Ons appartement ligt op een steenworp afstand van een van de ingangen van het nationale park dat we vandaag gaan bezoeken. De wekker staat op kwart voor zeven (voor ons doen niet eens zo heel vroeg) en na de gebruikelijke eieren worden we door een chauffeur naar de ingang van het park gebracht. Voor we het park daadwerkelijk ingaan waarschuwt San mij voor al te hoge verwachtingen. Het zal lastig (onmogelijk) zijn de in Borneo opgedane ervaringen in het tropisch regenwoud te evenaren. Eerlijk is eerlijk. Danum Valley was een geweldig stuk natuur, maar het is net zo eerlijk om te zeggen dat Khao Sok ook niet heel erg slecht is. Een en ander komt ook omdat we Meesterspotter Floor in ons midden hebben. Na een paar minuten wandelen wordt halt gehouden. Floor moet worden ingesmeerd met een anti-insectengoedje. Terwijl San met haar bezig is wijst Floor naar een klein watertje achter me. “Papa, kijk een vogeltje”, zegt ze. Ik antwoord nog dat het een vlinder is maar had eigenlijk beter moeten weten. Twee dwergijsvogeltjes zitten op een tak boven het water. Als door een wesp gestoken haal ik de camera uit de tas. De lens, koud door de airco van de slaapkamer, beslaat direct dus van het fotomoment blijft niet heel veel over. De toon voor de rest van de wandeling is natuurlijk wel gezet. De gewone ogen gaan uit en de spottersogen worden aangezet. Het is Floor die ook het tweede dier deze ochtend weet te spotten. Door alle bladeren heen kunnen we het beest niet goed identificeren. We houden het op een grote eekhoorn. Het zien van het eerste wild zorgt voor een opgewekte sfeer. We zijn benieuwd wat nog allemaal komen gaat. Het pad dat we bewandelen is een oud karrespoor en is daarmee makkelijk te belopen. Af en toe zijn er wel wat aftakkingen, maar die staan niet op onze kaart dus die laten we links liggen.

Een van de aftakkingen staat wel op de kaart. We lopen richting een plekje waar een waterval zou moeten zijn. Heel indrukwekkend is het niet dus we rusten wat, drinken wat en maken een foto van een door Floor gespot kikkertje. Zodra we weer op het karrespoor zijn aanbeland gaat het snel. Ik zie een mooie vogel, Floor ziet een groene slang en San ziet een hele jonge gibbon op het pad, moederziel alleen. Het spreekt voor zich dat dit beest ons aller aandacht krijgt.
Het beestje is supernieuwsgierig en komt erg dicht bij ons in de buurt. Het slaat zelf de armen om de benen van Floor en probeert haar te bijten. Het zal wel spelen zijn maar dit is natuurlijk niet de bedoeling. We jagen het beestje weg, maar die laat dat niet zo maar gebeuren en komt al weer snel terug. Als San een foto wil maken van het beestje met Floor ziet de gibbon haar kans schoon. Hij rekt zich uit, grijpt naar de hoofddoek van Floor en probeert tegen haar op te klimmen. We trekken het aapje los van Floor en maken ons uit de voeten. Uiteindelijk blijven het wilde dieren en wie weet wat het nog allemaal van plan was. Floor is natuurlijk enorm geschrokken maar heeft volgende week op school natuurlijk wel een mooi verhaal te vertellen. De ervaring met de aap en het feit dat Floor al verschillende keren heeft aangegeven dat ze moe is, doen ons besluiten om de ingang van het park weer op te zoeken.

Op de terugweg stoppen we nog even bij het “ijsvogel vijvertje”. Het beestje is er nog maar zit te ver weg om een goede foto te maken. Floor krijg haar telefoon zodat we iets langer de tijd kunnen nemen voor wat foto’s. Twee toeristen met hun gids die ons net gepasseerd zijn, zwaaien naar ons ten teken dat we even moeten komen kijken. Een slang, een giftige deze keer. Zonder na te denken maken we foto’s. De sluitertijd blijkt veel te langen. De foto’s kunnen weggegooid worden. De slang is natuurlijk al weg, geen zin om op ons te moeten wachten.
We pakken onze camera tas in en gaan richting uitgang. We beginnen trek te krijgen en we moeten de excursie voor morgen nog regelen. De prijzen van de excursies ontlopen elkaar niet zo heel veel. Die boeken we dus mooi bij ons hotel. We stappen een restaurant binnen en bestellen wat te eten…