Waarom? Waarom kiezen wij toch altijd vakanties uit waarbij je om half vijf moet opstaan? Vandaag nemen we in alle vroegte afscheid van Olaf en z’n familie en reizen we verder naar wat natuurtechnisch het absolute hoogtepunt van deze vakantie moet zijn: Danum Valley.

Na een uurtje vliegen, bereiken we het eerste hoogtepunt van de vakantie, het vliegveld van Lahad Datu. Via de landingsbaan lopen we naar het kleine luchthavengebouwtje. Zonder na te denken, we lopen gewoon de meute achterna, komen we in een kleine ruimte terecht en staan dan in een keer weer buiten. Dit is ongetwijfeld het kleinste vliegveld dat we ooit hebben gezien. In de vertrek- annex aankomsthal wachten we op onze koffers die gewoon op een tafel worden gegooid… Zoek het maar uit. Gelukkig vallen de tassen, die ik voor mijn verjaardag heb gekregen, met hun felle kleuren lekker op. Echt zoeken blijft ons gelukkig bespaard. De chauffeur van het resort staat ons al keurig op te wachten. Wat dat betreft hebben we deze vakantie maar weinig te klagen en verlopen lle aansluitingen vlekkeloos.

Voordat we naar Danum gaan, dienen we onszelf in een klein kantoortje eerst in te checken en verschillende vrijwaringen te ondertekenen. Om het plastic afval in het resort te beperken krijgen we elk een metalen bidon met het logo van het resort. De autorit naar het resort bedraagt slechts 77 kilometer maar zal desondanks tweeënhalf uur in beslag nemen. De eerste kilometers zijn asfalt en kunnen we lekker doorrijden. Daarna begint het gravel en wordt het pas echt leuk. De gewone ogen gaan uit en de spottersogen gaan aan. Onze chauffeur heeft de eer om als eerste iets te zien en onze vakantie compleet te maken. In een boom hangt (weliswaar op flinke afstand) een orang oetan! Het fotograferen is erg moeilijk maar het moment is geweldig. Het hoogste doel deze vakantie is behaald: het zien van wilde orang oetans! De dieren die volgen worden door mij gespot, twee groepen met gibbons en twee arenden. Het levert me (zoals zo vaak het geval is) de titel Spotter van de Dag op en de complimenten van de chauffeur. Onderweg zien we ook nog flink wat verse uitwerpselen van olifanten. Vooralsnog houdt de jungle het zien van deze dieren voor ons verborgen…

Bij aankomst in de lodge worden we opgewacht door een hostess die ons vriendelijk verzoekt de schoenen uit te trekken. Da’s waar ook, in dit land worden binnenshuis geen schoenen gedragen. Met een drankje gemaakt van citroengras in onze hand krijgen we tekst en uitleg over de lodge en al haar activiteiten. Inmiddels is ook een tweede medewerker gearriveerd. Het blijkt onze gids te zijn. Onze privé gids (!!) stelt zich aan ons voor en vraagt wat onze belangrijkste doelen zijn voor de komende dagen. Uiteraard is dat het zien van orang oetan (de mens van het woud). De gids lijkt enigszins teleurgesteld. Het regenwoud is immers zo veel meer dan wildlife. De bomen, planten en struiken zijn immers minstens zo belangrijk. Daar heeft de gids natuurlijk wel een punt.

Om half vier staat onze eerste wandeling gepland. Tot die tijd doden we de tijd met een lunch en het rusten in onze kamer. Een kamer die er meer dan prima uitziet met een goed bed, meer dan voldoende vierkante meters en een hele fijne badkamer. Het is zeker geen straf om hier een paar dagen te verblijven. Uiteraard wordt een en ander mede mogelijk gemaakt door Air Namibia. De vergoeding die we vorig jaar gekregen hebben in verband met de opgelopen vertraging is volledige opgegaan aan twee nachten in dit resort.

Als om half vier de wandeling start hebben we ongelofelijke mazzel. In de onmiddellijke nabijheid van onze lodge hebben een moeder orang oetan en haar kind een boom gevonden om te eten. Terwijl het zweet in straaltjes van m’n hoofd loopt, probeer ik foto’s te maken. Dat blijkt wederom erg moeilijk. We kunnen nauwelijks tevreden zijn met het resultaat maar dat maakt de ervaring er niet minder om. Een ‘grote bos haar’ fotograferen is één, maar als er handen, voeten en een gezicht bijkomen is het wel heel speciaal.

We vervolgen onze wandeling en gaan daarbij behoorlijk diep het woud in. Uiteraard is het verschrikkelijk warm en vochtig. We zijn inmiddels kletsnat van het zweet maar hebben ook ontzettende lol. Floor die in eerste instantie nog wat moe was, heeft haar tweede adem gevonden en lijkt ook met volle teugen te genieten. Onze gids betrekt Floor goed bij de wandeling en laat haar verschillende dingen zien en ervaren. Met een goed gevoel sluiten we de middag af. Om zes uur worden we verwacht bij de presentatie over de omgeving van Danum Valley. De presentatie is kort maar krachtig en wordt gevolgd door een korte night drive. Helaas levert dat weinig op. De vliegende eekhoorn zien we wel en dat is geweldig om te zien. Dat geldt ook voor de sterrenhemel die in een hoog tempo wordt verlicht door bliksemflitsen.