Gisteravond heeft San bij de receptie van ons hotel de excursie van vandaag geregeld. We brengen een bezoek aan de Erawan watervallen, een kort ritje in een oude trein en een bezoek aan de beroemde brug over de rivier de Kwai.

Om acht uur staat het luxe Toyota busje van reisleider Pinky en zijn/haar chauffeur klaar om ons weg te brengen naar het eerste deel van de excursie. Pinky is een beetje vreemd geschminkt en heeft een rare stem waardoor we niet weten of Pinky een jongen is of een meisje.

Op de parkeerplaats van het Erawan National Park is het opmerkelijk rustig. Pinky vertelt over de watervallen en geeft tekst en uitleg over het reisschema van vandaag. We worden om half twee voor de lunch terugverwacht. Tot die tijd kunnen we doen wat we willen. De wandeling in het park voert ons naar zeven watervallen waar, zeker bij de eerste twee, volop door Thaise families wordt gezwommen en gepicknickt. Na deze twee watervallen volgt een checkpoint. Eventueel eten dient hier te worden achtergelaten. Flessen water mogen wel meegenomen worden maar daar dient dan wel per fles statiegeld voor betaald te worden. Twintig baht per flesje water. De gedachte daarachter is simpel, het tegengaan van de vervuiling van het park. Bij het vertrek heeft Pinky ons de tip gegeven om direct door te wandelen naar het zevende niveau om daar vervolgens uit te rusten en te zwemmen. Na betaling van het statiegeld beginnen we aan de wandeling die tot aan waterval vier prima te doen is. Na het vierde niveau houdt het pad op en gaat het wandelen veel meer over in klimmen en klauteren. Het pad is niet bijzonder moeilijk al moet je goed uitkijken voor sommige verraderlijk gladde stukken. Opmerkelijk is dat ook hier de Slippermensch welig tiert. Het mooie is dat ook zij, zonder zware bergschoenen weliswaar, de berg op en aflopen en ons bewijzen dat slippers toch wel handig, in ieder geval luchtiger, zijn.

Het water bij de zevende verdieping geeft onze kletsnatte, bezwete en verhitte lichamen de nodige verkoeling. De vissen bij deze waterval doen zich te goed aan de tenen van de badderende toeristen. Met regelmaat horen we gillende vrouwen en mannen die hier niet op voorbereid zijn. Vaak verliezen ze van schrik hun evenwicht en gaan kopje onder. In het water is het prima toeven, aan de kant van het water daarentegen is het minder leuk. Ontelbare insecten vliegen en springen in het rond. Nadat we zijn afgekoeld en de nodig foto’s hebben gemaakt is het tijd om ons weer aan te kleden en aan de afdaling te beginnen. Op de weg naar boven hebben we bij een van de watervallen een natuurlijke glijbaan gezien. Daar moet Floor natuurlijk vanaf. We stappen uit ons badje waar de insecten zich inmiddels meester hebben gemaakt over onze kleding. Niets zo vervelend om met een fris lichaam de nat bezwete kleding weer aan te trekken. Dat frisse gevoel dat we overgehouden hebben aan het lekkere water verdwijnt als sneeuw voor de zon. Het is warm en dus gutst het zweet weer uit alle poriën. De wandeling naar beneden is weliswaar minder inspannend maar wel gevaarlijker. Het gevaar van uitglijden is constant aanwezig en overkomt San een paar keer. De schade valt gelukkig reuze mee.

Aangekomen bij waterval nummer vier is het inmiddels behoorlijk druk. Dit maakt voor Floor niets uit, die wil alleen maar glijden en plonzen. Onder toeziend oog van San klimt Floor de rots op en laat zich naar het koele water glijden. Omdat onze ogen veelal gericht zijn op Floor dreigen we omgeving juist uit het oog te verliezen. Het is hier werkelijk prachtig, alleen jammer dat iemand vergeten is de airco aan te zetten. Het is echt intens warm! De temperatuur zal ongetwijfeld rond de veertig graden liggen.

De tussenstop bij de brug over de rivier de Kwai voelt plichtmatig maar maakt wel iets los bij me. In deze hitte hebben talloze dwangarbeiders en krijgsgevangenen het leven gelaten bij de bouw van een spoorlijn. En wij? Wij maken snel een plaatje om vervolgens weer in de door de airco gekoelde bus te stappen.

Bij thuiskomst wacht ons meisje een persoonlijk drama. Gisteravond heeft ze haar dropzak verstopt zodat ik geen dropjes uit haar zak kan stelen. Bij thuiskomst loopt ze direct naar het leuke mandje met die deksel om een greep te doen uit haar dropzak. Het leuke mandje is natuurlijk een prullenbakje dat door house keeping is geleegd. De schok is enorm en Floor huilt tranen met tuiten. San en ik beloven plechtig dat we onze dropzak met haar zullen delen. De daad wordt bij het woord gevoegd en de traantjes worden gedroogd.

San bepaalt vanavond waar we gaan eten. Op de terugreis vanmiddag heb ik echter iets gezien waar ik een kijkje wil nemen. Hoewel voldoende volk aanwezig (en dus zal het wel goed zijn) gaan we toch op zoek naar het restaurant dat San in gedachten heeft. Helaas het restaurant blijkt gesloten waardoor we eindigen bij hetzelfde restaurant waar we gisteren gegeten hebben. Een verschil van dag en nacht als we het vergelijken met gisteren. De springrolls zijn nog bevroren en sturen we terug naar de keuken. San stuurt haar gerecht naar naar de keuken, want niet besteld. Uiteindelijk smaakt het prima maar die vierenhalve ster op tripadvisor. Nou, nee…