Vandaag verlaten we Buitepos en daarmee Namibië en reizen we naar Ghanzi in Botswana. We kunnen echter pas weg nadat ik voor de tweede keer in twaalf uur mijn hoofd weet te stoten. Alweer leert Floor een aantal woorden die niet bij haar leeftijd passen en alweer zijn zuster Sandra en zuster Floor er natuurlijk als de kippen bij om de wond te verzorgen.

De grens tussen Namibië en Botswana ligt op slechts zeven kilometer van onze lodge. “Wat kan er nu nog misgaan?”, vragen we ons af. De visumdocumenten zijn immers al ingevuld. Als we het gebouwtje binnenlopen waar de douane zich bevindt hebben we mazzel. Er staat niemand te wachten en er is niemand die op ons wacht. De juffrouw die ons moet helpen is met het verkeerde been uit bed gestapt of heeft helemaal geen benen. Chagrijn is namelijk troef. De visumdocumenten die wij zo zorgvuldig met potlood hebben ingevuld, mogen namelijk helemaal niet met potlood worden ingevuld. Geen probleem, probeert San nog optimistisch. “Mogen we misschien uw pen even lenen?”, vraagt San. “No!”, is het even korte als bitse antwoord. Oeps, de situatie verandert spontaan. Een pen, nee die hebben we niet bij ons. Ik schrijf de reisverslagen altijd in potlood. Voor de vorm loop ik toch even naar de auto en keer de etui van Floor binnenstebuiten. De toverpen die Floor van Mara heeft gekregen voor d’r verjaardag is toevalligerwijs meegekomen op vakantie. Tomtiedom… We vullen de laatste stukjes die nog ontbreken op het document met pen in. Dom, dom, we hadden beter moeten weten. “No!”, alles moet met de pen! San is haar gevoel voor humor inmiddels kwijt en vult de formulieren verder in met de toverpen van Mara. “No!” klinkt het weer. Het invullen mag niet aan de lege balie plaatsvinden maar moet aan de andere kant van de ruimte. Uiteraard geven we graag gehoor aan het vriendelijke (…) verzoek van de beambte, er staan immers al tientallen migranten te wachten tot ze worden toegelaten tot het land… Dikke vette nee!!! De ruimte is leger dan leeg. San is inmiddels zover dat ze de pen van Mara in het voorhoofd van de beambte wil planten maar ze houdt zich keurig in en geeft de ingevulde documenten aan de dame. Oh ja, we mogen door en zijn klaar voor het tweede loket. Gelukkig gaat dit een stuk sneller en zijn we officieel Namibië uit. Nu alleen nog maar Botswana in. Kortom loket drie is in aantocht. Normaal gesproken (althans dat is onze ervaring) zijn de mensen in Namibië wat vriendelijker dan die van Botswana. Wat een opluchting als blijkt dat dat vandaag in z’n geheel niet het geval is. De Botswaanse official is vriendelijk en zet in no time de benodigde stempels in onze paspoorten. Nog een hobbel (de slagboom) te gaan en we kunnen de bureaucratie weer achter ons laten. We betalen de wegenbelasting bij loket nummer vier en zetten dan eindelijk voet aan de grond in Botswana. Het verkrijgen van het Nederlands staatsburgerschap is makkelijker dan het passeren van een grens in zuidelijke Afrika…

Hoewel de wegen in Botswana een stuk beter verzorgd zijn dan die van Namibië zijn de vergezichten een stuk minder. De 260 kilometer die we vandaag af moeten leggen blinken niet uit waar het gaat om zogenaamde scenic routes. De camping waar we vanavond staan doet dat mogelijk wel. Deze ligt namelijk zeven kilometer van de weg en wordt gerund door een groepje San (bosjesmensen). Het geheel is volledig in beheer van de San en kent (voornamelijk als gevolg van gebrek aan geld) nauwelijks luxe. Dat zien we direct terug op de plaats waar we vanavond slapen. Onze kampeerplek heeft weliswaar een geweldige vuurplaats maar dat is zo’n beetje het enige. We zijn vanavond echt op onszelf aangewezen. Floor en ik maken een vuurtje (het hout is wel door de beheerders geleverd) en San zorgt voor de tenten. Vandaag wordt trouwens alles uit de kast gehaald. De tenten moeten namelijk op de foto! De luifels worden opengezet, de tafel en de stoelen worden uit de auto gehaald. De tafel krijgt zelfs een tafelkleed. Kortom, alles voor de foto.

Hoewel enkele tientallen meters verderop een grote groep staat, hebben we toch het idee dat we alleen zijn en dat is wel zo lekker. Inmiddels donker geworden, kijken we nog een keer goed naar de sterrenhemel en poken we het vuur nog een keer op. Floor slaapt uiteraard bij mij. In de warme tent natuurlijk…