We ontbijten om half zeven omdat we om zeven uur verwacht worden aan de kade om de terugreis naar het vaste land te aanvaarden en aan onze laatste avonturen te beginnen. Waar de zee op de heenreis nog zo glad was als een spiegel is dat op de terugreis zeker niet het geval. De kapitein heeft blijkbaar ruzie gehad met z’n vrouw en wil z’n frustraties botvieren op z’n boot. Hij geeft een ongelofelijke dot gas en spuit weg. De zee die deze keer niet zo glad is als een spiegel, zorgt er voor dat de boot alle kanten op stuitert. Blijkbaar heeft hij het nodig, comfortabel is het zeker niet. In eerste instantie levert dit vaargedrag nog wat gelach op, maar na vijf kwartier door elkaar schudden is de lol er wel vanaf. Bij aankomst in Sandakan controleren we voor de volledigheid eerst of alle ledematen nog vastzitten. Wat een idioot!

De bestemming waarnaar we nu op weg zijn is Sepilok. We gaan heel even terug naar het dorpje om een uurtje orang oetans te kijken bij het lokale opvangcentrum. Deze keer hebben we meer geluk. Bij aankomst zit een jong beest al te wachten op z’n eten. Het geheel heeft veel weg van een circus, maar levert wel de eerste echt goede plaatjes op van deze prachtige dieren. Het Centrum biedt onderdak aan vijf dieren. Drie daarvan laten zich vandaag aan ons zien. Na een paar foto’s hebben we het wel gezien. Het hoge circusgehalte maar zeker ook de enorme hitte zorgen ervoor dat we verkoeling zoeken in het door moslims geleide cafeetje. Dat laatste zorgt ervoor dat we het even zonder een koud biertje moeten stellen. Tevreden over de foto’s zetten we koers richting haven van Sandakan waar al weer een bootje op ons ligt te wachten. In eerste instantie richting open water maar al snel draait het bootje rechtsaf een rivier in. Deze boot vaart zeker niet langzaam maar is een stuk comfortabeler dan de boot van vanochtend.

Bij de lodge aangekomen kunnen we direct voor de lunch aanschuiven. Onze gids voor de komende dagen stelt zich aan ons voor en neemt ook de moeite om onze medepassagiers aan ons voor te stellen. Een goed Engels sprekend gezin uit Frankrijk, een zeer correcte op huwelijksreis zijnde Engelsman met z’n vrouw en Janine, een vrolijkerd uit London. Na de lunch hebben we een uurtje vrij. We trekken ons terug in ons niet door een airco gekoelde huisje en doden de tijd weer eens met lezen, loomen en slapen. Kortom een vakantiedag als geen ander.

Om half vijf staan we klaar voor onze eerste riviercruise. De omgeving is prachtig en wordt gecompleteerd met een flinke groep neusapen. Voor het eerst deze vakantie hebben we goed zicht en nog belangrijker, prachtig licht! Als de beesten het nodig vinden om de meeste spectaculaire sprongen te maken, kunnen we ons geluk niet op. De camera’s maken overuren. Een korte controle op de camera zorgt voor opluchting. De foto’s zijn mooi, scherp en goed gelukt… Eindelijk. Als iedereen z’n foto’s gemaakt heeft, wordt de motor weer gestart en varen we verder de rivier op. Op een mooie plek legt onze gids Leo de boot stil. Tijd voor een kopje koffie. Iedereen aan de koffie en thee, behalve Floor. Blijkbaar is het niet alledaags dat kleine kinderen mee gaan. Inmiddels wordt angstig omhoog gekeken. De lucht betrekt en wordt in hoog tempo donker. De eerste regenjasjes worden tevoorschijn getoverd. Ook Floor wordt in een poncho gehesen. Hoewel het druppelt zet de regen (nog) niet echt door. Leo maakt haast om ons de uitsmijter van de dag te laten zien. De schemering is inmiddels ingezet en de boot wordt weer richting wal gevaren. Terwijl het langzaam donkerder wordt, lichten de bomen die voor onze neus staan op. Vuurvliegjes! Wat een geweldig fenomeen. In eerste instantie lijkt er niet veel te gebeuren, maar na een paar minuten is de struik tegenover de boot veranderd in een kerstboom.

De lucht die eerder nog dreigend was, voegt langzaam maar zeker daad bij het woord. We zijn nog maar een paar meter van de lodge verwijderd als druppelen, regen wordt. Zodra we plaatsnemen op de veranda gaan de sluizen echt open en begint het gigantisch te regenen. Als wij tijdens het diner in gesprek raken met onze medereizigers blijkt eens te meer dat ‘veel reizen, veel verhalen’ maakt. Een enige dag en een waardig vervolg op Lankayan.