Zodra we een voet buiten het station zetten worden we door alles en iedereen die zichzelf taxichauffeur noemt staande gehouden. Blijkbaar hebben we een vreemd maar vooral onbekend hotel dat de chauffeurs niet kennen. Met drie man sterk wordt overlegd waar dit hotel zou kunnen zijn. Gelukkig hebben we een telefoonnummer zodat we de chauffeurs op het goede spoor kunnen zetten. Als eenmaal duidelijk is waar we moeten zijn, komt de prijs. Maar liefst vierhonderd baht wordt gevraagd. Dat is zelfs voor ons te gortig. We betalen uiteindelijk driehonderd baht. Later zal blijken dat deze prijs nog net binnen het toelaatbare zit. Bij aankomst in het hotel blijkt dat onze kamer nog niet klaar is. Geen probleem, we nemen een drankje uit de “bar” en gaan bij het zwembad zitten. Het hotel waar we zijn, is eigenlijk geen hotel maar een soort mini resort zonder restaurant. Het bestaat uit zes bungalows en acht kamers. Een oase van rust in de hectische omgeving van Chiang Mai. Zodra onze kamer klaar is worden de reiskleren andermaal verruild voor badkleding. Al het zweet spoelt van ons af. Als ik na een paar minuten nog steeds zout proef wordt het pas duidelijk. Het water in het zwembad is niet aangevuld met chloor maar met zout.

Moe van de reis en het zwemmen trekken we ons terug op onze kamer. We vinden het zo wel prima en hebben weinig zin om iets te ondernemen. Terwijl we rusten wordt op de deur geklopt. De eigenaresse vraagt ons of we zouden willen verhuizen naar een andere kamer. Dit in verband met de komst (althans zo begrijp ik het) van een aantal Thai die in de buurt van elkaar willen zijn. Terwijl San zich douchend opgesloten heeft op de badkamer loop ik met de eigenaresse mee naar de andere kamer. De andere kamer blijkt een van de bungalows te zijn. Een gratis upgrade, da’s niet gek! Net wat groter, net wat leuker en een gigantisch bubbelbad. Nee, dat verhuizen naar die andere kamer is niet zo’n probleem… Zodra onze koffers verhuisd zijn van de kamer naar de bunngalow gaan we verder met wat wel al deden: Niets doen.

Om half zeven worden door iemand van het hotel in het centrum van de stad gedropt. Het is zaterdag en de Saturday Night Market is net begonnen. Wat een drukte. Leuk is het zeker en lekker dat het ruikt! Het eten uit de stalletjes is voor de maag van San net wat te risicovol, dat doen we een andere keer wel weer. Wel kopen we weer een paar liter water, het blijft heet in Thailand.

Als we weglopen uit het centrum, op zoek naar wat te eten, nemen we een verkeerde afslag en komen we terecht in een wijk waar maar weinig restaurants te vinden zijn. Zonder te weten waar we zijn lopen we wat rond op zoek naar iets dat eruit ziet als een betrouwbaar restaurant. San loopt een boekenwinkel binnen maar doordat de verkoper de Engelse taal niet machtig is worden we er geen klap wijzer van. We blijven de weg volgen en zien uiteindelijk in de verte iets wat op een restaurant zou kunnen lijken. Het blijkt een soort Engelse pub te zijn, waar kansloze oude, dikke Britten met hun Thaise “schoonheid” een hapje en een drankje doen. Bij gebrek aan beter lopen we naar binnen en bestellen ons eten wat uiteindelijk niet eens zo heel slecht blijkt te zijn.

Met een goed gevulde maag beginnen we aan de laatste uitdaging van de dag. De weg of beter gezegd taxi terug naar huis vinden. Na wat heen en weer gebabbel krijgt San een prijs van tweehonderd baht voor elkaar. Een prima prijs voor een behoorlijke taxirit.