Onder het motto “we zien wel hoe het er uit komt”, pakken we onze koffers in. Nog een kort rondje door de kamer om te kijken of we niets vergeten zijn en dan richting receptie om te ontbijten. Als het geen fried rice is dan zijn het wel “scrambled eggs with bacon”, “fried eggs sunny side up” en “boiled eggs, seven minutes”. Het ontbijt is weliswaar niet geweldig maar het voldoet.

Het busje dat ons richting haven en daarmee onze volgende locatie moet brengen is precies op tijd. De tassen worden achterin gegooid, we kunnen vertrekken naar Lankayan. Lankayan is een klein eiland op ongeveer vijf kwartier (full speed) varen in de Sulusea. Enige nadeel van dit tripje is dat door het ministerie van buitenlandse zaken een code oranje (alleen reizen indien dat noodzakelijk is) is afgekondigd. In de omringende eilanden, overigens vele, vele kilomterers van Lankayan verwijderd, zijn vuurgevechten en ontvoeringen geweest door Philipijnse terroristen. Aangekomen op het eiland worden we direct geconfronteerd met de verscherpte paraatheid van het leger. Maleisische soldaten met indrukwekkende geweren houden toezicht op de passagiers die van boord af komen. Ook ligt er een gepantserde boot klaar. Het lijkt allemaal aan Floor voorbij te gaan. Ze stelt in ieder geval geen vragen.

Aangekomen in het restaurant krijgen we van de dive master, die tevens dienst doet als host, kort tekst en uitleg over het wel en wee van dit eiland. Het enige dat voor ons echt van belang is zijn de openingstijden van het restaurant. Zodra de dive master klaar is met z’n introductie krijgen we de sleutel van Cabin 2. Het verschil tussen de voorkant van het huisje en de zee bedraagt ongeveer drie meter! Dit nodigt uit tot zwemmen, dus direct onze reiskleding uit en de zwemkleding aan. PLONS!!

Het water heeft zo’n ongekend lekkere temperatuur dat zelfs ik zonder al te veel protesteren een duik neem. De smaak van het water daarentegen is overigens niet zo geweldig… Dat de zon tijdens de reis naar het eiland haar werk al goed gedaan heeft wordt snel duidelijk. Ik heb een rode en gevoelige nek en dito armen. We blijven daarom niet zo heel lang in het water, te meer ook omdat de lunch klaar staat om geserveerd te worden. De divemaster annex host heeft ons vriendelijk verzocht om niet in zwemkleding of ontbloot bovenlijf het restaurant te bezoeken, dat doen we dus maar niet. Gekleed gaan we richting restaurant, waar de lunch prima is maar waar de lokale lekkernijen ontbreken. Het eten is te veel gericht op het westen, smaken doet het natuurlijk wel.

Terwijl Sandra en Floor zich klaarmaken voor een snorkelsessie, besluit ik in ons huisje te blijven om verder te lezen. Het boek 1q84 heeft mijn volledige aandacht en is superspannend. Floor en San zijn terug voordat ik er erg in heb. De batterij van de camera is leeg. Tijd voor een marathonsessie voorlezen in Virgilius van Tuil. Virgilius is vorig jaar ook meegeweest op vakantie en moest ook dit jaar weer mee van Floor. Terwijl San voorleest is het behoorlijk gaan waaien. Als ik even naar buiten loop om polshoogte te nemen, is aan de middag een abrupt einde gekomen. Het is donker, het bliksemt en lijkt alsof het ieder moment enorm kan gaan hozen. Snel naar het restaurant! Daar pakken we een borrel en voor Floor een blikje cola. Wat een heerlijke dag en wat een geweldige manier om drie dagen helemaal niets doen te starten. We zijn alledrie opgewekt en blij en prijzen onszelf gelukkig dat we dit samen mee kunnen maken!