Vandaag gaan we golfen!
Via de receptie van ons resort heb ik een flight geboekt op een golfbaan in de buurt. Ik zal om acht uur starten , de wekker staat daarom op half zeven. San en Floor gaan ook mee. In ieder geval een aantal holes om foto’s te maken. Voor het eerst in mijn golfleven krijg ik een caddy toegewezen. Gelukkig maar want zelfs op dit vroege tijdstip is het al erg warm op de baan.

In de golfshop worden de schoenen gepast, ballen en handschoentje gekocht en natuurlijk de nodig tees aangeschaft. De caddy heeft een leuke Callaway golfset voor me klaarstaan. Terwijl we naar de eerste hole lopen worden kuiten en nek door San nog even snel ingesmeerd. Ze drukt me op het hart (door het ontbreken van een petje) om vooral veel onder de paraplu te blijven lopen. Geen onzinnige opmerking. Na drie holes op een prachtige baan moet Floor plassen en nemen we afscheid.

De eerste negen holes gaan in een hoog tempo. In vijf kwartier sta ik op de tiende hole van de Ocean Dunes Golf Club. Een prachtige par drie richting zee. Werkelijk een van de mooiste holes die ik ooit heb gespeeld. De hole wordt keurig in par gespeeld! Als we aan de elfde hole beginnen merk ik dat ik langzaam maar zeker moe word. Het is inmiddels warm, erg warm. De twee flesjes water die ik meegenomen heb gaan langzaam maar zeker leeg. Aangekomen op hole 16 ben ik hondsmoe en overweeg ik te stoppen.
Aan de de andere kant bedenk ik me dat ik niet meer zo heel vaak in Vietnam zal spelen en ik besluit om door te gaan. Ik had moeten stoppen. Hole zeventien en achttien worden afgeraffeld terwijl ik misselijk ben en sta te hijgen als iemand die zojuist een marathon heeft gelopen. De achttiende hole wordt afgesloten met een bogey op een par vijf waarna ik met heel veel pijn en moeite de trap van het clubhuis op loop. Ik weet mezelf geen houding te geven. Alles doet pijn, ik weet niet hoe ik moet gaan staan, zitten of liggen. Ik ga naar het toilet om m’n gezicht te wassen. Dit biedt geen enkele verlichting. Ook als ik m’n hoofd onder de kraan houd biedt dat geen verlichting. Het zweet blijft onverminderd uit al mijn poriën komen. Ik ben kletsnat en misselijk. Ik vraag een handdoek maar ben te moe om hem in ontvangst te nemen. Uitgeput lig ik op de grond in de kleedkamer. Na de zoveelste “Excuse me” kruip ik op handen en voeten naar de dame die met een handdoek staat te zwaaien. Omdat ik me zo slecht voel probeer ik San te bellen, Voice Mail. Na ongeveer vijtien minuten liggen, kruip ik richting douche. Zittend onder de douche kom ik langzaam bij m’n positieven. Als ik probeer op te staan merk ik dat mijn lijf daar nog niet aan toe is, ik ga maar weer zitten.

Ook mijn kleren zijn kletsnat. Ik heb een klein plastic tasje gekregen waar ik mijn sokken, shirt en ondergoed in doe. Ik heb inmiddels een taxi besteld en nog een fles water. Ondanks de airco gaan alle ramen open en probeer ik de tweede fles water leeg te drinken. Zo lang ik maar niet beweeg lijkt alles goed te gaan. Aangekomen op het resort ga ik op een strandstoel liggen onder wat handdoeken. Als San me ziet en ik probeer uit te leggen, met het laatste beetje stem wat ik nog heb wat er is gebeurt is ze resoluut Ze stuurt me met ORS naar bed. Ik ben zo misselijk dat ik zelfs moet overgeven. De klassieke beginselen van een zonnesteek. Slapen, drinken en koelen is het enige dat ik vandaag nog wil doen…

De ORS en de slaap doen goed. De misselijkheid is over. De vermoeidheid is er helaas nog wel en mijn stem wil ook nog niet doen waar die voor bedoeld is.

Te gammel om een restaurant te zoeken in de stad besluiten we om in het restaurant van het resort te eten. De prijs van het eten ligt beduidend hoger maar het smaakt in ieder geval naar behoren. Floor vindt het prima die eet een lekkere westerse pannenkoek!