Het is kwart voor zes als ik wakker word. Ik stap meteen uit bed en loop naar de badkamer om me te douchen. Als ik in de spiegel kijk zie ik dat mijn hele lichaam onder de rode bultjes zit. Geen flauw idee waar het vandaan komt, maar het jeukt als een gek. De douche, de lekkerste van de hele vakantie en de adrenaline dat we weer naar huis gaan zorgt ervoor dat ik in een klap wakker ben.

De koffers hebben we nauwelijks aangeraakt dus daar zijn we zo mee klaar. Ontbijten, zo hebben we besloten, doen we op de luchthaven dus na het betalen van de rekening zitten we al weer in het golfkarretje. Het inchecken heeft San gisteren al gedaan, dus het enige wat we nog moeten doen is het afgeven van de bagage en door de paspoortcontrole. De dienstdoende officier gooit er op de vroege ochtend nog een heus grapje uit: “Floor Melson Mandela”. Net als veel andere reizigers maken ook wij onze allerlaatste geld op. Wij hebben inmiddels een bepaalde traditie opgebouwd. Het kopen van een patch (zo’n geborduurd vlaggetje), het kopen van een knuffel voor Floor en het kopen van een allerlaatst biertje. Vanwege het tijdstip slaan we die laatste traditie maar over. Floor zoekt een schildpad uit die direct Remi wordt genoemd en een tot op heden naamloos neusaapje. De aller-allerlaatste Ringits worden kapotgeslagen bij de Delifrance. Het is tijd om te boarden! De terugreis is nu definitief aanvaard. We gaan terug naar Eindhoven.

Ons hoogste doel, het zien van orang oetans is behaald. Daarmee kon deze vakantie na een week al niet meer kapot. Wellicht hebben we deze vakantie net wat te veel gereisd en hebben we net wat te veel luchthavens van binnen gezien (of wat voor luchthaven moet doorgaan). Feit is echter wel dat we een prachtig land hebben bezocht. Een land ook dat voor wat betreft vervuiling en het tegengaan van het ontbossen nog een hoop te doen heeft.

We hebben genoten van de reis, de luxe, het zweten de natuur en het eten. Een onvergetelijke reis die ik gelukkig heb gemaakt en waarvan ik gelukkig ben geworden.