Extra vroeg m’n bed uit om te proberen een foto te maken van de zonsopkomst. Vergeefse moeite. De zon gaat schuil achter een wolkendeken veel meer dan wat oranje gloed gaan we niet zien. Wellicht dat de ochtendcruise die op het punt staat te beginnen wel leuk is. De bootreis is zeker leuk, maar heel spectaculair is het nu ook weer niet. De zon verschuilt zich nog steeds achter wat wolken, maar de temperatuur is aangenaam. We verlaten de hoofdrivier en via een wat kleiner maar net zo bruin stroompje komen we uit op het meer. Hier leggen we onze boot stil en drinken we een kopje koffie of thee (Floor is overigens weer vergeten). We maken grapjes met Leo dat het meer wel leuk is, maar pas echt meetelt als we olifanten zien met een ‘leopard’ op z’n rug en een orang oetan die gitaar speelt.

Na het ontbijt vindt het serieuze deel van de dag plaats: het planten van bomen. De lodge is zeer begaan met haar omgeving en de bewoners daarvan, dat zij het nodig vindt om iets terug te doen. Zo wordt geholpen met de infrastructuur van de dorpjes en het aanleggen van schooltjes. Een ander onderdeel daarvan is het planten van bomen. Aangekomen op de plaats waar dat moet plaatsvinden, valt één ding direct op. Het is een teringzooi! Allerlei plastic zakken, kapotte gieters en plantenbakjes liggen verspreid over de plantage. Hierdoor is het project door ons eigenlijk al niet meer serieus te nemen. Met tegenzin planten we het boompje en gaan we naar het dorpje dat een stukje verderop ligt. Leo vertelt over het wel en wee van het dorp en leidt ons in een klein half uurtje rond. Lunchen doen we er ook. Helaas is het eten niet wat ik had gehoopt. Eigenlijk hebben we sinds Kota Kinabalu niet meer geweldig gegeten. Een nadeel van een reis waarbij de maaltijden veelal inclusief zijn en door voor ieder wat wils moeten zijn.

Tijd weer om te verkassen. De tassen worden gepakt en we maken ons op voor een kort reisje naar een andere lodge. Bij aankomst krijgen we een instructie hoe we een sarong moeten dragen. Vervolgens wordt ons verzocht het kledingstuk tijdens het diner te dragen. De tassen zijn inmiddels al weer naar ons huisje gebracht. Tijd voor een biertje. Paniek. De bardame is weg! Het keukenpersoneel is er wel maar kan of mag me niet helpen, ook de corveeploeg heeft niets achter de bar te zoeken. Iedereen kijkt naar iedereen maar de deur van de koelkast is dicht en blijft dicht. Onverrichterzake terug naar het huisje, niemand die mijn Maleisische Ringits in ontvangst kan nemen…

We hebben nog een excursie op het programma. Zodra we in de boot zitten gaat Leo er direct als een speer vandoor. Speculaties zijn daarmee niet van de lucht. Ik hoop vurig op nog een ‘encounter’ met een orang oetan. Het blijken olifanten te zijn. Ook leuk maar als ik had mogen kiezen… Leo neemt behoorlijk wat risico door dichtbij de beesten te varen. Dat is een beetje een no-go maar gebeurt blijkbaar toch. We maken wederom behoorlijk wat foto’s en dat blijkt wederom moeilijk te zijn. Borneo blijkt in de praktijk veel moeilijker in beeld te brengen dan Afrika. We hervatten onze boottocht maar die wordt behoorlijk ingekort vanwege de extra tijd bij de olifanten. Nog één keer kijken we naar de Makaken en dan wordt de camera opgeborgen. Het is mooi geweest en bovendien het licht is uitgedaan.

De dresscode bij het eten wordt door eenieder gerespecteerd. Zowel de mannen als de vrouwen dragen de sarong. Ongewend aan het kledingstuk hebben de meesten nog wel een tweede rok of broek aan en dat is natuurlijk veel te warm. Als snel hangen de eerste sarongs over de rugleuning van de stoel. Het diner loopt op z’n end en de meeste tafelgenoten zoeken langzaam hun eigen weg. San en Floor gaan samen nog een korte film kijken over de omgeving terwijl ik nog een biertje drink met de laatst overgebleven reisgenoten. Kort daarna is het weer tijd voor 1q84. Het einde van de vakantie nadert en daarmee nadert ook het einde van het boek.