Wat een geweldige nacht. We worden heerlijk uitgerust wakker. Eerst maar eens richting ontbijt en dan beslissen wat deze dag moet brengen. San vindt het tijd worden dat we één van de drie meegenomen voetballen gaan weggeven. In Nederland heeft San drie voetballen gekocht (inclusief pompje) met als doel deze weg te geven op een school of in een klein dorpje.
Kort na het ontbijt zetten we koers richting Sesfontein. Zodra we op de ‘grote’ weg zitten worden mijn vermoedens bevestigd. Een groep bavianen zit op de oever van de rivier. Het mysterie van de nacht is hiermee opgelost. Als we later navraag doen bij de eigenaresse van de lodge over hetgeen we gehoord hebben dan krijgen we als antwoord dat er sprake is van strijd tussen twee bavianen. We rijden erg rustig en kijken goed naar links en rechts om eventueel wat wild te kunnen spotten. Groot wild ontbreekt, we moeten het tijdens deze rit voornamelijk doen met vogels. Een van de gespotte en geïdentificeerde vogels is de veel voorkomende soort die luistert naar de naam Southern yellow-billed hornbill. Blijkbaar gewend aan mensen laat deze vogel me redelijk in de buurt komen om een paar foto’s te maken.
De rit naar Sesfontein duurt een klein uurtje. We besluiten nog een klein stukje door te rijden als ik twee jongetjes, met iets dat lijkt op een voetbal, zie spelen. San en ik overleggen kort, draaien de auto en rijden het pleintje op waar de jongens aan het spelen zijn. De mannetjes kijken nieuwsgierig naar onze auto en de blanke inzittenden. San en Floor stappen uit en ik mag het geheel filmen. Floor geeft wat onwennig de bal aan een van de kinderen. De bal wordt dankbaar aangenomen waarbij plots uit allerlei hoeken en gaten nog meer kinderen komen die een cirkel vormen om het kleine kindje van vier uit Holland. Floor vindt het allemaal wat vreemd maar houdt zich prima staande. Zeker als de zwarte meisjes ook nog eens geïnteresseerd aan haar haar gaan plukken. Met een goed gevoel rijden we terug naar de lodge.
Aan het begin van de middag maken we een wandeling. Achter onze tent ligt een klein stroompje. De eigenaresse van de lodge heeft ons verteld dat als we stroomopwaarts lopen we bij een waterval uitkomen.
Via de oevers die bestaan uit gras, zand en rotsen bereiken we uiteindelijk de waterval. De waterval valt wat tegen maar de wandeling er naar toe is natuurlijk enig. Floor mag haar schoenen even uit om lekker door het riviertje te wandelen. Het water in de rivier is overigens opmerkelijk warm en lijkt lijkt door onze lodge gebruikt te worden als douchewater. Vanaf de waterval loopt een buis richting lodge. Via deze buis lopen we op ons gemak richting bar voor een lekker drankje.
Omdat we nog voldoende tijd hebben tot aan het diner besluiten San en Floor nog een duik te nemen in het zwembad. Ik pak mijn lectuur om wat te lezen, hoewel slapen ook een serieuze optie is. Het wordt dus lezen in bed waarbij het in bed liggen me beter afgaat dan het lezen.
Vanavond hebben we het restaurant helemaal voor onszelf. Blijkbaar zijn we op dit moment nog de enige gasten. Voordat we aan tafel gaan, nemen we eerst nog even plaats bij het kampvuur om van de warmte en de schemering te genieten. Het uitzicht is, maar dat lijkt een handelsmerk van Namibië te zijn, weer eens geweldig. Hoe donkerder het wordt hoe meer sterren aan de hemel verschijnen. Floor kan er maar niet over uit hoeveel sterren ze ziet.
Na het eten loopt Floor in het donker met haar zaklamp voorop. De kikkers en krekels laten al weer volop van zich horen. Ons maakt het niets meer uit, het klinkt veilig en vertrouwd. Met de camera in de aanslag vallen we alle drie in een diepe slaap, waaruit we pas aan het einde van de nacht ontwaken. Het kabaal van de bavianen is minder intens dan gisteravond. San staat op en gewapend met camera probeert ze iets van dieren te vangen. Een onmogelijke opgave. Ik blijf samen met Floor nog wat dommelen in de wetenschap dat we vandaag richting Etosha gaan.