Vreemde dag vandaag. We hebben weer een reisdag, maar de trein die ons naar Chang Mai moet brengen vertrekt pas ‘s avonds om negen uur. We moeten ons dus een dag zien te vermaken in de stad. Ayutthaya is een leuke stad dus vervelen hoeven we ons niet. Alleen die hitte. Ayutthaya is tot nu toe de warmste plek tijdens onze vakantie. Omdat we lerende schepsels zijn, is het plan van vandaag het huren van fietsen. Dat is in Bangkok prima bevallen, het fietsen zorgt immers voor wat koelte.
Na het ontbijt lopen we naar een fiets verhuur bedrijfje. Floor past een aantal fietsen, maar geen van die fietsen past. Ook bij een tweede winkel boeken we geen succes. Dat wordt dus toch lopen vandaag. Eerste doel is het zoeken naar een antimuggenspray. Ayutthaya lijkt namelijk vol te zitten met muggen. We schieten een Seveneleven in waar de koelte weliswaar lekker is maar waar ze het muggenspul niet hebben. Een paar deuren verder zit een apotheek. De eenogige Chinees die ons helpt oogt weliswaar een beetje vreemd maar past gek genoeg prima in de omgeving van potjes, pillen en zalfjes.
Met de muggenspray op zak gaan we op zoek naar de eerste attractie. Dit blijkt veel verder weg te liggen dan we denken, dus halverwege de wandeltocht besluiten we om de tocht voort te zetten in een tuktuk. Nadat we wat van de prijs afdingen brengt de brommer ons naar de ruïnes van het paleis van de koning. Omdat de zon nogal fel is en het haar op mijn hoofd langzaam aan wat dunner wordt, word ik gesommeerd om een hoofddeksel te kopen. Als we ook hier uiteindelijk een redelijke prijs overeengekomen zijn kan de wandeling rondom de ruïnes starten. De ruïnes zijn imposant maar we hebben eigenlijk geen flauw idee waar we naar kijken. We besluiten daarom ook niet naar binnen te gaan maar we lopen om het monument heen en af toe nemen we voor de vorm wat foto’s. De zon is nu behoorlijk aan het branden dus wordt het tijd voor een drankje. We steken de straat over en stappen een koffieshop binnen. De temperatuur in de koffieshop is heerlijk en na een kop soep, een cola en een ijsje vervolgen we onze route. We lopen richting park waar we van schaduw naar schaduw lopen. Het park heeft verder niet zo heel veel meer te bieden dus we stappen maar weer een in een van de tuktuks die bij de ruïnes staan. We laten de tuktuk stoppen bij Tony’s en drinken daar een biertje en eten wat frietjes. Geamuseerd kijken we naar alle bezoekers van dit hotel die uit zo’n beetje alle windstreken lijken te komen.
Ons pension dat vaker te maken heeft met reizigers die met de nachttrein naar Chang Mai reizen, biedt de mogelijkheid om te douchen, ook al ben je al uitgecheckt. We pakken wat schone kleren uit onze tassen en spoelen het zweet van ons af. Nadat we alle drie opgeknapt en fris zijn, zijn we klaar om wat te eten. Geen zin om ontdekkingsreiziger te spelen gaan we terug naar het restaurant waar we gisteren ook al gegeten hebben. Het restaurant ligt ook nog eens het dichtstbij ons pension. Het eten is zoals altijd in Thailand prima, hoewel we nog steeds niet het wauw-gevoel hebben wat we destijds in Vietnam hadden. San heeft inmiddels (en dat is bijna traditie) last van haar maag. Ze kiest haar gerechten vanavond met wat extra zorg en risicomijdend gedrag uit. Na de maaltijd is het tijd om naar het station te gaan. Het mannetje van het pension brengt ons naar het station waar het inmiddels gezellig druk is met zowel locals als toeristen. Nog voordat we op een bankje plaatsnemen worden onze tickets door de perronchef gecontroleerd. Hij gebaart ons rustig te gaan zitten, loopt vervolgens naar het whiteboard en schrijft op dat de trein een vertraging heeft van een half uur. Het enige dat nu past is berusting. We kopen nog wat extra water en wachten in de avondhitte tot de trein komt. Terwijl we op het perron wachten komt een sjofel geklede local naast me staan. Zal wel weer een bedelaar zijn denk ik, terwijl ik hem verveeld aankijk. Niets is echter minder waar, de man is alleen maar geinteresseerd in mijn lengte en lijkt oprecht verbaasd over mijn 1.92m. Hij geeft mij een hand en vervolgt zijn route, mij enigszins beschaamd achtergelaten. Vooroordelen…
De coupé waarin we terechtkomen lijkt erg op die van onze reis door Vietnam. Vier bedden die keurig opgemaakt zijn. Floor tekent nog wat terwijl de trein zich in beweging zet. De vierde gast van onze coupé dient zich vooralsnog niet aan. Dat is vreemd want de reis zou uitverkocht moeten zijn. Midden in de nacht stopt de trein nog een keer en komt de vierde gast in de coupé. Door de airco (die nog lekker verfrissend was toen we instapten) wordt het gedurende de nacht steenkoud in ons compartiment. In de vroege ochtend komt een verkleumde Floor bij me in bed liggen. “Ik heb het zo koud…”, stamelt ze en valt vervolgens weer in een diepe slaap.
Gisteravond werd door een vriendelijk vrouwtje de bestelling van het ontbijt opgenomen. We zijn verrast en hadden niet verwacht dat dit onderdeel van de reis zou zijn. Als we de eindbestemming naderen komt hetzelfde vrouwtje van gisteravond het ontbijt brengen. De service is geen onderdeel van de reis, we moeten betalen. Inclusief de cola van gisteravond moeten we achthonderdvijftig baht (zo’n 25 Euro) aftikken. Volgens mij worden we getild. Een gebakken eitje, toast, koffie en wat jus…