nemen we plaats op het terras. De camera maakt overuren, steeds weer nieuwe vogelsoort duiken op. Met in de ene hand een biertje en in de andere een camera, heb ik een geweldige dag! Uiteraard hebben we ook geen moment spijt van het feit dat we niet alsnog het park zijn ingegaan. Stel je voor dat je daar overvallen wordt door zo’n bui…

Als de middag overgaat in de avond, echt schemeren doet het hier niet, maken we ons klaar voor het avondeten. Ook bij het restaurant zijn de gevolgen van de bui goed te merken. Alles dat vliegt en insect heet heeft zich rond de lampen van de koelkast verzameld. Gelukkig heeft het restaurant een natuurlijke verdelger in de vorm van een gigantische pad. Dit beest vreet in een paar minuten enkele tientallen insecten en lijkt bij ieder dier dat hij eet iets te groeien. Naast de pad heeft de eigenaar ook nog een ander insectenwerendgoedje in de vorm van een soort wierrook. Het spul werkt geweldig zodat we tijdens het eten geen enkele hinder van welk dier dan ook ondervinden.

Met het diner (maar met nog een overnachting tegoed) eindigen drie dagen Khao Sok National Park. Drie dagen waarin het park voor wat betreft wildlife zeker niet het achterste van haar tong heeft laten zien. Aan de andere kant heeft het ons prima vermaakt zeker om we weten dat je niet altijd de hoofdprijs kunt winnen in de wildlife loterij.