Om half negen worden we opgehaald voor onze excursie. We gaan vandaag naar het waterrijke deel van Khoa Sok. Het eerste deel van de reis vindt plaats in het inmiddels bekende Toyota busje. Deze brengt ons vandaag samen met de gids naar een van de talrijke pieren van het park. Vervolgens stappen we in een long tail boot om tot slot te gaan wandelen op een van de eilandjes.

Bij de pier is het een drukte van jewelste en ik vrees voor een grote optocht van toeristen richting het eilandje. Gelukkig blijkt dat niet het geval te zijn. Zodra we op het water zijn, kiest ieder van de bootjes z’n eigen koers zodat het lijkt alsof we de enigen zijn. Terwijl de zon doorbreekt genieten we van de prachtige uitzichten die lijken op die van Halong Bay in Vietnam. Grote rotsformaties steken woest boven het water uit. Het maakt dat je je klein voelt. Voor wat betreft het wildlife geldt dat we daar nauwelijks iets van zien. We hebben welgeteld één vogel gezien (waarschijnlijk een visarend) maar dat maakt voor het uitzicht natuurlijk niet veel uit. We varen bovendien te snel om er een foto van te kunnen maken. Na drie kwartier varen komen we in de buurt van de plek waar we gaan lunchen. Het blijkt een niet al te luxe, tenminste voor wat betreft de inrichting, hotel te zijn, maar de omgeving is natuurlijk prachtig en zal voor de hotelgasten veel goed maken. Het laatste stukje van de reis hebben we overigens hulp nodig gehad van een andere boot, de onze is namelijk stuk en wil niet meer starten. Voordat de lunch geserveerd wordt is het tijd om te gaan zwemmen. In een provisorisch kleedkamertje (alles is hier trouwens provisorisch) kleden we ons om. Het water is heerlijk en zorgt voor de nodige verkoeling. De verkoeling duurt overigens niet lang. Het eten wordt geserveerd, dus we nemen plaats aan tafel waar we weer in een razend tempo hartstikke warm worden. De maaltijd is simpel maar smaakt prima. Eindelijk weer eens een visje. Voor de eerste keer deze reis, reizen we in een groepje. Het is jammer dat het gezelschap niet echt de behoefte heeft om te mengen. Eenieder blijft steken op z’n eigen eilandje waardoor interactie zeer beperkt blijft.

Na de lunch krijgen we instructies over de wandeling en het bezoek aan de grot. Het bezoek aan de grot gaat gepaard met waden (tot kinhoogte) door ondergrondse riviertjes en vijvertjes. We besluiten om niet aan dit deel van de wandeling deel te nemen, we vinden Floor hier nog net te jong voor. We worden geadviseerd om makkelijk zittende schoenen aan te doen en zeker geen bergschoenen. Dit in verband met de verschillende plaatsen waar we riviertjes door moeten. Dit advies slaan we in de wind, we hebben niet voor niets net nieuwe schoenen gekocht en die moeten daar maar tegen kunnen. Gaandeweg de wandeling begrijpen we dat het advies met name geldt voor het stuk door de grot. Onze schoenen houden zich dan ook meer dan prima in de vaak glibberige paadjes! Ze geven voldoende grip in dit ruige terrein. Terwijl we klimmen en klauteren genieten we van al het moois om ons heen. Daartoe behoren ook de honderden vlinders die op de planten zitten waar we doorheen lopen. Het enige wat de tocht wat minder maakt is de krampaanval in de darmen waar ik sinds het begin van de middag last van heb.

Bij de grot aangekomen worden de rugzakken afgedaan en ploffen we neer op de grote stenen die her en der verspreid liggen. Alweer een dag waarbij de 400 mm in de tas blijft zitten. De camera, het water en de filmcamera zorgen voor een behoorlijk gewicht in de rugzak en ik ben al weer drijfnat. Blij dus dat de zak even van m’n rug af kan. Als ik een rondje loop door de omgeving hoor ik wat gerommel. Onweer? Het zou zo maar kunnen, in dit gebied regent het iedere dag zoals we ook al ondervonden hebben tijdens de heenreis. Teruggekomen bij de ingang van de grot zie ik dat San onze tassen verplaatst heeft en dat Floor verdrietig is. De tassen zijn verplaatst omdat het water in het riviertje behoorlijk snel aan het stijgen is. Floor is verdrietig omdat zij denkt dat zij de plotselinge waterstijging veroorzaakt heeft door tegen een steen te schoppen. Terwijl we kijken naar het snel stijgende water, komen onze reisgenoten uit de grot gerend. Het blijkt binnen behoorlijk spannend te zijn geweest. Als de koppen zijn geteld en iedereen weer terug is en van de schrik bekomen, lopen we terug richting boot. Onderweg valt eens te meer de stijging van het water op. Het maakt de wandeling alleen maar leuker.

Terug bij het drijvende hotel krijgen we nog kort de tijd om even te zwemmen. Ik ga met mijn darmklachten op zoek naar een toilet. Zodra die gevonden is, maak ik direct rechtsomkeert. Dan maar krampen, maar hier krijgen ze mij met nog geen tien paarden op. San en Floor hebben inmiddels plaatsgenomen in een kano. Na een paar foto’s is het helaas al weer gedaan met de pret. Slecht weer is op komst, we moeten vertrekken. Het dak van de boot wordt in verband met de harde wind naar beneden gehaald. De zon heeft daarmee vrij spel en zorgt links en rechts voor wat verbrande ledematen. Gelukkig blijft het echte noodweer ons bespaard en komen we droog aan op het vaste land.