Reisdag. Mocht er een vervoermiddel zijn wat we nog niet gehad hebben deze vakantie dan zal daar deze dag ongetwijfeld verandering in komen. Vanuit het park gaan we naar onze laatste bestemming: het strand van Ko Pha Ngan.

Uiteraard zeggen we eerste gedag tegen ons gastvrouw en -heer die ons de afgelopen dagen prima hebben verzorgd. De riante kamers, de vriendelijkheid en het geregel van de excursies. Het was allemaal ok! Als San de rekening doorneemt ziet ze dat een foutje is gemaakt ter waarde van zo’n drieduizend baht. In ons nadeel welterverstaan. Onze gastvrouw loopt rood aan en blijft haar verontschuldigingen aanbieden. Keer op keer op keer…

Het is tijd om te gaan. We stappen in ons eerste vervoermiddel, een minibusje. Niet de nieuwste in z’n soort en zeker niet de meeste luxe die we deze vakantie hebben gehad, maar ja het volstaat. Onze bagage is geteld en ligt achterin het busje. We zwaaien nog een keer en dan zijn we vertrokken. Het strand lonkt. Na een klein uur hobbelen moeten we overstappen. De minibus die inmiddels volzit met allerlei verschillende soorten reizigers wordt verruild voor een grote touringcar waar ook het beste al weer vanaf is maar wel voldoende ruimte biedt. San ik en kiezen een plekje uit bij de nooduitgang en Floor gaat gestrekt op de achterbank.

De bus zet ons af op de pier op slechts een paar meter lopen van de boot. Gelukkig hoeven we niet heel lang te wachten voor we aan boord kunnen, de zon doet inmiddels aardig haar best om hard te schijnen. San heeft voor de heenreis een snelboot geregeld. Helaas steekt de jeuk weer de kop op dus van lekker zitten en achteruit leunen is geen sprake. Gelukkig is het niet voor niets een snelboot en na een kort reisje staan we al weer op de pier waar deze keer net geen taxi’s te vinden zijn. Uiteraard wel allemaal dames die je een taxi willen aansmeren. Ook al is het maar een paar honderd meter, in deze hitte is alles zwaar en de stemming begint te dalen. Dus als een van de dames ons sommeert om door te lopen kan ze in onvervalst Hollands te horen krijgen dat ze het heen en weer kan krijgen. Natuurlijk kan zij er ook niets aan doen dat we al de hele dag aan het reizen zijn en dat het zo verschrikkelijk warm is… Als de taxichauffeur ons inziens twee honderd baht te veel vraagt voor z’n ritje en niet van plan lijkt om iets aan de prijs te doen, kan ook hij de wind van voren krijgen. We lopen door en negeren de man verder. Maar ja, wat nu? Eigenlijk geen idee, we zijn langzaam maar zeker het taxi deel uitgelopen. Gelukkig komt de chauffeur op dat moment tot inzicht dat we het echt menen en roept me bij hem. In plaats van de gevraagde negenhonderd is hij bereid om te zakken tot zevenhonderd. We hebben een deal en een taxi!

Als we uiteindelijk bij ons hotel (Buri Rasa) aankomen ben ik aangenaam verrast. De afgelopen twee weken waren niet slecht deze vakantie maar qua luxe hebben we nu wel het hoogtepunt bereikt. We krijgen wederom een upgrade en betrekken onze luxe hotelkamer. Als we goed en wel gesetteld zijn, wordt op de deur geklopt en worden de complimentary snacks snacks naar binnengebracht.

We hoeven nog maar een ding vandaag en dat is eten. Nadat we de ‘hoofdweg’ een keer op en neer gelopen zijn, kiezen we een klein restaurantje waar al wat tafeltjes bezet zijn. Ik heb weer eens zin in vis, moet kunnen, we zijn immers aan zee. Min of meer ongevraagd loop ik de keuken in en vraag aan de ‘kok’ naar de vis. De vis is niet vers maar ingevroren, hij is in ieder geval niet rot… De keuze is gemaakt. Ik ga terug naar onze tafel waar de bestelling wordt opgenomen. Nog vier tafeltjes dienen hun eten geserveerd te krijgen en dan zijn wij. Als ik zie (en tel) in welk tempo de kok aan het werk is, heb ik spijt dat we voor dit restaurant gekozen hebben. Zoals zo vaak gezien in Azië wordt het gerecht per persoon gemaakt en opgediend. Per gerecht een minuut of vier. Vier tafels, met ongeveer drie gast per tafel en dan vier minuten per gerecht… We nemen nog maar een biertje, dit wordt een latertje.