Vandaag bezoeken we het National Elephant Park. In dit park worden olifanten opgevangen die afkomstig zijn van “de straat”, bosbouw of die slachtoffer geworden zijn van een van de vele oorlogen (landmijnen). We gaan dus niet zo maar olifantje rijden… Hoewel je dichtbij de olifanten kunt komen, is dit park zeker geen knuffelfarm! Een fenomeen dat we kennen van onze Afrika reizen maar waar we nooit te vinden zullen zijn. In het busje dat ons naar het park brengt wordt een video afgespeeld en zien we direct de noodzaak van het bestaan van het park. Het is muisstil in het busje en iedereen laat de film op zijn of haar manier op zich inwerken. Gelukkig slaat de stemming weer om zodra we in de buurt van het park komen. De dag bestaat uit een aantal onderdelen waarvan de eerste het voeren van de dieren is. Grote manden met meloen en banaan staan klaar om aan de dikbillen gegeven te worden. Het is een meer dan geweldige ervaring! De slurf grijpt behendig het stuk fruit vast dat je in je handen hebt en dat geeft je de kans om de slurf even aan te raken.

Na het voeren worden we “het veld” mee ingenomen en komen de verhalen en de achtergronden van de dieren. Een vaan die verhalen gaat over olifant die helemaal alleen op een grasveld staat. Blind. Omdat het dier niet wilde luisteren naar z’n baas, heeft de baas haar met een stok in haar oog geprikt. Toen ze daarna nog niet wilde luisteren is de stok van de baas in het andere oog terechtgekomen… Niet verwonderlijk dat ze niet veel met mensen heeft en ons gevraagd wordt op gepaste afstand te blijven. Het verhaal gaat door merg en been. Gelukkig is het de twee dieren die we daarna bezoeken wat beter vergaan. Ieder dier heeft een persoonlijke begeleider. Terwijl de begeleider de dieren in de gaten houdt krijgen wij kans de dieren te benaderen. Floor is verrukt en kent totaal geen angst. Ze is niet weg te slaan bij deze dieren. De kolossen kauwen rustig op wat maisstengels en worden af en toe met wat commando’s door hun verzorgers tot de orde geroepen.

Het is een vreemde gewaarwording om zo dicht in de buurt van deze dieren te zijn. Zeker ook om ze aan te raken en te aaien. Blijft natuurlijk een beetje trucage maar het park heeft het geld van de toeristen hard nodig om hun werk te kunnen voortzetten. Terwijl we teruglopen voor de lunch zien we weer een schrijnend geval. Een jonge olifant die in een snaarval is getrapt. Ze heeft zo gewrikt om los te komen dat haar poot beschadigd is. Ze krijgt al meer dan een jaar medische verzorging.

Na de lunch die overigens, en dat verbaast ons niet, geheel vegetarisch is, gaan we richting rivier. We krijgen allemaal een emmertje want we gaan olifanten wassen. De dieren, onderwijl snoepend van meloenen, ondergaan het gelaten. Voor ons een geweldige ervaring en natuurlijk super om te doen. Terwijl San en Floor hun best doen om met het kleine emmertje het dier nat te krijgen, maak ik zo veel mogelijk foto’s. De dieren verlaten het water en besluiten de ceremonie met een stofbad.
Wij besluiten de dag met een bezoek aan de twee oudste dames van het park. Daarmee zijn het ook de meest gedomesticeerde dieren van het park. De twee dames laten zich gewillig knuffelen. Floor omarmt de oudste van de twee met twee armen en wil ze het liefst niet meer loslaten. Als uitsmijter komt een kudde olifanten ons nog even bezoeken. De drie jongste dieren zitten vol met kattenkwaad. Het toegestroomde publiek geniet hoorbaar maar schrikt wel als de drie in galop op ze afstormt. Een van de trainers grijpt in net voordat het drietal voor problemen kan gaan zorgen.

Op de terugweg in de bus is het stil. De meeste ogen zijn gesloten en er heerst rust. De rit duurt ongeveer een uur dat ook door Floor ten volste wordt aangegrepen om te slapen. Terug in het resort is nog maar een ding dat telt: Wie ligt als eerste in het zwembad? Papa, en dat is een unicum, wint! De zon heeft inmiddels plaats moeten maken voor wat wolken. Hierdoor is de grootste hitte verdwenen en is het goed toeven in het warme water.

Om half zeven worden weer naar het centrum van de stad gebracht. Dit maal zijn we iets beter voorbereid en hebben daardoor beduidend minder stress. De voorkeur van San gaat nog steeds uit naar het eten in een restaurant in plaats van buiten op een markt. Uiteraard zit dit vooral tussen haar oren. Weten wij veel hoe een keuken er in zo’n restaurant uit ziet. En dat, zo weten we inmiddels van Vietnam, kan een grote teringzooi zijn…

Uiteindelijk is de stem van Floor waar we gaan eten doorslaggevend. Ze wil rijstsoep. Pappie is in z’n nopjes en leidt de dames naar The Blue Mango. In ieder geval weinig toeristen dus het eten zal we prima zijn. Ook dat is een aanname maar eentje die wel blijkt te kloppen. Rijstsoep, een curry en varkensvlees met witte rijst (voor San). Heerlijk! Een prima afsluiter van een prima dag.