Om zes uur loopt de wekker weer eens af. Nog een minuutje blijven we liggen en dan staan we op. Over een half uur start onze eerste wandeling van vandaag. De lang verwachte canopewalk staat op het programma. Helaas valt de totale lengte van de wandeling een beetje tegen, maar wat is dit een geweldige ervaring! De donder en bliksem van gisteravond is geëindigd in een enorme plensbui. Een bui die een groot deel van de nacht heeft geduurd en pas even na zes uur is geëindigd. Hierdoor is het tijdens de wandeling nog steeds erg mistig in de vallei en wil het vogelleven nog niet echt op gang komen. Onze gids baalt zichtbaar en verontschuldigt zich meerdere malen bij ons, wij weten als geen ander dat wildlife zich niet laat sturen en wuiven de verontschuldigingen weg. Wel of geen vogels en andere dieren, de wandeling is een geweldige manier om de dag te starten. Doordat de mist de zonnestralen tegenhoudt blijft ook de temperatuur wat lager. Ieder nadeel heeft dus ook in de jungle zo z’n voordeel.

Na de wandeling krijgen we wat tijd voor het ontbijt en om wat te rusten. Om kwart voor tien worden we verwacht voor de tweede wandeling. Voor we daadwerkelijk aan de wandeling beginnen worden we eerste nog even getrakteerd op de special van vandaag: de red leaf monkey (rode langoer). Onze gids weet ongeveer waar de aapjes zich bevinden maar kan ze in eerste instantie niet vinden. Floor heeft geen idee waar we naar op zoek zijn, maar vraagt terloops of wij ook drie rode aapjes in een boom hebben zien zitten. San en ik weten inmiddels dat we dergelijke geluiden van onze dochter zeer serieus moeten nemen. Terwijl de gids vooruitloopt, lopen wij terug richting Floor. Ja hoor, ze heeft weer eens gelijk. De fototoestellen worden weer geladen en we schieten dat het een lieve lust is.

De wandeling die volgt brengt ons naar een honderd meter hoger gelegen uitkijkpunt. Het pad naar de top is 1224 meter. Onze gids verwacht daar ongeveer twee uur over te doen. Floor heeft een goed humeur en de wandeling biedt haar voldoende uitdaging. Met andere woorden, we gaan sneller dan verwacht naar boven. Dit betekent overigens niet dat het gemakkelijk is. Het pad is glad en op bepaalde momenten erg steil. We moeten goed opletten waar we onze voeten neerzetten, een ongeluk of glijpartij ligt op de loer. De tocht is ronduit geweldig, maar kost natuurlijk de nodige inspanning. Binnen de kortst mogelijke tijd zijn de drie volwassenen nat van het zweet. Floor daarentegen blijft relatief droog, maar heeft wel rode wangetjes van de inspanning. Zodra we de top bereikt hebben, worden we even stil. Wat een uitzicht. Zo ver we kunnen kijken zien we alleen maar tropisch regenwoud. We nemen rustig de tijd om van het uitzicht te genieten en wat af te koelen van de inspanning.

De weg terug gaat natuurlijk een stuk sneller maar is ook gevaarlijker. Het lukt ons alle drie om een keer uit te glijden. De schade blijft beperkt tot wat vieze handen en een vieze broek. Als we zo’n zevenhonderd meter hebben gedaald ligt er een verrassing op ons te wachten. De jacuzzi pool, een kleine waterval met dito meertje waar heerlijk verkoeling kan worden gezocht. San en Floor verruilen hun wandelkleding voor hun badkleding en zijn klaar om te plonzen. Het water waar ook vissen wonen voelt in eerste instantie wat koel aan. Voetje voor voetje lopen de dames verder het water in, onderwijl gillend en kirrend omdat de vissen aan de tenen knabbelen. Ik voel er weinig voor om in het water te springen maar geef uiteindelijk toch toe. Hoe vaak maak je dit nu mee?

Terug bij de lodge leggen we onze kleding zo goed als kan te drogen. De luchtvochtigheid zorgt ervoor dat hier eigenlijk helemaal niet droogt. Zelfs het papier van ons reisjournaal trekt krom. In die wetenschap besluit ik mijn broek en bloes bij de wasservice aan te bieden.

De wandeling die na de lunch gepland staat slaan we over. We blijven lekker in ons huisje en genieten van elkaar zonder buitensporige inspanningen, het wordt lezen, schrijven, spelen en slapen.
De laatste wandeling van vandaag is de nightwalk. Gewapend met vier zaklampen gaan we op zoek naar het nacht (of eigenlijk avond) leven van Borneo. Floor is wat in d’r wiek geschoten omdat we allemáál een zaklamp hebben maar het is San die ook dit brandje blust. We gaan op zoek naar insecten, kleine zoogdieren en kikkers. Floor is eerst nog wat bang maar slaat zich uiteindelijk prima door de wandeling. Aan het einde van de wandeling krijgen we nog een heuse verrassing te zien. Zien we in eerste instantie de kleinste hertensoort (mouse deer) ons pad kruisen, in tweede instantie staan we oog in oog met een heuse Tarantula, een spin met een afmeting van ongeveer 15 centimeter.