Vandaag hebben we een reisdag. We verlaten Bangkok en reizen richting het westen naar Kanchanaburi. We hebben de tijd, dus we slapen uit. Althans dat proberen we, uitslapen is echter niet zo mijn ding. Ik heb al even wakker gelegen als ik uit bed stap om op de telefoon van Sandra te kijken hoe laat het is. Acht minuten over zeven valt er op het display te lezen. Floor die vannacht het bed geruild heeft met San ligt nog lekker te ronken. Wat ik ook probeer, slapen lukt niet meer. Dan maar opstaan en richting badkamer. Ik inspecteer mijn gezicht dat ik sinds vrijdag niet meer geschoren heb. Nu al begin ik het gekriebel vervelend te vinden. Ik neem het gebriebel voor lief, geen zin om me te scheren…
Check out time is twaalf uur dus we hebben alle tijd om een plekje te zoeken waar we kunnen ontbijten. We lopen een rondje door onze wijk waar al weer vol op bedrijvigheid heerst. Nog even genieten van Bangkok. Als onze honger groter wordt dan onze nieuwsgierigheid lopen we een piepklein restaurantje in. Vader neemt de bestelling op, moeder staat het in de keuken klaar te maken en dochter serveert het eten. We doen ons te goed aan gebakken eieren met bacon en toast.
Tijdens check out vermoedt San dat er iets misgaat met de hoogte van het bedrag op de factuur. Helaas krijgen we de voucher van onze boeking niet snel genoeg gevonden om een en ander te controleren. Geen tijd meer, de taxi staat klaar we moeten vertrekken. (Gelukkig blijkt achteraf dat met de rekening niets mis was.) Zoals we al eerder hebben gemerkt probeert ook deze chauffeur ons te vermaken met Thais gebrabbel en veel (glim) lachen. Later lezen we dat achter dat lachen niet alleen vriendelijkheid maar ook onzekerheid schuilgaat. Mooi volk die Thai…
Gisteren was het in Nederland Koningsdag. Een dag waarin wij Nederlanders ons uitdossen in van alles wat oranje heet en dan in polonaise de pleinen van Nederland bevolken. Hoe anders is het hier waar Boeddha op dezelfde sokkel staat als koning Bhumibol en zijn koningin. Door heel Bangkok zijn foto’s en beelden van dit tweetal te vinden aangevuld met ontelbare vlagen (geel voor de koning en blauw voor de koningin). Kan me niet voorstellen dat dit een groot burgerinitiatief is, maar het is wel kenmerkend voor dit land. Overigens hangen de foto’s en vlaggen niet alleen op grote wegen maar ook veel bij de mensen thuis of bij hun winkeltjes.
We zijn ruim op tijd op het kleine stationnetje. Zo’n typisch klein stationnetje waar de tijd heeft stilgestaan en waarbij reizigers via stilstaande treinen moeten lopen om in hun eigen trein te geraken. Onze trein staat inmiddels klaar en de vriendelijke stationsbeambte met allerlei onderscheidingen op z’n borst gebaart ons om in te stappen. De ventilatoren aan het plafond doen hun best om enige verkoeling in de coupe te brengen. Echt koeler wordt het helaas niet. Stipt op tijd gaat de groene vlag van de stationsmeneer de lucht in, zet de trein zich in beweging en laten we Bangkok achter ons. Hoewel er wel wat locals in de trein zitten bestaat het merendeel van de reizigers uit Slippermenschen. Veel toeristen gebruiken deze trein om op een goedkope manier naar Kanchanaburi te reizen. Alle ramen in de coupe staan open zodat voldoende koelere lucht naar binnenstroomt. Hoewel warm is het goed te hebben in de trein. Op gezette momenten hangen we door het open raam en kijken hoe de buitenwijken van Bangkok aan ons voorbijtrekken. Het is overigens wel opletten geblazen want sommige huizen staan wel heel dicht aan de rand van de spoorlijn.
Zodra de conducteur (ook weer behangen met onderscheidingen) nadert geef ik Floor de treinkaartjes. Trots als een pauw overhandigt ze die aan de conducteur die met z’n outfit eerder op een commando lijkt dan op een conducteur. De reis duurt ongeveer drieënhalf uur maar wordt gelukkig nooit saai. Voor we het weten staan we op het station van Kanchanaburi. Op het station staan natuurlijk weer genoeg chauffeurs klaar om alle toeristen naar de verschillende hotels te brengen. Onze taxi blijkt een pick up truck te zijn waarvan de laadruimte is verbouwd. De chauffeur vraagt tachtig baht (iets meer dan 2 Euro) voor het ritje wat ongetwijfeld te veel is, maar we hebben geen zin in gezeik en gaan akkoord met de prijs.
De entree van ons resort is op het eerste gezicht wat shabby maar de kamer, het zwembad en de bar zijn eigenlijk heel erg prima. Ook hier houden we het wel een paar dagen uit. Terwijl San en Floor nog een paar baantjes trekken in het zwembad neem ik op mijn gemak de dag door. Ik kan niets anders dan concluderen dat ik gelukkig ben.
