Wonder boven wonder worden we uitgerust wakker. Onze enige zorg is tijdig bij het ontbijt zijn. Als we na een koude douche echt helemaal wakker zijn kunnen we richting ontbijtbuffet. Voor Floor een gekookt ei en voor San en mij een spiegelei. De gaarheid van de eieren (en dat zien we vaker hier) kan eigenlijk net niet, maar ja we nemen het hier niet zo nauw én ze smaken prima. Ook tijdens het ontbijt zien we weer die vreemde gewoonte dat je bord voor je neus wordt weggerukt op het moment dat je het bestek op je bord neerlegt. Gewoon weer een schoon bordje pakken.

Zodra de formaliteiten weer zijn afgehandeld en de laatste foto’s zijn gemaakt nemen we weer plaats in onze Hilux. Als we het terrein verlaten en de hoofdweg op willen rijden staan we al weer stil. Ik als topspotter heb weer eens een vogel gezien. Snel een foto maken waarbij San voor de zoveelste keer klaagt over de scherpte van de foto’s. De route van vandaag is kort, ongeveer 150 kilometer. We hebben dus alle tijd en die nemen dan ook. Ongeveer op de helft van onze reis worden we staande gehouden door de Veterinaire dienst van Namibië. Kort wordt gevraagd naar het doel van onze reis en wat onze bestemming is. Vervolgens wordt ons dringend gevraagd om op de terugweg geen etenswaren het gebied mee uit te nemen. Dit uiteraard in verband met allerlei overdraagbare ziektes.

Ik vraag San of de controle betekent dat we nu ook meer dieren zullen gaan zien. Het antwoord is ontkennend. Het antwoord wordt niet veel later al ontkracht als ik mijn eerste zebra sinds Lake Oanob spot. We minderen direct vaart en kijken goed om ons heen. Het mogelijk zien van dieren maakt onze rit in een keer een stuk aantrekkelijker. We prijzen onszelf gelukkig als we naast de gebruikelijke bokjes ook worden getrakteerd op gemsbokken, kudu’s en bavianen. De olifanten laten zich ook vandaag niet aan ons zien.

Op het warmste punt van de dag arriveren we bij Khowarib Lodge. Onze gastvrouw zit duidelijk niet op haar praatstoel. Klantgericht is ze wel en ze tovert ons een prima lunch voor. Moe van de reis besluiten we de rest van de dag niets meer te doen dan luieren. Een activiteit die San en ik prima beheersen. Floor duidelijk nog niet, ze is veel te fit en wil alleen maar spelen. Op ons gemak wachten we tot het tijd wordt om ons op te maken voor het avondeten. De korte mouwen worden verruild voor de lange mouwen en de deodorant maakt plaats voor de deet. Terwij San nog druk bezig is met het zoeken van iets in haar koffer, schraap ik net iets te hard m’n keel. San kijkt op en in volkomen stilte springt ze een meter omhoog en achteruit. Een spin van zeker zeven centimeter kijkt ons vanaf het tentdoek rustig aan… Cool als ik ben werp ik me op als held van de dag. De punten die verdiend zijn met het opsporen van de muggen worden in ene verdubbeld. Gewapend met een prullenbak wordt de spin naar buiten gewerkt. Tijd voor het diner.

De eigenaren van de lodge die bij ons te boek staan als de meest chagrijnige eigenaren van Namibië hebben de moeite genomen een kampvuur aan te maken. Blijkbaar willen ze hun dagomzet niet verhogen. Het vuur gaat als een nachtkaars uit, we worden veroordeeld tot de nachtrust hetgeen overigens geen straf is. Voor het eerste deze vakantie slapen we in een tent. Uiteraard voorzien van alle gemakken waaronder een prima bed. Douche en toilet bevinden zich in ‘de aanbouw’ die niet overkapt is. Douchen in de open lucht, met overigens heerlijk warm water, geeft onze vakantie toch weer net een andere dimensie. De tent is uitgerust met een klein terras waar wat stoeltjes staan en van waaruit we een prachtig overzicht hebben over de rivier.

Als we in bed liggen dringt het zo karakteristieke geluid van Afrika onze tent binnen. Het geluid waar we tijdens onze reis in Zuid-Afrika voor het eerst naar hebben mogen luisteren. ‘You will never forget this sound’ sprak de gids destijds in het Kruger park. Het klopt, het voelt wederom als een soort thuiskomen. Floor vindt wel dat de Afrikaanse kikkers erg hard kwaken maar is zoals gewoonlijk weer zo vertrokken. Ik probeer nog wat te lezen maar dat is eigenlijk niet aan me besteed. Omgeven door het geluid van kikkers, krekels en vogels val ik volstrekt gelukkig in een slaap die tot drie uur ‘s nachts duurt.

Ik word wakker van een hels kabaal, een kabaal wat San inmiddels ook al heeft wakker gekregen. Ingespannen luisteren we naar de geluiden. Ik vermoed dat het apen zijn. “Als we dit morgennacht weer horen, dan nemen we het op”, fluister ik tegen San. Ik draai me om en val weer in een heerlijke slaap.