Nog één wandeling en dan zit ons verblijf in Danum Valley er op… Onze gids geeft ons deze keer gelukkig ruim de tijd om op te staan, te ontbijten en ons klaar te maken voor vertrek. Als we net onderweg zijn, maken we een korte omweg. De red leaf monekeys zijn weer in de buurt. De camera’s weer uit de tassen en proberen toch die ene mooie foto te maken. Als we genoeg gefotografeerd hebben, worden de camera’s opgeborgen en het is tijd om aan de oorspronkelijke route te beginnen. Zodra we goed en wel op weg zijn, begint de walkie talkie van de gids te ruisen. Onverstaanbaar gebrabbel en geruis zijn de geluiden uit het apparaat van onze gids, we kunnen er geen chocola van maken. Of we nog orang oetans willen zien, is de vraag van de gids. Ze zijn weliswaar helemaal aan de andere kant van de lodge maar het is op loopafstand. Ons antwoord is kort maar krachtig: “JA!!!” Het tempo wordt flink opgevoerd. Na een half uur speedmarsen bereiken we de locatie waar de apen voor het laatst zijn gesignaleerd. We zijn, zoals inmiddels normaal is, zeiknat van het zweet en de zoute druppels prikken in mijn ogen. We horen het ritselen van bladeren hetgeen betekent dat er apen in de buurt moeten zijn. Helaas heeft het beest ons eerder gezien dan wij het beest. Dit betekent dat de aap zich verschuilt in de dichte begroeiing van het regenwoud. We proberen de aap, die van tak naar tak slingert te volgen. Het pad bestaat al lang niet meer en wat er nog is, is glibberig en glad. Fotograferen is praktisch onmogelijk, moeder en kind zijn ons gewoon te slim en te vlug af. Gelukkig zijn we in staat om ook zonder camera’s van dit schouwspel te genieten.

Terwijl ik me bezig houd met de apen, houdt San zich bezig met Floor. Floor wordt belaagd door een bloedzuiger. Ook San valt een aanval ten deel. De dames zijn prima in staat om zich te redden, dus voordat er sprake kan zijn van een bloedbad zijn de beestjes al verjaagd. Bovendien blijken de bloedzuigersokken, die we van de oma van Olaf hebben gekocht in praktijk prima te werken. Bloedzuigersokken of niet, als zo’n beest aan je kin hangt heb je weinig aan die sokken. San doet wat ze moet doen en zorgt ervoor het beest haar gezicht verlaat. We lijken het te overleven. Wederom allerlei leuke ervaringen! Alle aanvallen ten spijt, een bloedzuigercertificaat is het niet waard, daarvoor moet de bloedzuiger zich toch echt te goed gedaan hebben aan ons bloed! We nemen even de tijd om bij de rivier uit te rusten en wat water te drinken.
Daarna accepteren we gelaten de reis terug naar de lodge. Gelaten want we weten dat dit de laatste momenten zijn in deze geweldige omgeving.

Hoewel we alle tijd hebben om ons op te knappen en te lunchen komt het afscheid van de Borneo Rainforest Lodge onherroepelijk dichterbij. Het afscheid valt me zwaar. De puurheid van deze locatie is zo overweldigend en de gastvrijheid enorm, hier hadden we best nog kunnen blijven. Ronald (onze gids heeft een naam) krijgt een extraatje omdat hij zo goed voor ons heeft gezorgd.

We zijn klaar voor vertrek en zoals we dat vaker doen tijdens onze vakanties, draaien we nog een keer om en zwaaien we naar de lodge en haar omgeving. We nemen plaats in een busje en vertrekken. Doordat we in een busje zitten en niet in een comfortabel Toyota Hilux kan nauwelijks gespot worden. Op zoek naar de laatste dieren is er dus niet bij. Een alternatief voor het spotten is slapen en ondanks het gehobbel en gebobbel gaat ons dat prima af. Omdat de reis van Lahad Datu niet goed geregeld is (we zouden met het openbaar vervoer gaan, maar het vooraf kopen van bustickets bleek toch ineens een probleem waardoor we niet zeker waren van een plek in de bus) heeft Olaf de transfer per (taxi)busje naar Sepilok geregeld. Free of Charge! De kosten zijn lager, het vervoer is luxer dus wij zijn helemaal blij.

De ontvangst in Sepilok valt enorm tegen. Geen ontvangst, geen receptie, niemand die ons begroet of vertelt waar we naar toe moeten. We lopen naar het restaurant waar we ook al niet echt opgemerkt worden. Het wachten duurt me te lang en ik probeer in contact te komen met een van de serveersters. Uiteindelijk kunnen we gelukkig inchecken. Als we na wat vijven en zessen eindelijk ingecheckt zijn, komen we weer tot rust en kunnen we gaan eten. We hebben na de lange reis geen zin om op zoek te gaan naar eten in het dorp dus we blijven eten in de lodge. Het eten is prima en het bier betaalbaar en koud. Uiteindelijk zijn we dus toch tevreden mensen.